Το χθες, οδηγός για καλύτερο αύριο στη Λάρισα (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η νύμφη Λάρισα, σύμφωνα με τον μύθο, έπαιζε με την μπάλα της δίπλα στον ποταμό Πηνειό, όταν γλίστρησε και πνίγηκε! Η πόλη πήρε το όνομά της από αυτήν και οι ομοιότητες με την ποδοσφαιρική ομάδα-καμάρι της περιοχής πολλές! Η ΑΕΛ ιδρύθηκε το 1964 και χρειάστηκε μόλις εννέα σεζόν για να κάνει το άλμα στην Α’ Εθνική. Κρατήθηκε μόλις δύο χρόνια στην παρέα των μεγάλων την πρώτη φορά, έπεσε, αλλά επέστρεψε πιο δυνατή πέντε χρόνια μετά και αποφασισμένη να βάλει τη δική της σφραγίδα.

Η ιστορία έχει γράψει τι συνέβη μετά. Το Κύπελλο του 1985 που ήρθε ως συνέχεια των χαμένων τελικών το 1982 και το 1984, καθώς και της δεύτερης θέσης του 1983, ήταν επιστέγασμα της εξαιρετικής δουλειάς που είχε αρχίσει στη δεκαετία του '70. Ο τρόπος δουλειάς της ΑΕΛ, με το εξαιρετικό σκάουτινγκ στον κάμπο και τη συγκέντρωση όλων των ταλέντων της περιοχής, έδειχνε τον δρόμο σε οποιαδήποτε ομάδα εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης είχε φιλοδοξίες.

Εκείνη η Λάρισα μπορούσε να πάει μακριά και στην Ευρώπη. Το 1985, όταν προκρίθηκε στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων, έμεινε έξω από την πολύ δυνατή Ντιναμό Μόσχας με ένα γκολ-φάντασμα στη ρεβάνς. Εάν περνούσε, με τη Ραπίντ Βιέννης του Κρανκλ στα ημιτελικά είχε τύχη. Ηταν καλύτερη η Λάρισα και είχε την ευκαιρία να φτάσει στον τελικό κόντρα στην (πανίσχυρη εκείνη την περίοδο) Εβερτον στο Ρότερνταμ. Αλλά και ο αποκλεισμός στις λεπτομέρειες την επόμενη σεζόν από τη Σαμπντόρια του Βιάλι, του Μαντσίνι, του Φράνσις και του Σούνες έδειχνε πόσο σπουδαία ομάδα ήταν. Η Λάρισα σκαρφάλωσε πάντως στο Εβερεστ των επιτυχιών για το ελληνικό ποδόσφαιρο το 1988, όταν με την καθοδήγηση του Γιάτσεκ Γκμοχ μπόρεσε να πετύχει το απίστευτο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο πήχης είχε πια μπει πολύ ψηλά, δυστυχώς ακόμα και για την ίδια!

Το Σάββατο η Λάρισα μπόρεσε να πάρει το Κύπελλο, βασιζόμενη στην πολύ καλή της ομάδα αλλά και στη δύναμη που της δίνει ο κόσμος της. Πέρυσι, τέτοιες μέρες, έγραφα σε αυτή τη στήλη για τη διαφορά που κάνουν στην ΑΕΛ οι οπαδοί της.

«Σε μία πόλη, μαζί με την ευρύτερη περιοχή, που δεν ξεπερνά τις 150.000, οι οπαδοί της Λάρισας ποτέ δεν την άφησαν μόνη. Και είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ περίπτωση ομάδας εκτός των δύο μεγάλων αστικών κέντρων που οι οπαδοί της είναι μόνο με την ομάδα της πόλης και τίποτε άλλο! Αν αυτό δεν είναι δείγμα ποδοσφαιρικής υγείας, ψάχνω να καταλάβω τι θα ήταν το πλησιέστερο! Η πορεία της ομάδας δείχνει πως το ΟΥΕΦΑ δεν είναι μακρινός στόχος. Ο μέσος όρος των 7.000 εισιτηρίων της αποτελεί τίτλο! Γιατί για ένα σύλλογο τίποτα δεν αντικαθιστά την αγάπη των οπαδών. Μπορεί να μην το καταφέρει φέτος, αλλά είναι θέμα χρόνου κάποια στιγμή να ξαναβγεί στην Ευρώπη. Ακόμα κι αν μειωθούν οι θέσεις τα επόμενα χρόνια, η Λάρισα θα έχει φτιάξει και χτίσει τέτοιες προϋποθέσεις που δεν θα μπορεί να εμποδιστεί η ανέλιξή της».

