Ένας τελικός με αίγλη από τα παλιά (Sportday/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ηταν Απρίλης του 1970. Εβρεχε καταρρακτωδώς και τίποτα δεν θύμιζε ότι είχε μπει η άνοιξη. Στην Ελλάδα οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες και από τα αυτοκίνητα! Μόλις τεσσάρων ετών κορασίδα, η ελληνική… TV έκανε τα πρώτα της βήματα. Μαζί με αυτό το παράθυρο στον κόσμο η χώρα ανακάλυπτε μαγικά πράγματα. Ερχόμασταν πιο κοντά σε άλλες κουλτούρες. Ισως η πιο σημαντική διαφορά που εντοπίσαμε μέχρι τότε ήταν η μετάδοση εκείνου του απογεύματος. Με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας μας πήγαινε στο «Γουέμπλεϊ». Η Τσέλσι θα έπαιζε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Τα ονόματα του Μπρέμνερ, του Οσγκουντ, του Λόριμερ και του Μπονέτι θα έμπαιναν στη ζωή μας. Οι παίκτες που έβγαιναν μαζί στον αγωνιστικό χώρο, οι πάγκοι των δύο ομάδων δίπλα δίπλα ακόμα και ο τρόπος απονομής στο τέλος.

Το τελετουργικό μοναδικό. Το παιχνίδι εξαιρετικό. Το τελικό 2-2 σήμαινε για πρώτη φορά επαναληπτικό στον 20ό αιώνα. Από εκείνο το απόγευμα μαγεύτηκα με τη διαδικασία. Με το όλο σκηνικό. Μαζί με τον Αγγελο, το κολλητό φιλαράκι από εκείνα τα χρόνια μέχρι σήμερα, δεν χάναμε παιχνίδι για πολλές σεζόν μαζί. Το Κύπελλο Αγγλίας ήταν ιεροτελεστία. Εκείνος Λιντς Γιουνάιτεντ φανατικός και επειδή τα «παγώνια» ήταν συχνότατα τότε σε τελικό το... καθήκον μου ήταν να υποστηρίζω τον αντίπαλο! Τι Τσέλσι ήμουν, τι Αρσεναλ, τι Σάντερλαντ! Εκείνος ατάραχος, όπως πάντα, επέμενε ότι θα καταλάβω το λάθος μου με τον καιρό! Μου έσπαγε τα νεύρα με την ηρεμία του. Τελικά, στη ζωή του έγινε ένας εξαιρετικός νευρολόγος και είμαι βέβαιος ότι τη διατριβή του την ξεκίνησε επάνω μου!

Είχε δίκιο, όμως. Η Λιντς εκείνων των παιδικών μας χρόνων ήταν «μαγική» ομάδα. Οπως και η Λίβερπουλ που θαυμάσαμε να επικρατεί της Νιούκαστλ το '74. Οπως και η Αρσεναλ του νταμπλ το '71. Είδαμε καλά ματς, αλλά δεν γλιτώσαμε και τη φύρα. Το 2-0 της Γουέστ Χαμ με τη Φούλαμ το '75, το 1-0 της Ιπσουιτς με την Αρσεναλ το '78. Χαρήκαμε στην έκπληξη της Σαουθάμπτον το '76 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μείναμε άφωνοι με την τροπή που πήρε το ματς του '79, όταν η Γιουνάιτεντ ανέτρεψε το 0-2 σε δύο λεπτά στο τέλος, αλλά δέχτηκε αμέσως το 3-2 από τον Αλαν Σάντερλαντ.

