Πού πάνε τα ταλέντα όταν μεγαλώσουν; (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ενα από τα αιώνια ποδοσφαιρικά διλήμματα πάντα ήταν πότε ένα ταλέντο θα φτάσει στην απόλυτη ωριμότητα. Ολες οι εθνικές ομάδες είχαν κατά καιρούς αυτά τα παιδιά-θαύματα, τα οποία το όνειρο κάθε οπαδού ήταν να τα δει να οδηγούν τη χώρα σε μελλοντικές διακρίσεις. Βλέποντας αυτές τις μέρες το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ελπίδων, ασυναίσθητα σκέφτεσαι πόσα από αυτά τα ταλέντα θα μετεξελιχτούν σε αληθινούς σταρ. Και ακόμα περισσότερο το σκέφτομαι όταν βλέπω παιχνίδια των Νέων. Διότι εκεί διαπιστώνεις πόσο μεγάλη διαφορά κάνει το να είναι κάποιος σπουδαίος στα 17 από το να γίνει μεγάλος παίκτης στα 25. Ο Νίνης, για παράδειγμα, έκανε το μεγαλύτερο μπαμ στο ελληνικό ποδόσφαιρο από την εποχή του Θωμά Μαύρου το 1971. Οπως και ο Κώστας Ελευθεράκης, το πραγματικό παιδί-θαύμα στην ιστορία του σπορ στη χώρα μας. Ο Μαύρος όχι μόνο έκανε την καριέρα που αναμέναμε, αλλά έπαιξε έως το 1990 και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στα 35 του χρόνια στην Α' Εθνική. Ο Ελευθεράκης, αφού κατέκτησε τα πάντα μέχρι τα 21 του χρόνια, έπαιξε με τον ΠΑΟ σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών και Διηπειρωτικού, έγινε αρχηγός της Εθνικής ομάδας στα 23 του και σταμάτησε την μπάλα στα 30 του χρόνια!

Τα δάκρυα του «Γκάζα»

Οταν ο Πολ Γκασκόιν, στα 23 του χρόνια, μάγευε στο ιταλικό Μουντιάλ το 1990, όλοι μιλούσαν για το πόσο σημαντικός θα ήταν το 1994, στην επόμενη διοργάνωση, όταν θα ήταν ώριμος ποδοσφαιρικά. Τη στιγμή που η κίτρινη κάρτα που του έδειχνε ο διαιτητής, στον ημιτελικό με τη Γερμανία, του στερούσε την πιθανή συμμετοχή στον τελικό, τα δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπό του τον μετέβαλαν σε εθνικό ήρωα. Κανείς δεν φανταζόταν πως αυτή θα ήταν και η τελευταία συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Κύπελλο! Το '94 η Αγγλία δεν προκρίθηκε, το '98 δεν επιλέχτηκε από τον Γκλεν Χοντλ και ενδιάμεσα οι πολλοί τραυματισμοί του φρέναραν την όποια εξέλιξη. Σκεφτείτε λίγο πριν απαντήσετε ποιον Ρονάλντο θα προτιμούσατε στην ομάδα σας. Τον 20χρονο παίκτη που επονομάστηκε «φαινόμενο» και που περνούσε σαν σίφουνας τις άμυνες ή την υπέρβαρη φιγούρα στο πρόσφατο Μουντιάλ; Τον 18χρονο Μάικλ Οουεν με την ταχύτητα και τη σπιρτάδα του 1998, όταν άφηνε πίσω του τους αμυντικούς της Αργεντινή σαν σταματημένους, ή τον ταλαιπωρημένο από τους τραυματισμούς 26χρονο που δεν σκόραρε ούτε μία φορά πριν τραυματιστεί σοβαρά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006; Τον 18χρονο Πάτρικ Κλάιφερτ που σημείωνε το ένα γκολ μετά το άλλο το 1995, με τη φανέλα του Αγιαξ και την εθνική Ολλανδίας, ή τη… σκιά του στα χρόνια που ακολούθησαν;

Ρόμπι, ο άτυχος

Κανονικά σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις η απάντηση θα έπρεπε να δοθεί αυτομάτως, βασιζόμενοι στο βιολογικό ρολόι. Στα 26, στα 27, στα 28 ο ποδοσφαιριστής είναι στο καλύτερο σημείο του. Εχει πείρα και δύναμη, έχει ακόμα όρεξη αλλά και δυνατότητες. Κι όμως, τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί πως το παιδί-θαύμα των 18 ετών θα είναι έτοιμο στα 26 να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Ρόμπι Φάουλερ θα έπρεπε να αποτελεί το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγή. Στα 19 του χρόνια πετύχαινε 30 γκολ της σεζόν. Στα πρώτα 133 ματς με τη Λίβερπουλ έφτασε τα 100 γκολ, ρεκόρ κάθε κατηγορίας στη Βρετανία! Σε διάστημα λιγότερο των 4 λεπτών σημείωνε το 1994 το γρηγορότερο χατ τρικ, με αντίπαλο την Αρσεναλ, η οποία φημιζόταν για την αμυντική της γραμμή! Μια δεκαετία αργότερα η καριέρα του ήταν σε ελεύθερη πτώση λόγω τραυματισμών.

