Σπύρου Λούη και Λαυρίου γωνία! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Το σημαντικότερο εγχώριο παιχνίδι μπάσκετ τη φετινή περίοδο θα διεξαχθεί ανάμεσα σε λίγους ή για να είμαστε πιο ακριβολόγοι σε λιγότερους απ΄ όσους έπρεπε, άξιζε και του άρμοζε. Ο πέμπτος τελικός ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και η δια ζώσης παρακολούθησή του θ΄ αποτελέσει προνόμιο των λιγοστών. Οι υπόλοιποι θ΄ αρκεστούν στην τηλεοπτική και τη ραδιοφωνική μετάδοση. Η εξέλιξη αυτή, παρά τη δημοσιότητα και την επικαιρότητα της αναμέτρησης, μικραίνει τις δύο ομάδες χωρίς αυτές να ευθύνονται άμεσα και το ίδιο το σπορ. Ως αντίλογο, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει την απόφαση των αρμοδίων αρχών να φιλοξενήσει το ΟΑΚΑ εννέα χιλιάδες κόσμο κι ας έχει διπλάσια χωρητικότητα. Όταν ένα παιχνίδι γυναικείου βόλεϊ ανάμεσα στα δύο σωματεία, κλείνει το σπίτι μιας οικογένειας, ας μην μπούμε στη διαδικασία να φανταστούμε καν τι μπορεί να συμβεί, αν δεν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα στο κρισιμότερο παιχνίδι μπάσκετ της χρονιάς. Το πόσοι παρευρίσκονται σε ένα γεγονός οποιασδήποτε φύσης μοιραία κρίνει και τη δυναμική του.

Κι εφόσον δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να αποφασιστούν τα μέτρα ασφαλείας με κριτήριο το πώς θα φιλοξενηθούν άνθρωποι, ορθώς η αντιμετώπιση από την αστυνομία είναι τέτοια. Εμμέσως πλην σαφώς παραδέχονται πως τα μέτρα αυτά αφορούν αιμοδιψή ανθρωποειδή με δολοφονικές τάσεις, ανεξάρτητα από το ποιοι θα πάνε την Τετάρτη στο Κλειστό και σου λέει ο κάθε αρμόδιος υπεύθυνος: «Θα μπω εγώ στη διαδικασία να γίνω ξανά πρώτο θέμα στα κανάλια για δέκα ανεγκέφαλους;». Συνέπεια τούτου είναι η επιλεκτικά προσεκτική επιλογή του τελικού αριθμού θεατών που θα δουν από κοντά τον αγώνα, με την ελπίδα πως το ίδιο επιμελώς θα μοιράσουν τα εισιτήρια που τους αναλογούν και τα δύο σωματεία. Αγωνιστικά, το πράγμα είναι μπλεγμένο. Ο Ολυμπιακός αποδίδοντας ένα άναρχο μπάσκετ, βασισμένο στην ατομική ικανότητα συγκεκριμένων παικτών του, θετικά απρόβλεπτος ως τώρα, έχει πιθανότητες πολλές να κάνει το μεγάλο «μπαμ». Κυρίως, λόγω της αδικαιολόγητης μαλθακότητας του πρωταθλητή Ευρώπης, ο οποίος όσα λάθη δεν είχε κάνει τη σεζόν ολόκληρη τα πρόλαβε σε τέσσερα παιχνίδια.

Είναι απίστευτο πραγματικά, να μην μπορεί ο Παναθηναϊκός να ανατρέψει εις βάρος του διαφορά, να μην μπορεί να κρατήσει αντίστοιχη υπέρ του, να μην μαρκάρει όπως θα έπρεπε, να μην είναι σταθερά εύστοχος στις προσπάθειές του, να μην μπορεί να επιβάλλει ρυθμό στον αγώνα, να μην μπορεί να συνθλίψει, όπως θα έπρεπε, έναν ή δύο παίκτες που ανά παιχνίδι του κάνουν τη ζημιά, από τον αντίπαλο. Είχα γράψει μετά το σπάσιμο της έδρας του Άρη, πως ο Ολυμπιακός κατεβαίνει στη σειρά των τελικών με καλύτερη ψυχολογία κι αυτό επιβεβαιώνεται. Αυτός ο παράγοντας προκύπτει και από τη διοίκηση των Πειραιωτών, που παρασυρμένοι από τις καλές εμφανίσεις οδηγούνται σε εν θερμώ αποφάσεις. Ο Γκέρσον που έφευγε μένει, ο Πεν που έφευγε μένει και γενικότερα όλα αλλάζουν. Ακόμη και τώρα ο Παναθηναϊκός δείχνει πιο προγραμματισμένος σε σχέση με τον αντίπαλό του, που μέσω του προσκείμενου Τύπου, της διοίκησης και του κόσμου του, έχει φτιάξει δύο επόμενες ημέρες, για καβάτζα και κάθε περίπτωση.

Στην κατάκτηση του τίτλου θα έχουμε την εκθρόνιση του Βασιλιά, την αποκαθήλωση των Ευρωπαίων πρωταθλητών και την αυτοκρατορία που αντεπιτίθεται. Στην αντίθετη περίπτωση, θα ευθύνεται σίγουρα η διαιτησία, ενώ αγωνιστικά ο Ολυμπιακός θα έχει υλοποιήσει το χρέος του, την υπέρβασή του και θα είναι και ηθικά δικαιωμένος. Στο «τριφύλλι» τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι! Σε περίπτωση ήττας όλα καταρρέουν και το πολυπόθητο triple crown πετάει, ίσως ανεπιστρεπτί, ενώ ακόμη και σε ενδεχόμενο που θα γίνει και αυτό, πάλι ο Πηλοΐδης θα κλέψει τη δόξα. Τα «αν» του Γκέρσον, άλλωστε, στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής, γι΄ αυτό προϊδεάζουν. Θ΄ ακολουθήσω την πολιτική του Ισραηλινού προπονητή: ΑΝ ο Παναθηναϊκός, ακόμη και τώρα, κάνει το καλό παιχνίδι που χρωστάει μετά το Final-4, δύσκολα θ΄ απειληθεί την Τετάρτη. Κι αυτό το λέω με απόλυτη επίγνωση του ρίσκου που χαρακτηρίζει αυτές τις περιπτώσεις.