Τα διαμάντια και μες στη λάσπη δεν χάνουν την αξία τους (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η ίδια ιστορία. Πριν μπούμε καν στον Ιούνιο και πριν αρχίσουν τα (λιγοστά) μπάνια των ποδοσφαιριστών, με το που γίνονται κάποιες μεταγραφές ή ακούγονται ονόματα αρχίζουν και τα βιαστικά συμπεράσματα. Τόσο πρόχειρα όπως το να μετράς τα αστέρια και να χάνεις τον λογαριασμό. Ταυτόχρονα, από ουσία... μια τρύπα στο νερό. Διότι το αν τελικά μια ακριβή μεταγραφή θα αποδειχτεί χρυσάφι ή το αντίθετο δεν πρόκειται να το καταλάβεις ποτέ πριν της ώρας του. Η μετακίνηση του Ριβάλντο στην ΑΕΚ είναι μεγάλο θέμα. Αυτόματα ανεβάζει τον πήχη για την «Ενωση». Πρέπει πια να πάει για πρωτάθλημα, οπότε δικαιολογίες τέλος. Πόσο θα τη βοηθήσει, όμως, ο «Ρίμπο» δεν το ξέρουμε, ούτε μπορούμε να το προεξοφλήσουμε. Πάντα κάθε μεταγραφή, πανάκριβη, φθηνή, ελεύθερη, δύσκολη ή εύκολη, είχε σαν καθρέφτη μόνο το γήπεδο! Κάθε φορά που κάνουμε προβλέψεις σχετικά με το αν μια μεταγραφή θα βοηθήσει μια ομάδα το μυαλό μου πάει στον Δημήτρη Σαραβάκο. Το καλοκαίρι του 1984 η μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό έσπασε το φράγμα των 80 εκατομμυρίων δραχμών. Το άξιζε; Κάποιοι βιάστηκαν εκείνο το καλοκαίρι να πουν «όχι». Σήμερα σας φαίνεται αδιανόητο. Κι όμως, το είχε γράψει μεγάλος αρθρογράφος της εποχής στην εφημερίδα «Τα Νέα» και όχι σε κάποιο συλλογικό έντυπο! Τη συνέχεια την ξέρετε, σχετικά με το τι πρόσφερε και τι πέτυχε στην καριέρα του!

Στην Ελλάδα η πιο ακριβή μεταγραφή παραμένει αυτή του Κωνσταντίνου στον Παναθηναϊκό. Το ίδιο καλοκαίρι με του Ζιντάν στη Ρεάλ, που μέχρι σήμερα είναι πρώτη στη λίστα των πιο δαπανηρών μετακινήσεων παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο που έγιναν αμφότερες το 2001, τότε που οι δορυφορικές και οι ψηφιακές τηλεοπτικές πλατφόρμες πετούσαν τα λεφτά σαν μαρουλόφυλλα!

Υπερβολικά για κάθε εποχή

Οσο προκλητικά κι αν ακούγονται τα νούμερα, η αλήθεια είναι πως πάντα η κάθε μεταγραφή για την εποχή της προκαλούσε σάλο. Δεν θυμάστε πόσο ντόρο έκαναν οι συνεχείς μεταγραφές του Βιέρι πριν από κάποια χρόνια, αναγκάζοντας κάποιον άνεργο Ιταλό να αυτοκτονήσει; Στην Ελλάδα, από το ένα εκατομμύριο που κόστισε κάποτε ο Παναγιώτης Κυπριανίδης στον Ολυμπιακό και ο Τάκης Λουκανίδης στον Παναθηναϊκό, φτάσαμε κάποια στιγμή στα δισ., που αναλογικά ήταν πάντα υπερβολικά ως ποσά! Τα πέντε εκατομμύρια δραχμές, για παράδειγμα, που στοίχισε στον Νίκο Γουλανδρή και στον Ολυμπιακό η απόκτηση του Μιγκέλ Νικολάου, το '72, ήταν αρκετά για να μπορεσεις να αγοράσεις δύο πολυκατοικίες στο Κολωνάκι! Το ζητούμενο δεν είναι αν ήταν πολλά, αλλά το ότι δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα στον σύλλογό του. Σε αντίθεση με άλλους ακριβοπληρωμένους της εποχής, τον Κρητικόπουλο, τον Σταυρόπουλο και τον αείμνηστο Δαβουρλή, που έβγαλαν -και με το παραπάνω- τα λεφτά τους.

