Πάλεψε σαν παλικάρι, όπως στα γήπεδα, μέχρι το τέλος (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Πάλεψε για τρία χρόνια με την επάρατη νόσο, όπως πάντα σαν παλικάρι. Ο θάνατος τελικά κατάφερε να τον ντριμπλάρει, κάτι που ελάχιστοι μπορούσαν στα χρόνια που μεσουρανούσε. Ο Λάκης Γκλέζος έφυγε για τους ουρανούς, εκεί που τον περίμενε ο άνθρωπος που τον εμπιστεύτηκε πρώτος: ο Λάκης Πετρόπουλος. Μία μέρα του Μάη του 1971, ο τότε τεχνικός της εθνικής ομάδας ταξίδεψε με αυτοκίνητο από τη μία άκρη της Ελβετίας στην άλλη για να τον δει σε ματς της Εθνικής Ελπίδων. Μόλις τελείωσε ο αγώνας τον πήρε μαζί. «Πού πάμε, κόουτς;» τον είχε ρωτήσει. «Σε θέλω για αναπληρωματικό αύριο στον αγώνα» ήταν η διπλωματική απάντηση του Πετρόπουλου για να μην τον αγχώσει. Ενα 24ωρο αργότερα του έδωσε τη φανέλα με το εθνόσημο και τον έβαλε βασικό και στην Ανδρών, ως παρτενέρ του Τόσκα σε δύσκολες συνθήκες απέναντι στην Ελβετία του (σημερινού τεχνικού της) Κόμπι Κουν και του χαρισματικού Οντερματ. Ηταν ακόμα παίκτης της Προοδευτικής και μόνο του αυτό σήμαινε πολλά. Τότε δεν έμπαινες σφήνα στην εθνική αν προερχόσουν από μικρή ομάδα. Οχι ότι δεν συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Ομως ο Γκλέζος ήταν πολύ έντονη προσωπικότητα.

Το καλοκαίρι του 1972 ο Παναθηναϊκός είχε συμφωνήσει σε όλα με την ομάδα του Κορυδαλλού, αλλά ο Πούσκας προτίμησε την επιλογή του Ντίνου Καμπά από τον Πιερικό, χαρακτηρίζοντας τον Γκλέζο αργό. Αν το μετάνιωσε δεν το μάθαμε ποτέ, αλλά ο Καμπάς μετά βίας αγωνίστηκε δύο σεζόν στη Λεωφόρο και έφυγε άτιτλος, ενώ ο Γκλέζος πήγε στην ομάδα της καρδιάς του και πήρε τα πάντα. Ο Πετρόπουλος, που είχε αναλάβει στον Πειραιά, έσπευσε και τον απέκτησε και για χρόνια αποτέλεσε τον Διόσκουρο του Βασίλη Σιώκου στο κέντρο της άμυνας. Τα τρία χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του Ολυμπιακού από το 72 έως και το 75 ο Γκλέζος ήταν η αυτόματη επιλογή. Εκανε συγκλονιστικό ντεμπούτο στην Ευρώπη, στο 2-1 επί της Κάλιαρι, σβήνοντας τον περίφημο Τζίτζι Ρίβα και στη νίκη του Ολυμπιακού επί της Σέλτικ ανάγκασε τους Σκωτσέζους να υποκλιθούν στο δυναμικό αλλά πάντα καθαρό παιχνίδι του. Διαβάζοντας τα στατιστικά ξαφνιάστηκα, είναι αλήθεια, διαπιστώνοντας πως μόλις 10 φορές αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα. Με κορυφαία στιγμή του όταν με τρομερό βολέ ισοφάρισε στη Σόφια τους Βούλγαρους σε 3-3, στο τελευταίο λεπτό ενός συγκλονιστικού ματς το 1974. Είχα πάντα την εντύπωση ότι ήταν πολύ περισσότερες οι διεθνείς συμμετοχές του, διότι πραγματικά ήταν τόσο πληθωρικός που δεν τον ξεχνούσες. Μάγκας, ντόμπρος και παλικάρι, έννοιες τόσο παρεξηγημένες στη σύγχρονη κοινωνία. Καμία γιορτή του Ολυμπιακού τότε στα μπουζούκια δεν τελείωνε χωρίς το καθιερωμένο ζεϊμπέκικο του Λάκη Γκλέζου. Ηταν μία φωτογραφία που περίμεναν πώς και πώς τα περιοδικά και οι εφημερίδες της εποχής.

Το 1973 λίγοι θα θυμούνται πως σώθηκε από θαύμα στη Λεωφόρο Θησέως στην Καλλιθέα, όταν ακόμα δεν υπήρχαν διαζώματα στη μέση. Ενα φορτηγό είχε πέσει πάνω στο αυτοκίνητό του και οι περαστικοί πήγαν κοντά νομίζοντας πως μέσα στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου δεν υπήρχε περίπτωση να έχει επιζήσει άνθρωπος. Ο Λάκης όμως βγήκε, σχεδόν άθικτος, με ένα ελαφρύ κάταγμα στο χέρι!

Οταν σταμάτησε την μπάλα, έριξε σχεδόν όλες τις οικονομίες του μαζί με τον Γιώργο Δεληκάρη και τον Μήτσο Δημητρίου στην Αλβανία σε ένα εργοστάσιο. Με τον αείμνηστο Δημητρίου, αν και τους χώριζαν οι συλλογικές πεποιθήσεις, τους ένωνε μια στενή φιλία. Τα όνειρά τους κατέρρευσαν μαζί με το καθεστώς του Χότζα και έχασαν σχεδόν τα πάντα. Ο Δημητρίου δεν άντεξε, ο Δεληκάρης πέρασε και αυτός πολλά με την υγεία του. Ο Γκλέζος έδειχνε και σε αυτό βράχος. Μέχρι τα πρώτα συμπτώματα της νόσου πριν από μία τριετία. Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε αληθινό Hall of Fame o Γκλέζος θα είχε αυτόματα θέση. Οταν τον γνώρισα από κοντά, στα τελειώματα της καριέρας του, στην Καλλιθέα, του είχα εκμυστηρευτεί ότι με είχε... ταλαιπωρήσει πολύ ψάχνοντάς τον με τη φανέλα της Προοδευτικής, στα χαρτάκια. Από χτες είναι και αυτός στην ομάδα των Αγγέλων. Εκεί που από την υπερομάδα των 70ς, την οποία είχε «χτίσει» ο Νίκος Γουλανδρής, τον περίμεναν ήδη ο Μιχάλης Κρητικόπουλος, ο Κώστας Δαβουρλής, ο Γιάννης Κυράστας και ο Γιώργος Βασιλόπουλος.