Η νύχτα που άλλαξε την ποδοσφαιρική ιστορία (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Λένε πως όταν κάτι δεν είναι χαλασμένο δεν υπάρχει και λόγος να το επιδιορθώσεις. Ο Μισέλ Πλατινί δεν φαίνεται να συμφωνεί με το ρητό και ήδη δρομολογεί τις αλλαγές στην πιο πετυχημένη πατέντα των τελευταίων 15 ετών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το Τσάμπιονς Λιγκ θα πάρει διαφορετική μορφή. Θα θυμάστε πως πριν από αρκετούς μήνες σας είχα αναλύσει πολλές από τις σκέψεις του προέδρου της ΟΥΕΦΑ και τη διάθεσή του να κοντραριστεί προκειμένου όλο και πιο πολλοί πρωταθλητές να μπορούν να χαρούν τη συμμετοχή στο πάρτι. Αν θα τα καταφέρει, δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά η πρόθεσή του είναι να παλέψει.

Η συζήτηση για αλλαγές στο πιο πετυχημένο προϊόν του ποδοσφαίρου με γυρίζει σχεδόν 16 χρόνια πίσω. Ενα βράδυ στο κέντρο της πόλης του Μπάρι, με διαπεραστικό κρύο, αν και το ημερολόγιο επέμενε πεισματικά να μας υπενθυμίζει πως σε λίγο τελείωνε και ο Μάης. Ηταν η παραμονή του τελικού του 1991. Σε λίγο θα άρχιζε το επίσημο δείπνο της ΟΥΕΦΑ. Το ταξί που με μετέφερε έκανε στάση λίγο πιο μακριά από τις πανάκριβες λιμουζίνες που στάθμευαν έξω από το πολυτελές ξενοδοχείο. Τη στιγμή που κατέβαινα διέκρινα φευγαλέα μία γνώριμή μου φιγούρα. Ο αρθρογράφος της «Sunday Telegraph» Πάτρικ Μπάρκλεϊ είχε επίσης μόλις φτάσει. Είχαμε γνωριστεί το 1988 στα γερμανικά γήπεδα, όταν αυτός δούλευε ακόμη στην «Independent» και είχε εκείνη την εποχή βραβευτεί -για πρώτη από τις οκτώ φορές που ακολούθησαν μέχρι σήμερα- για ένα άρθρο του σχετικά με τον χουλιγκανισμό, από την ένωση αθλητικών ρεπόρτερ της Βρετανίας.

«Εχω μία πληροφορία», μου είπε, «που αν αληθεύει θα αλλάξει το Κύπελλο Ευρώπης με τη μορφή που το ξέρουμε». Σύμφωνα με τις πηγές του, κάποιοι είχαν προτείνει στον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ Λέναρντ Γιόχανσον ένα νέο σύστημα διεξαγωγής του πιο παλιού διασυλλογικού Κυπέλλου, με δύο ομίλους και περισσότερα ματς.

Λίγες ώρες μετά, η πληροφορία του θα αποδεικνυόταν σωστή. Ο Γιόχανσον αλλά και ο γενικός γραμματέας της ΟΥΕΦΑ -και άνθρωπος που στήριξε πιο πολύ από όλους το τελικό εγχείρημα- Γκέραρντ Αϊγκνερ θα ανακοίνωναν την πρόθεση της ομοσπονδίας να υλοποιήσει αυτή την πρόταση δύο επιχειρηματιών. Ο ένας ήταν ο Κλάους Χέμπελ και ο άλλος ο Γιούργκεν Λεντζ, ιδρυτές και συνιδιοκτήτες της εταιρείας μάρκετινγκ ΤΕΑΜ. Το πνευματικό τους τέκνο είχε την επονομασία «Τσάμπιονς Λιγκ» και έμελλε τα επόμενα χρόνια να αποτελέσει την πιο σπουδαία διασυλλογική διοργάνωση στον πλανήτη.

