Πρόπλασμα της σημερινής αβίωτης Αθήνας ήταν η πόλη που στη δεκαετία του ’50 στριμώχτηκε ανάμεσα στα δύο άλλα «Αλφα». Αντιπαροχή και Αστυφιλία. Η τότε κρατική εξουσία είχε συμφέρον και δυνατότητα να ενσπείρει στην ελληνική κοινωνία τον καρπό της «ιδεολογίας του τσιμέντου». Ολα άρχισαν από το «κτίστε όπου, ό,τι και όπως μπορείτε».
Το πολιτικό συμφέρον που επένδυε η τότε κρατική εξουσία στο συγκεκριμένο «μοντέλο» ήταν πολλαπλό: προσέφερε στον κόσμο το όραμα της άφιξης σε μία επίπλαστη Εδέμ -την Αθήνα. Απηλλάγη από την υποχρέωση-πονοκέφαλο να τονώσει την ύπαιθρο. Ανέδειξε μια νέα κάστα επιχειρηματιών -μηχανικών, εργολάβων- και, όπως ήταν φυσικό, την προσεταιρίστηκε απολύτως.
Τούτο το εγχείρημα θα εύρισκε απήχηση, οπωσδήποτε. Γιατί; Διότι η κοινωνία που βολόδερνε στη φτώχεια, με νωπές τις μνήμες της προσφυγιάς, της Κατοχής, της πείνας και του Εμφυλίου, θα ζούσε για το σήμερα -ελάχιστα για το αύριο και καθόλου για το μεθαύριο. Θα καλοδεχόταν τις ψευδαισθήσεις κι ας ήταν και βραχύβιες.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Κατά τις επόμενες δεκαετίες, η τσιμεντένια, μολυσμένη αθηναϊκή «Εδέμ» της σχιζοφρενικής ρυμοτομίας, του ολοένα και λιγότερου πράσινου, του διαρκώς διογκούμενου πληθυσμού, έγινε ορισμός της έννοιας «πόλη-τέρας». Τερατώδες, όμως, ήταν και το αντίδοτο: επέκταση του… τσιμέντου! «Φάγωμα» των πράσινων παρυφών της πόλης, αλλά και του πράσινου των βουνών. Η Αθήνα έκανε -και κάνει- τις σπασμωδικές κινήσεις του εγκλωβισμένου σε κινούμενη άμμο.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή -στον χρόνο και την αυτοκαταστροφή- το τσιμέντο μετατράπηκε σε φετίχ, για όλα: αντίδοτο στην ανασφάλεια των κατοίκων της «Ψωροκώσταινας». Must των ελίτ, αλλά και όραμα των μικρομεσαίων βαθμίδων της «κοινωνικής πυραμίδας», οι οποίες αναζητούσαν στο δικό τους τσιμεντένιο «μερτικό» το υποκατάστατο της ανέλιξης ή έστω, της σμίκρυνσης των αποστάσεων που τις χώριζαν από τους προνομιούχους. Τα αυθαίρετα κτίσματα της εποχής της «κλαδικής», στα 80s, ήταν «απάντηση» σε όλα τα προηγηθέντα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, επί Μητσοτάκη, το περίφημο «δασοκτόνο σχέδιο» του συγχωρεμένου Κατσιγιάννη επιβεβαίωσε το ήδη γνωστό: τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία θα ακολουθούσαν την πεπατημένη. Τέως δάση, νυν τσιμέντο…
Η ματαιοδοξία, βεβαίως, αποδεικνύεται κακός σύμβουλος, ακόμα και σε ατομικό επίπεδο. Πού οδήγησε η αντίληψη, σύμφωνα με την οποία προσβάλλει τον ιδιοκτήτη του κάθε εξοχικό που δεν κτίζεται ανάμεσα σε προϋπάρχοντα πεύκα, λες και δεν θα ήταν αρκετό το όφελος -αισθητικό και… αναπνευστικό- εάν ανεγειρόταν κοντά σε μια πράσινη «ζώνη», που θα παρέμενε άθικτη; Στη σταδιακή άρση κάθε οφέλους.
Κάποια ημέρα συνειδητοποιείς ότι υπήρξαν πολλοί «έξυπνοι» σαν κι εσένα. Οτι η πάλαι ποτέ πράσινη περιοχή τώρα θυμίζει κάπως Ανω Πατήσια και «υπόσχεται» στο εγγύς μέλλον να «φέρνει» λίγο σε Κυψέλη. Πού στην ευχή πήγε έστω κι αυτή σου η «γκλαμουριά», τώρα που «έπηξες» από γείτονες κι από πράσινο σου ’μεινε μια… μουριά; Οπου κι η Πάρνηθα! Αντιπαροχή κι Αστυφιλία στα 50s, Ασφυξία σήμερα. Ζητείται Αντίδραση…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