Η Λάρισα ξεπέρασε αυτά που περίμενα, πρέπει να ομολογήσω. Γιατί δεν είναι απλό πράγμα να έχεις μία τόσο βαριά φανέλα και τόσο σπουδαία κληρονομιά από εκείνες τις μέρες της δεκαετίας του '80. Το διοικητικό μοντέλο Πηλαδάκη θα έπρεπε να αποτελεί «λυσάρι» για την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Η ξεκάθαρη απάντηση σε όποιους ονειρεύονται λεφτάδες προέδρους και κάθε λογής «σωτήρες». Με επιχειρηματικό πλάνο, με ανθρώπους σε κάθε πόστο που ξέρουν τη δουλειά τους. Και με τον καλύτερο νέο Ελληνα προπονητή, όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές. Ο Γιώργος Δώνης αφομοίωσε ό,τι έμαθε στην Αγγλία και ό,τι διδάχτηκε κοντά σε κάποιους σπουδαίους τεχνικούς στην καριέρα του. Από την πρώτη μέρα που φόρεσε την προπονητική φόρμα έβλεπες τη φιλοσοφία του. Δεν πρόκειται να την απεμπολήσει για το χατίρι ενός καλού αποτελέσματος και είναι ευτυχία που αυτό επιχειρεί να το κάνει σε τέτοιο εργασιακό περιβάλλον με ασφάλεια. Ο Κώστας Πηλαδάκης εμπιστεύεται τον τεχνικό και αυτό φάνηκε φέτος μέσα από πολλά προβλήματα. Δεν πιστεύω πως οποιοσδήποτε άλλος πρόεδρος στην Ελλάδα θα είχε στηρίξει, ύστερα από αρκετά άσχημα αποτελέσματα, τον τεχνικό της ομάδας, όπως έκανε ο Πηλαδάκης. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο εύσημο για τη νέα κυπελλούχο Ελλάδας. Η εξαιρετικά διορατική κίνηση της απόκτησης του Νίκου Νταμπίζα πρόπερσι, με την πείρα και τις πιο υψηλού επιπέδου παραστάσεις με επτά χρόνια στα αγγλικά γήπεδα, πρόσθεσε ποιότητα στην ομάδα και δίπλα του έμαθαν πολλά όλα τα νέα παιδιά. Οι σωστές αγορές με την επιλογή ποιοτικών παικτών όπως ο Αλωνεύτης και ο Φωτάκης, τα λαβράκια τύπου Κόζλεϊ και Αντσουέ και η ωριμότητα άλλων, όπως ο Κοτσόλης και ο Διγκόζης, δημιούργησαν αυτό το μικρό θαύμα. Του 2007.

Λέγαμε όλοι το καλοκαίρι του 2005 πως η Λάρισα γύρισε για να μείνει και όχι απλώς για να βολοδέρνει στη μεγάλη κατηγορία. Γύρισε για να μας υπενθυμίσει πως το χθες είναι ο καλύτερος οδηγός για το αύριο. Ηδη η φουρνιά του 2007 έχει κάτι δικό της για να χτίσει επάνω του και όχι απλώς τις αναμνήσεις που συχνά στοιχειώνουν τις ομάδες.

Ξέρω πως κάποιοι θα σταθούν στο γεγονός πως ακόμα η κατηγορία δεν έχει εξασφαλιστεί. Αυτό είναι, στα αλήθεια, οξύμωρο, όμως δείχνει πως στο Αλκαζάρ προτίμησαν να πάνε όλη τη χρονιά με τη δύναμη που τους δίνει η πίστη πως δουλεύουν σωστά. Πως η δουλειά τους θα αποδώσει καρπούς. Αν είχαν μπει σε παρασκηνιακά παζάρια, πολλές εβδομάδες πριν, τώρα θα είχαν σωθεί. Δεν το επιτρέπει όμως η ίδια η ιστορία της ομάδας το να μπει η ΑΕΛ σε τέτοιο αλισβερίσι. Την Κυριακή θα καταφέρει στο γήπεδο να κρατηθεί στη Σούπερ Λίγκα και μετά θα αρχίσει να οργανώνεται για την κλήρωση του Μόντε Κάρλο. Εκεί που το «βυσσινί άτι» θα μάθει σε ποια χώρα θα καλπάσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.