Εκείνο τον τελικό στο Μπάρι τον περιμέναμε ανυπόμονα. Ο Ερυθρός Αστέρας ήταν μία επιθετική ομάδα και η Μαρσέιγ είχε σταρ κλάσης και φανατικό κοινό. Μπορούσε να είναι ένας από τους all time classic τελικούς της ιστορίας. Ως συνήθως, όπου υπάρχουν προσδοκίες, συμβαίνει το απόλυτο ξενέρωμα. Το μόνο που αναπολώ λοιπόν από εκείνο το τριήμερο ήταν πως βρέθηκα εκεί όταν η ιστορία αποφάσιζε να δώσει σε όλους ένα δείγμα από το πώς γράφεται! Το πρωί του τελικού συναντήθηκα στο λόμπι του ξενοδοχείου με τον Γιούργκεν Λεντζ, που μου παραχώρησε τη μοναδική μέχρι σήμερα συνέντευξη σε ελληνικό μέσο. Δεν έγραφα σε αθλητική εφημερίδα τότε, στο MEGA το θέμα δεν τους ενδιέφερε, συνεπώς το κασετοφωνάκι μου έγραψε την κουβέντα και τη μετέδωσα στον ραδιοφωνικό σταθμό SEVEN X, που μερικοί τρελοί εκείνοι την εποχή (Σκουντής, Καρύδας, Θαναηλάκης, Καπάταης, Λιαλιάτσης), με επικεφαλής τον αείμνηστο Πάνο Φιαμέγκο, επιχειρούσαμε να τον μεταβάλουμε στον πρώτο αθλητικό σταθμό στα ερτζιανά. Για την ιστορία αντέξαμε σχεδόν ένα χρόνο, πριν η ιδιοκτησία του αποφασίσει να τον κάνει (ακόμα έναν) μουσικό σταθμό!

Εκεί πάντως ακούστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα όλο το σχέδιο της δημιουργίας του UEFA CHAMPIONS LEAGUE. Ο Λεντζ ήταν τόσο βέβαιος για την επιτυχία και αυτό φάνηκε από την απάντησή του όταν τον ρώτησα αν το ποσό των 90 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων (135 εκατομμύρια ευρώ) που ο Λέναρντ Γιόχανσον είχε βάλει στόχο της νέας διοργάνωσης για να μοιράζονται οι ομάδες ήταν «βατό». «Σε πέντε χρόνια από τώρα θα μιλάμε για δισ., όχι για εκατομμύρια. Και τα λεφτά θα αφήσουν τις μεγάλες ομάδες ικανοποιημένες και τις μικρότερες, αλλά και θα μένουν χρήματα στα ταμεία της ΟΥΕΦΑ για να δοθούν σε επενδυτικά προγράμματα». Την πλήρη επιβεβαίωση των λόγων του θα την καταλάβετε αν ανατρέξετε στα χρήματα που μόνο οι ελληνικές ομάδες έχουν πάρει από τη διοργάνωση αυτά τα 13 χρόνια, από το 1994 και μετά που μπαίνουν σε ομίλους. Εκεί όμως που υπήρξε η πλήρης δικαίωση στις προβλέψεις του Λεντζ ήταν η παγκοσμιοποίηση του προϊόντος. Τότε, το 1991, τον τελικό μετέδωσαν περίπου 50 χώρες. Πριν από λίγες εβδομάδες, η εικόνα από το ματς Μίλαν - Λίβερπουλ έφυγε από την Αθήνα για 202 χώρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη!
Το Τσάμπιονς Λιγκ γιγαντώθηκε. Αλλαξε την εικόνα του ποδοσφαίρου, έβαλε το καλό θέαμα σε κάθε σπίτι, με υψηλά στάνταρ τηλεοπτικής μετάδοσης αλλά και γηπεδικής ασφάλειας. Οι επικριτές του λένε πως ουσιαστικά έκανε τις μεγάλες ομάδες τεράστιες και γιγάντωσε το χάσμα με τις μικρές. Λένε ακόμα πως οι κάθε λογής Στεάουα, Μάλμε, Αστον Βίλα, Ερυθρός Αστέρας δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδούν άσπρη μέρα, όπως τότε με τα νοκ άουτ.

Μπορεί και να έχουν δίκιο. Ομως εκείνη η επαναστατική πρόταση του 1991, σε μία εποχή που η Ευρώπη και όλος ο κόσμος άλλαζε μορφή, σίγουρα μετέτρεψε αυτόν τον σπουδαίο θεσμό στο μεγαλύτερο ετήσιο ποδοσφαιρικό σόου στον πλανήτη.