Το δράμα του Ντάισλερ

Το 2001 ήταν το μεγαλύτερο αυθεντικό ταλέντο που έβγαλε το γερμανικό ποδόσφαιρο τα τελευταία 15 χρόνια. Ο Σεμπάστιαν Ντάισλερ, που έπαιζε τότε στη Χέρτα, αναμενόταν να είναι ο ηγέτης της εθνικής Γερμανίας το 2006 στο «δικό» της Μουντιάλ. Το 2002 τραυματίστηκε σ' ένα φιλικό με την Αυστρία δύο εβδομάδες πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Απω Ανατολής. Μόλις είχε πάρει μεταγραφή για την Μπάγερν. Τέσσερα χρόνια μετά, και αφού πάλεψε με τα κύματα, πάσχοντας από κατάθλιψη, τραυματίστηκε και πάλι πριν από το Μουντιάλ. Οταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, τα βλέπει ο Θεός και γελάει. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο αντεπιχείρημα σε ό,τι συζητάμε. Ομως η εξέλιξή του δεν ήταν ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Συνήθως αυτά τα τεράστια ταλέντα που ο κόσμος θεωρεί πως θα αλλάξουν τη μοίρα μεγαλώνοντας και θα αποδειχτούν αληθινοί ηγέτες, κάπου χάνονται στον δρόμο.

Από την τηλεόραση

Στην Ιταλία, πριν από μερικά χρόνια, ο Κασάνο ήταν το ταλέντο που θα οδηγούσε τη «σκουάντρα ατζούρα» μία μέρα και πάλι στην κορυφή. Τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 2006, όταν οι «ατζούρι» έγιναν και πάλι παγκόσμιοι πρωταθλητές, ο Κασάνο έβλεπε από την τηλεόραση! Στη Μαδρίτη ο Ραούλ των 20, των 22, των 24 χρόνων ήταν μια μηχανή των γκολ. Εδώ και μία διετία μοιάζει με καρικατούρα του φορ που έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ και η εθνική Ισπανίας ποτέ δεν καρπώθηκε από αυτόν τα αναμενόμενα. Ο Μέσι είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα, με όλο τον κόσμο να περιμένει από αυτόν πράματα και θάματα. Στην Πορτογαλία ακόμα δεν έφτασε σε πλήρη ακμή ο Ρονάλντο και άρχισαν οι συγκρίσεις ήδη για τον νεαρό Νάνι. Και φυσικά μαζί μια πληθώρα ταλέντων που όλοι λένε πόσο σπουδαίοι θα είναι το 2010. Ο Ρομπίνιο, ο Ρούνεϊ, ο Αγκουέρο, ο Μπάμπελ, ο Ποντόλσκι, ο Ντιέγκο, ο Τέβες, ο Τόρες, ο Γουόλκοτ, ο Μαντούρο. Φυσικά και κανείς δεν ξέρει την απάντηση. Οπως όλα στη ζωή, το μόνο βέβαιο είναι η αβεβαιότητα!

«Θα πεθάνεις ρε»

Ο ποιοι διαβάσατε το «Game Boy», το προηγούμενο μυθιστόρημά του, ξέρετε το ταλέντο του. Οποιοι δεν το κάνατε, χάσατε. Τώρα με το καινούργιο του βιβλίο ο Μένιος Σακελλαρόπουλος σας δίνει ξανά την ευκαιρία να γνωρίσετε το πολύπλευρο ταλέντο του. Το «Θα πεθάνεις ρε» είναι μια δουλειά που ουσιαστικά αποτυπώνει όλη την παράνοια που περιβάλλει τον κόσμο του πιο ωραίου παιχνιδιού όταν χάνεται το συναίσθημα. Οταν ένα βράδυ στο Mega μου είχε αποκαλύψει την κεντρική ιδέα του καινούργιου του έργου, ομολογώ πως με καθήλωσε. Ηθελα να μου πει και κάτι περισσότερο, λίγο ακόμα. Ευτυχώς αυτά που άκουσα, με κέντρισαν ώστε να το διαβάσω μονορούφι. Αξίζει. Και επαναλαμβάνω πως στις εκδόσεις Λιβάνη έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού με τον Μένιο. Καλοτάξιδο. Και περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο!