Βίοι παράλληλοι για δύο αληθινά διαμάντια (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οι μονομαχίες τους σε ντέρμπι ήταν επικές. Πάντα στο πλαίσιο όμως του ανταγωνισμού μέσα στις τέσσερις γραμμές. Στα ταξίδια της εθνικής πολλές φορές ήταν μαζί. Η εικόνα που κάθε άμυαλο της εξέδρας θα τον παραξένευε.

Ο Γιώργος Ανατολάκης και ο Νίκος Λυμπερόπουλος είναι εκπρόσωποι του ποδοσφαίρου από μία εποχή που μοιάζει μακρινή. Αρχισαν να παίζουν μπάλα πριν από δύο δεκαετίες όταν οι λέξεις «Μποσμάν», «Τσάμπιονς Λιγκ», «ελεύθερα συμβόλαια» ήταν άγνωστες. Εκαναν όνομα στον Ηρακλή και στην Καλαμάτα και ήρθε μία στιγμή που οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου τους πρόσεξαν. Ηταν ακόμα τα μέσα της δεκαετίας του '90, τότε που οι ξένοι σε κάθε ρόστερ ήταν τρεις, άντε τέσσερις, και τα Ελληνόπουλα αποτελούσαν πρώτο στόχο και προτεραιότητα.

Με άδεια χέρια

Ο Λυμπερόπουλος έφτασε στον ΠΑΟ το καλοκαίρι του 1996, την εποχή που ήταν κυρίαρχος στην Ελλάδα. Δύο σερί πρωταθλήματα, πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, με την ιστορική επικράτηση επί του Αγιαξ να κάνει την Ευρώπη να μιλήσει για τους «πράσινους», ομάδα γεμάτη ταλέντο. Ο Δώνης έφευγε για την Πρέμιερ Λιγκ και την Μπλάκμπερν, αλλά υπήρχαν ονόματα ακόμα που έμοιαζαν για τον Νίκο απλησίαστα. Ο Βαζέχα, ο Βάντσικ, ο Καλλιντζάκης, ο Γεωργιάδης, ο Μπορέλι. Μέσα σε ένα μήνα η χρονιά άρχισε άσχημα και εξελίχτηκε χειρότερα. Δύο αποκλεισμοί, από τη Ρόζενμποργκ και τη Λέγκια, μία κάκιστη χρονιά στο πρωτάθλημα, η ισοπαλία με τον ΟΦΗ που σήμαινε πως μέσα σε έντεκα μήνες το «τριφύλλι» από την απόλυτη άνθηση έφτανε σε μαρασμό. Τα επόμενα χρόνια, μέχρι το 2003, έδωσε στον Παναθηναϊκό πάρα πολλά, βοηθώντας ειδικά στις μεγάλες νίκες στην Ευρώπη, αλλά δεν μπόρεσε να πάρει ούτε ένα μετάλλιο νικητή και έφυγε με άδεια χέρια, αν και η όλη εικόνα του και αυτή της ομάδας άξιζαν πολλά παραπάνω.

Μια ζωή τίτλοι

Την ίδια εποχή ο Ανατολάκης έφευγε από τον Ηρακλή για τον Ολυμπιακό. Τον Γενάρη του 1996, οι Πειραιώτες συμπλήρωναν εννιά άτιτλα χρόνια και ήταν στον δρόμο για το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά το 1987. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Ανατολάκης μόνο μία χρονιά, το 2004, δεν πήρε στα χέρια του το μετάλλιο του πρωταθλητή. Δέκα τίτλοι, αυτό που κάποτε ο Δομάζος το κατάφερε σε είκοσι σεζόν, ο Ανατολάκης με τον Τζόρτζεβιτς το πέτυχαν μόλις σε 11. Μαζί και με τον Αλεξανδρή είναι οι μοναδικοί τέσσερις άνθρωποι που έχουν αυτό το επίτευγμα στο βιογραφικό τους. Ομως ο Ανατολάκης δεν μετριέται ως επιτυχημένη μεταγραφή χάρη στους τίτλους. Η αληθινή συμβολή του σε αυτή την «ερυθρόλευκη» κυριαρχία ήταν η συνολική εικόνα του. Η ηγετική παρουσία, η αυταπάρνηση, ο επαγγελματισμός, η επιθυμία κάθε χρόνο για κάτι παραπάνω.

