Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Είναι γνωστό ότι μέχρι πριν από 15 χρόνια το 25% των Ελλήνων αθλητικών συντακτών ήταν Πανιώνιοι. Ακολουθούσαν με 20% οι Απόλλωνες, μετά ένα 20% μοιραζόταν σε διάφορες τοπικές ομάδες (Αναγέννηση Αρτας, Αετός Κυνουρίας, Αγερσανί). Ενα 20% ήταν με την Εθνική Ελλάδος όπως ήταν και η Βουγιουκλάκη. Οταν τα άλλα παιδιά τσακώνονταν για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, αυτοί όταν ήταν μικροί τσακώνονταν με άλλα παιδάκια που ήταν οπαδοί της εθνικής Βελγίου και της Παραγουάης. Υπήρχε και ένα 15% που δούλευε στην «Ηχώ», το «Φως» και τα «Σπορ του Βορρά» που υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι μπορεί και να συμπαθούσαν τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Κανένας δεν έβαζε το χέρι του στη φωτιά, αλλά φήμες ακούγονταν. Κάπου όμως εκείνη την εποχή η αλήθεια έλαμψε. Καταπιεσμένοι από τις οπαδικές υποψίες όλοι αυτοί οι συντάκτες που έλεγαν ότι ήταν Πανιώνιοι και Απόλλωνες έλεγαν ψέματα. Με το «boom» στις δορυφορικές μεταδόσεις, ο κόσμος κατάλαβε ότι τόσα χρόνια έκρυβαν ότι ήταν «άρρωστοι» με την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Γουέστ Χαμ.
Λατρεύω τις στιγμές στις βραδινές εκπομπές, όταν ο ακροατής βγαίνει να μιλήσει έξω καρδιά με τον παρουσιαστή. «Ελα ρε. Πάλι σας πονάει και φέτος. Σας τη σκίσαμε τη σουφρίτσα στο Μερσεϊσάιντ». Και ο παρουσιαστής απαντάει: «Μία είναι η Λίβερπουλ, χαμουρίτσες, και όταν ακούτε το όνομά της, κάνετε κακά σας, ξενέρωτοι». Αντίθετα, αν ο ακροατής βγει και ρωτήσει «Τι ομάδα είσαι, ρε φίλε;», ο παρουσιαστής είτε λέει «Και τι σε νοιάζει τι ομάδα είμαι;», που μου θυμίζει τις απαντήσεις της θείας μου της Φιφής όταν τη ρωτούσαν «Πόσων χρονών είστε;». Χαίρομαι για την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του ελληνικού ραδιοφώνου, παρά το ότι αυτή η έκρηξη ειλικρίνειας των τελευταίων χρόνων, με τους αθλητικογράφους οπαδούς της Τσάρλτον να βγαίνουν από την ντουλάπα και να πλακώνονται με τους ακροατές που είναι οπαδοί της Φούλαμ, μια μέρα δεν θα μας βγει σε καλό.
Υπάρχουν Ελληνες αθλητικογράφοι οπαδοί ξένων ομάδων που η αγάπη τους για μια ξένη ομάδα να ξεπερνάει την αγάπη τους για την αντίστοιχη ελληνική; Κατά την γνώμη μου, υπάρχουν δύο. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος που πρώτα είναι Λίβερπουλ και μακράν δεύτερο οτιδήποτε άλλο, που όμως έχει σπουδάσει στη Βρετανία και το πάθος δικαιολογείται, και ο Γιάννης Καραλής, που έχει πάει ένα εξάμηνο στη Βρετανία, αλλά επειδή είναι ο Καραλής το πάθος του για τη Μάντσεστερ Σίτι θα δικαιολογείτο ακόμα και αν δεν είχε πατήσει το πόδι του στην Αγγλία. Τον θυμήθηκα όταν διάβασα το ρεπορτάζ ότι η Σίτι αγοράζεται από τον Ταξίν Σιναβάτρα, πρώην πρωθυπουργό της Ταϊλάνδης. Στο ταξίδι μου στην Ταϊλάνδη είχα την ευκαιρία να μιλήσω με δεκάδες ανθρώπους για τον χαρακτήρα του πρώην πρωθυπουργού της χώρας. Εμαθα ότι συνδυάζει τον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου με την οικονομική ευχέρεια του Μπερλουσκόνι. Η θέση μου είναι ότι με την παγκοσμιοποίηση, οι ομάδες χάνουν την πολιτιστική τους ταυτότητα και όταν η παγκοσμιοποίηση φτάνει σε επίπεδο ιδιοκτησίας, οι ομάδες αποκτούν τον χαρακτήρα προϊόντος πολυεθνικής. Το να δηλώνω οπαδός της Γιουνάιτεντ, για παράδειγμα, μου φαίνεται τόσο λογικό όσο να δηλώνω οπαδός της Πέπσι Κόλα. Πάντως, στο θέμα της πώλησης της Σίτι επιφυλάσσομαι να πάρω θέση μέχρι να τοποθετηθεί ο Γιάννης. Και αν τοποθετηθεί και ο γίγαντας Κωνσταντινίδης, ακόμα καλύτερα.
