Η αντιπολίτευση του Αντρέας!(Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Δύο από τους σημαντικότερους παίκτες που έχουν ενταχθεί στο πρόσφατο παρελθόν στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, εξωτερίκευσαν κι ένα δευτερεύον, για το επάγγελμά τους, χάρισμα, στο διάστημα που βρίσκονται στην Ελλάδα. Η «κατάρα» των ποδοσφαιριστών, σε σχέση και με άλλους συναδέλφους τους άλλων αθλημάτων, είναι το έλλειμμα λόγου και έκφρασης της άποψής τους. Όπως ίσχυε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής σε προηγούμενες δεκαετίες το «Οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν» (ρατσιστική καζούρα των μαύρων παικτών μπάσκετ προς τους λευκούς, η οποία αφορούσε την ικανότητα στο άλμα), εύκολα διαπιστώνουμε, ακούγοντας ραδιόφωνο ή βλέποντας τηλεόραση, πως… οι ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να μιλήσουν!

Δεν περιλαμβάνω τις δηλώσεις τους στις εφημερίδες ή τις συνεντεύξεις τους στα περιοδικά, γιατί εκεί βάζει το… χεράκι του και ο δημοσιογράφος, αν αυτός είναι πιο καταρτισμένος γλωσσολογικά. Οι «πράσινοι», λοιπόν, μπορεί αγωνιστικά να έχουν όλο αυτό το διάστημα, προβλήματα προς λύση και αντιμετώπιση, από «μπλα μπλα» των παικτών τους, όμως, δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Η έλευση του Εζέκιελ Γκονζάλες πέρα από έναν ποιοτικό παίκτη, προσέφερε στο «τριφύλλι» κι έναν ικανότατο εκπρόσωπο Τύπου των ποδοσφαιριστών.

Όποιος θυμάται να έχει υπάρξει κριτική από τον Αργεντινό προς τον οποιοδήποτε στην Παιανία, μπορεί να σηκώσει το χέρι και να δηλώσει «παρών». Η πολιτική του «Έκι» να είναι αρεστός στη διοίκηση και να προσπαθεί να καλύψει τις ατυχείς στιγμές του Παναθηναϊκού, στα μάτια των φιλάθλων, τον οδήγησε εν μέρει σ΄ ένα ξεμπρόστιασμα και σε μία απομυθοποίηση, την οποία τονώνει και η αγωνιστική του αποχή, λόγω τραυματισμών. Ο δεύτερος «λογάς» της πράσινης παρέας είναι ο Αντρέας Ίβανσιτς. Εδώ το πράγμα, όμως, διαφοροποιείται. Ο Αυστριακός από πολύ μικρή ηλικία πρωταγωνιστεί σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, έχει ζήσει τη δόξα και το χλευασμό και μπορεί ν΄ αξιολογήσει καλύτερα τις καταστάσεις που διαδραματίζονται από τον τοπικό ήρωα του Ροζάριο.

Τα σχόλια του «Αυστριακού Μπέκαμ» για την τωρινή κατάσταση στον Παναθηναϊκό είναι πιο εύστοχα από ποτέ, όσο κι αν υπήρξε η τάση της μη ακριβούς μετάφρασης από ορισμένα ελληνικά Μέσα. Διαπίστωσε και πρόταξε τον ναρκισσισμό ορισμένων συμπαικτών του, τους οποίους συμβούλεψε για εγκεφαλική προσγείωση στην πραγματικότητα. Άφησε ν΄ εννοηθεί πως πέρα από την ουσιαστική ενίσχυση, η ομάδα του χρειάζεται και κάποιες γκλάμουρ ποιοτικές προσθήκες, ενώ η μεγάλη μαγκιά του είναι πως παραδέχθηκε τα προτερήματα των μεγάλων αντιπάλων του Παναθηναϊκού, σε σχέση με το «τριφύλλι».

Για όλα τα υπόλοιπα, είπε τα αυτονόητα και τα κλασσικά και σχετικά με την πίεση μετά τις αποτυχίες και αναφορικά με τις συχνές αλλαγές προπονητών και παικτών. Το συμπέρασμα, το οποίο προκύπτει όμως, είναι πως στα ουσιαστικά ζητήματα που απαιτείται η άποψη ενός σταρ ηγέτη, ο Ίβανσιτς δεν σκέφθηκε το πρεστίζ και τη βόλεψή του, αλλά αποφάνθηκε ειλικρινώς, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Μακάρι αυτή η τακτική του να του βγει σε καλό και να μην αντιμετωπίσει προβλήματα μέσα από την ίδια την ομάδα του. «Αυτός που θέλει το καλό μου με κάνει και κλαίω κι αυτός που θέλει το κακό μου με κάνει και γελάω», λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Και η υπαρκτή τάση για πρόοδο του Ίβανσιτς και σε προσωπικό και σε ατομικό επίπεδο, πρέπει να εκτιμηθεί και όχι να κατακριθεί. Με βάση τέτοιους παίκτες χτίζονται οι μεγάλες ομάδες!