Ένας τίτλος δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Tην πρώτη φορά που πήγε στη Μαδρίτη κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στον τίτλο, βάζοντας τις βάσεις για την επιστροφή της Ρεάλ στην κορυφή της Ευρώπης.

Ηταν το 1996-97, όταν ο Φάμπιο Καπέλο έδινε χαρακτήρα νικητή σε μια ομάδα γεμάτη ταλέντο, αλλά με τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ενα χρόνο αργότερα ο Γιουπ Χάινκες θα εκμεταλλευόταν στο έπακρον την αλλαγή νοοτροπίας και θα τελείωνε την περίοδο ευρωπαϊκής ξηρασίας στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο Καπέλο αποφάσισε 10 χρόνια αργότερα να δοκιμάσει και πάλι την τύχη του στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Χθες πληροφορήθηκε κάτι που ήταν δεδομένο εδώ και καιρό, πως η Ρεάλ σταμάτησε τη συνεργασία τους. Φεύγει και πάλι πρωταθλητής. Και αυτή τη φορά, σε αντίθεση με το '97, δεν λείπει στους οπαδούς.

Τότε τον ακολούθησαν μέχρι το Μιλάνο, εκεί που επέστρεφε για να αναγεννήσει –όπως έλεγε– τη Μίλαν. Του ζητούσαν να αλλάξει γνώμη. Τον εκλιπαρούσαν. Δεν έγινε τίποτα. Εμεινε στη Μίλαν μόλις ένα χρόνο και δεν την έβγαλε ούτε στο... Ιντερτότο! Από τότε το όνομά του «έπαιζε» πάντα ψηλά στις λίστες όταν η Ρεάλ έμενε χωρίς προπονητή. Ενα διάστημα το 2003 το όνομά του ακουγόταν και για την Μπαρτσελόνα. Πήγε στη Ρόμα, πήρε τίτλους, έφυγε για τη Γιουβέντους, εκεί που δοξάστηκε ως ποδοσφαιριστής, κέρδισε κι εκεί δύο πρωταθλήματα, ασχέτως αν αφαιρέθηκαν στα χαρτιά λόγω «Calciopoli».

Η τωρινή απομάκρυνσή του από τη Μαδρίτη είναι αλήθεια πως πονά. Ενοχλεί. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι 61 χρόνων, να έχεις κατακτήσει τίτλους παντού, να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που οδήγησε τρεις διαφορετικές ιταλικές ομάδες στο σκουντέτο, να έχεις 100% επιτυχία στις δύο σεζόν που δούλεψες στη Ρεάλ και να φεύγεις με αυτόν τον τρόπο.

Πιθανολογώ πως κανείς μεγάλος προπονητής δεν απομακρύνθηκε με τέτοιον τρόπο ποτέ από κάποια ομάδα. Η Ρεάλ, ναι, το έχει ξανακάνει, έχει ξαναδιώξει προπονητές που πήραν τίτλους. Το έκανε ο αείμνηστος Μπερναμπέου με τον Φλέιτας το '60, που είχε πάρει το πέμπτο Πρωταθλητριών, το επανέλαβε με τον Γιουγκοσλάβο Μίλιανιτς το '78. Ο Χάινκες έφυγε μετά το Τσάμπιονς Λιγκ το '98, ο Ντελ Μπόσκε μετά τον τίτλο του 2003 και αφού είχε οδηγήσει την ομάδα σε άλλα δύο Τσάμπιονς Λιγκ, το 2000 και το 2002.

Συνεπώς, υπό αυτό το πρίσμα, η Ρεάλ Μαδρίτης δεν προκαλεί αίσθηση όταν απομακρύνει επιτυχημένους τεχνικούς. Εκείνο που ξαφνιάζει είναι η –ανεπίσημη– θέση του συλλόγου, που εκφράζεται στον morbo κόσμο της ισπανικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας από τον αθλητικό Τύπο: «Δεν έπαιζε ελκυστική μπάλα η ομάδα». Ακούγεται αστείο.

Ισως και εκνευριστικό σε μια εποχή που το αποτέλεσμα από μόνο του δικαιώνει την εμφάνιση. Αν ισχύει αληθινά κάτι τέτοιο, είμαι χαρούμενος. Διότι θα ήταν ένα καλό μάθημα για τον (οποιονδήποτε) Καπέλο να αντιληφθεί πως το να κατακτάς έναν τίτλο δεν είναι από μόνο του κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ώστε να απαλλάσσεται μία ομάδα από την κακοποίηση του αθλήματος. Από την άλλη, δεν το πολυκαταλαβαίνω.

Η Ρεάλ των τριών τελευταίων μηνών δεν ήταν κακή. Αντίθετα, όποιο παιχνίδι της έβλεπες δεν βαριόσουν. Είχε επιθετικό προσανατολισμό, σκόραρε πολύ, είχε μερικές εξαιρετικές και μερικές καλές βραδιές, όπως και μία ή δύο κακές. Δεν νομίζω πως είδα πολύ χειρότερη μπάλα από τη Ρεάλ από ό,τι, για παράδειγμα, από την Μπαρτσελόνα, που αγκομαχούσε. Ομως αυτό δεν έφτασε για τον Καπέλο. Τον παραδέχτηκα που δεν δίστασε να πει πως έκανε λάθος με τον Μπέκαμ, δίνοντάς του ξανά τη φανέλα του βασικού. Σπάνια οι εγωιστές και μεγάλοι προπονητές βάζουν το καλό της ομάδας πάνω από τον εαυτό τους. Ο Καπέλο, συνειδητοποιώντας το λάθος του, δεν είχε ενδοιασμούς. Και αυτό τον ανεβάζει στην εκτίμηση όποιου καταλαβαίνει από μπάλα.

Τώρα η Ρεάλ πάει για τον Σούστερ. Του οποίου η καριέρα έμοιαζε βαλτωμένη πριν από μερικά χρόνια. Τότε που τον πλησίασε ο Παναθηναϊκός για διάδοχο του Μαρκαριάν ο ίδιος δεχόταν να έρθει, αλλά προτιμήθηκε η λύση του Σάντος. Κάποια πράγματα μερικές φορές σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο οριακά είναι. Οσο για τον Καπέλο, είχε υποσχεθεί πως θα σταματούσε αν η Ρεάλ τον απομάκρυνε. Επειδή είναι ακόμα ακμαίος και επειδή λίγοι έχουν τη δική του πείρα, τι στοίχημα βάζετε πως δεν θα πάει σπίτι του, αλλά θα μας απασχολήσει ξανά σύντομα;