Ο κόσμος τον εκτίμησε

Ο Λυμπερόπουλος το 2003 έφυγε προδομένος από τον ΠΑΟ. Βρήκε στην ΑΕΚ το λιμάνι του και προσπάθησε να βοηθήσει την «Ενωση» να σταθεί στα πόδια της μετά την περιπέτεια του 2004. Εγινε ο ηγέτης της και κέρδισε την εκτίμηση του κόσμου. Οπως είχε γίνει και στον ΠΑΟ, όπου ο κόσμος ποτέ δεν δικαιολόγησε τη διοίκηση για την κίνησή της. Μέχρι σήμερα όμως παραμένει χωρίς τίτλο. Είναι άδικο, αν και κανείς ποτέ δεν είπε πως στο ποδόσφαιρο απονέμεται δικαιοσύνη. Γιατί, ακριβώς επειδή είναι παιχνίδι, ποτέ δεν ξέρεις πώς η τύχη αποφασίζει να σου χαμογελάσει. Και πότε. Εκείνο που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από τον Λυμπερόπουλο είναι το εύσημο του απόλυτου επαγγελματία. Προσωπικά, σπάνια μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου παίκτη με τα ειδικά προσόντα του Νίκου, με την τεχνική κατάρτισή του και το ένστικτο «κίλερ» μέσα στην περιοχή, που να είναι ταυτόχρονα τόσο ομαδικός. Τόσο αφοσιωμένος στη συνολική διάκριση και όχι στην ατομική. Και για αυτό ακριβώς η επιστροφή του στην εθνική ομάδα ήταν μία δικαίωση, με τον Ρεχάγκελ να είναι αληθινά τυχερός που διαθέτει έναν τόσο μεγάλο σταρ ως «λύση πολυτελείας», όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.

Διαμάντια

Ο «Λύμπε» δικαιούνταν να ήταν στην Πορτογαλία το 2004, μέλος της ομάδας που έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν συνέβη και ξέρει πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα τώρα. Εκανε και κάνει όμως τα πάντα για να είναι σε ένα χρόνο στην Αυστρία και την Ελβετία, στο επόμενο Euro. Ταυτόχρονα η ΑΕΚ τον κρατά γιατί θέλει το 2008 να πάρει εκείνο το πρωτάθλημα που κυνηγά από το 1994. Και για τον Λυμπερόπουλο αυτό θα είναι ακόμα μία δικαίωση, εκτός από πραγματική επιβράβευση.

Οσο για τον Ανατολάκη, το τέλος εποχής στον Ολυμπιακό ήρθε έπειτα από μία καριέρα γεμάτη επιτυχίες. Θα μπορούσε να έχει γίνει νωρίτερα η κουβέντα και να μην έμενε τόσες μέρες στο ακουστικό του. Τώρα πρέπει να βρει μία ομάδα που να του δίνει το δικαίωμα να παλέψει για να παραμείνει στην εθνική. Και για τον ίδιο θα είναι ένα τέλειο φινάλε να πάει στο Euro του χρόνου, αφού δεν ήταν -όπως άξιζε έχω την εντύπωση- στην ομάδα της Πορτογαλίας.

Και για τους δύο η προχτεσινή μέρα ήταν σημαδιακή. Τους εύχομαι από την καρδιά μου το καλύτερο. Γιατί, πιστέψτε με, εάν ως ποδοσφαιριστές αξίζουν μια φορά, ως χαρακτήρες, επειδή τους γνώρισα νέα παιδιά, η αξία τους είναι σαν των διαμαντιών: ανυπολόγιστη!