Ενα μυστήριο που έχει απασχολήσει τους ακροατές του ραδιοφώνου με γραμμές ακροατών στον αέρα είναι πώς τα ίδια και τα ίδια άτομα βρίσκουν γραμμή για να βγουν. Η απάντηση είναι απλή. Εχουν τον αριθμό «της σπέσιαλ γραμμής».
Κάθε σταθμός έχει έναν αριθμό τηλεφώνου γνωστό στους συνεργάτες του, ο οποίος είναι ελεύθερος για να βγαίνουν γρήγορα στον αέρα, όταν υπάρχει επείγουσα είδηση. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι ανατρέπεται το πολίτευμα και η Ελλάδα γίνεται σοσιαλιστική δημοκρατία, αλλά είναι βράδυ και έχει εκπομπή ο Γκότζος. Τι θα κάνει ο Χελάκης; Θα περιμένει να τελειώσει η συζήτηση με τους ακροατές για τις τιμές των διαρκείας; Αν κάτσει να περιμένει μπορεί να συμβεί αντεπανάσταση και η Ελλάδα να ξαναπέσει στα χέρια της δεξιάς. Οπότε βγαίνει στη σπέσιαλ γραμμή, που πρέπει να μένει ανοιχτή. Ελα, όμως, που αυτή η σπέσιαλ γραμμή, στον SuperΣΠΟΡ FM, αλλά και την ΕΡΑ Σπορ μοιράστηκε κατά καιρούς σε «έμπιστους» ακροατές από τσατσοδιοικητικούς παραγωγούς. Το αποτέλεσμα είναι να ακούτε τα ίδια άτομα, μερικές φορές μάλιστα και στους δύο σταθμούς. Τα οποία άτομα δεν είναι και τόσο αθώα, επειδή τουλάχιστον σε μια περίπτωση λέγεται ότι η φιλοδιοικητική θέση έχει ανταμειφθεί με αργομισθία σε δήμο.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο Χελάκης ή πιθανόν και ο Ασημακόπουλος στην ΕΡΑ γι' αυτό το παραμύθι με τους «ακροατές» από το οποίο βγαίνει και μεροκάματο; Το πιο απλό θα ήταν να αλλάξουν οι αριθμοί στις γραμμές. Επίσης μπορεί να ζητήσει η σπέσιαλ γραμμή να μη βγαίνει αέρα, εκτός αν τηλεφωνεί συνεργάτης του σταθμού. Γιατί αυτό το παραμύθι με τους ίδιους και τους ίδιους είναι και βαρετό και στο φινάλε το να βγαίνει μεροκάματο από το τσατσιλίκι είναι και αποκρουστικό.
Για το mail που έλαβα, στο οποίο υπογραμμίζεται ότι αγνόησα τον «γητευτή της πορτοκαλί μπάλας Ηλία Καρκαμπάση» το μόνο που έχω να πω είναι συγγνώμη. Από την άλλη, δεν μπορώ να υιοθετήσω την πληροφόρηση του πρώην καλαθοσφαιριστή Ν.Κ. ότι ο Κίμων Κοκορόγιαννης δεν έχει βάλει 10 πόντους ούτε στο Πανστρατιωτικό του 1973. Αντίθετα επικροτώ τις παιδικές αναμνήσεις του «βάζελου» συναδέλφου Μ.Π., ο οποίος θυμάται τα εφηβικά ματάκια του γεμάτα δάκρυα και να μονολογεί «Οχι, ρε π....η μου, ο Κοκορόγιαννης να μας κλείνει το σπίτι», έπειτα από αγώνα καλαθοσφαίρισης στον «Τάφο του Ινδού».