Αντίθετα, άλλη μια πολυσυζητημένη μετακίνηση, αυτή των 15 εκατομμυρίων του (τεράστιου ταλέντου) Κώστα Αϊδινίου από τον Ηρακλή, το 1974, με τιμωρία ενός έτους στον Ολυμπιακό, δεν είχε ανάλογη προσφορά. Ο Θωμάς Μαύρος και ο Νίκος Αναστόπουλος, προερχόμενοι από τον Πανιώνιο, έσπασαν τα φράγματα των 20 και των 50 εκατομμυρίων δραχμών, ποσών που ήταν αληθινή πρόκληση για την εποχή που δόθηκαν. Συνδύασαν, όμως, τα ονόματά τους με τις ομάδες στις οποίες πήγαν και αυτό μιλάει από μόνο του για την επένδυση που έγινε στα πόδια τους.

Ούτε μονόστηλο στις εφημερίδες!

Το συμπέρασμα είναι ένα και απλό. Κάθε μεταγραφή δεν κρίνεται από το ποσόν που στοιχίζει, αλλά από το τι τελικά γράφει η ιστορία. Που τον Νικολάου, τον Κυπριανίδη, τον Τάσο Βασιλείου, τους προσπερνάει. Στέκεται, όμως, στον Παπαϊωάννου και τον Δομάζο, που κόστισαν ψίχουλα, στον Βαζέχα και τον Σαβέβσκι, τον οποίο κανείς δεν ήξερε όταν ήρθε, στον Τζόρτζεβιτς, τον οποίο ελάχιστοι γνώριζαν όταν πήγε στον Ολυμπιακό το 1996, και στον Γιώργο Σιδέρη, που η μετακίνησή του από τον Ατρόμητο Πειραιά την ημέρα που έγινε δεν έπιασε ούτε μονόστηλο στις εφημερίδες!

Ο Κατσουράνης πήγε πάμφθηνος στην ΑΕΚ το 2002 γιατί τον απέρριψε ο... Σάντος για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος είχε ακριβοπληρώσει τον Παντελή Κωνσταντινίδη από τον ΠΑΟΚ! Ο Μπίσκαν, ο Κονσεϊσάο και ο Βίκτορ κόστισαν στον ΠΑΟ ένα κάρο λεφτά, αλλά η προσφορά τους ήταν μηδαμινή, όπως αυτή του Μπόρχα και του Ουαντού στον Ολυμπιακό. Ο Αρης πήρε πολλούς άγνωστους Ισπανούς και Λατινοαμερικανούς, έστω και με τη μορφή του δανεισμού, και μπόρεσε να δημιουργήσει την πιο ελκυστική ομάδα του περσινού πρωταθλήματος.

Για τον Ριβάλντο, λοιπόν, η ιστορία έχει ήδη γράψει πως ήταν τρεις σερί σεζόν ο MVP του πρωταθλήματος. Αν μπορέσει να βοηθήσει και την ΑΕΚ, μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Απέδειξε, πάντως, ο Βραζιλιάνος πως ήρθε στην Ελλάδα όχι για τα ένσημα, που έλεγαν οι κανετρεχείς, αλλά διότι ήθελε να παίξει ακόμα καλή μπάλα. Και τα λεφτά που κόστισε τα έβγαλε αμέσως και έδειξε πως τα διαμάντια, ακόμα κι αν τα πετάξεις στη λάσπη, δεν χάνουν την αξία τους.