Στη δεκαετία του '80, δουλεύοντας πια, άλλους τελικούς τους είδα στην τηλεόραση, όπως το επικό 3-2 της Τότεναμ επί της Μάντσεστερ Σίτι το 1981 με το σλάλομ του Ρίκι Βίγια, άλλους στο «Γουέμπλεϊ» όπως τη νίκη της Λίβερπουλ επί της Εβερτον 3-2 το '89, αλλά και την αναπάντεχη επιτυχία της Γουίμπλεντον με τη Λίβερπουλ, που προσφερόταν φαβορί στο 1,10, τη μικρότερη απόδοση ποτέ στην ιστορία των τελικών του F.A. Cup. Περιέγραψα τον μοναδικό μου τελικό για την ΕΡΤ το 1990, το 1-0 της Γιουνάιτεντ με την Κρίσταλ Πάλας (ύστερα από το εκπληκτικό 3-3 στο πρώτο ματς), που ήταν ο πρώτος από τους τίτλους του σερ Αλεξ με τη Μάντσεστερ.

Το 1985 ήμουν στο στούντιο της ΕΡΤ, παρουσιάζοντας την ειδική εκπομπή πριν από το 1-0 της Γιουνάιτεντ κόντρα στην Εβερτον χάρη στο γκολ του Γουάιτσαϊντ, την ώρα που η ομάδα είχε μείνει με 10 παίκτες. Βίωσα την ωραία εικόνα, ένα Ελληνόπουλο να μπαίνει στο γήπεδο και να ζει αυτή τη γιορτή. Ο Νίκος Νταμπίζας έζησε την ατμόσφαιρα στους δύο σερί χαμένους τελικούς της Νιούκαστλ το '98 και το '99. Πέρυσι, το συγκλονιστικό 3-3 της Λίβερπουλ με τη Γουέστ Χαμ, με τον Τζέραρντ να σκοράρει με απίστευτο σουτ από 35 μέτρα έδωσε και πάλι λίγη αίγλη στον θεσμό που έχανε πολύ από τη λάμψη του τα τελευταία δέκα χρόνια. Η επέκταση του Τσάμπιονς Λιγκ, το σνομπάρισμα του θεσμού από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2000 και οι πολλοί ξένοι που στο πρωτάθλημα δίνουν χρώμα, αλλά στο Κύπελλο αφαίρεσαν κάτι από τη μαγεία, αποτελούν βασικούς λόγους της πτώσης! Δεν ξέρω βέβαια. Μπορεί τίποτα να μην άλλαξε και το πρόβλημα είναι πως απλώς εμείς... μεγαλώσαμε! Είναι και αυτό μία εξήγηση!

Ομως, το φετινό παιχνίδι, ξαφνικά, θυμίζει κάτι από τα παλιά. Οι δύο καλύτερες ομάδες της σεζόν, δύο από τους κορυφαίους προπονητές του κόσμου, παίκτες-σταρ και στις δύο ομάδες. Το κυριότερο: ο αγώνας ξαναγίνεται στο «Γουέμπλεϊ». Το νέο «Γουέμπλεϊ» που και μόνο με το όνομά του αποτελεί θρύλο και όνειρο κάθε παίκτη να αγωνιστεί εκεί. 170 χώρες, περισσότερες και από τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και αριθμός που συγκρίνεται με το Τσάμπιονς Λιγκ, θα πάρουν εικόνα από το BBC. Ο Ράιαν Γκιγκς διεκδικεί την πρωτιά των πέντε Κυπέλλων, κάτι που έχει να συμβεί από τον 19ο αιώνα, η Γιουνάιτεντ θέλει το τέταρτό της νταμπλ, η Τσέλσι να τελειώσει τη χρονιά με κάτι παραπάνω από το Λιγκ Καπ. Υπάρχει Ρονάλντο, υπάρχει Ντρογκμπά, υπάρχει Ρούνεϊ, υπάρχει Τέρι. Ο Φρανκ Λαμπάρντ θέλει να μιμηθεί τον πατέρα του, που ήταν Κυπελλούχος με τη Γουέστ Χαμ το '75 και το '80, κάτι πολύ σπάνιο στην ιστορία του Κυπέλλου Αγγλίας, διότι μόνο άλλη μία φορά έχει συμβεί. Και φυσικά, η κόντρα Μουρίνιο και Φέργκιουσον που από μόνη της κεντρίζει το ενδιαφέρον. Μοιάζει εκρηκτικό μείγμα. Ελπίζω να βγει και στο γήπεδο!