Ο φόβος του αποκλεισμού παραλύει τις αισθήσεις (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τι μπορεί να περιμένουμε σήμερα στο Λονδίνο; Πάντως, όχι ένα παιχνίδι που θα μείνει στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Πριν κατηγορήσουμε την Τσέλσι και τη Λίβερπουλ, ας αναλογιστούμε γενικά τι μπάλα βλέπουμε στα ημιτελικά κάθε χρόνο. Και άλλωστε, με δύο ομάδες που είναι τόσο πολύ γνώριμες η μία στην άλλη και που σε τέσσερις αναμετρήσεις στο πλαίσιο του Τσάμπιονς Λιγκ είχαμε μόλις ένα γκολ, αυτό του Γκαρσία, που δεν ξέρουμε αν πέρασε τη γραμμή, το 2005 είναι απολύτως λογικό να μην υπάρχει περιθώριο να δούμε κάτι συγκλονιστικό.

Πριν κατηγορήσουμε τις ομάδες του σήμερα, ας βουτήξουμε τη γλώσσα στο μυαλό, που έλεγαν και οι Κινέζοι. Οι κραυγές πως το ποδόσφαιρο ασφυκτιά ακούγονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Θυμηθείτε τι γραφόταν πέρυσι, μετά τα ματς της Βιγιαρεάλ με την Αρσεναλ. Πρόπερσι μετά το 0-0 της Τσέλσι με τη Λίβερπουλ αλλά και το «άγευστο» Μίλαν - Αϊντχόφεν 2-0. Πρόπερσι μετά το Πόρτο-Κορούνια 0-0, το 2003 μετά τη «λευκή ισοπαλία» της Ιντερ με τη Μίλαν. Και όσο πάμε πίσω, τα ίδια και χειρότερα.

Το 2001 η Μπάγερν ταμπουρώθηκε στη Μαδρίτη νικώντας 1-0, η Βαλένθια το ίδιο στο «Ελαντ Ρόουντ» μπλοκάροντας στο 0-0 τη Λιντς. Το 1999 είναι η τελευταία φορά που είδαμε χορταστικό θέαμα στα ημιτελικά, αλλά μάλλον ήταν η εξαίρεση. Το 3-3 της Ντιναμό Κιέβου με την Μπάγερν και την ανατροπή στο 3-2 της Γιουνάιτεντ επί της Γιουβέντους στο Τορίνο. Αλλά και πιο πίσω να πάμε, μόνο το χορταστικό 5-2 του Αγιαξ επί της Μπάγερν το 1995 μπορεί να επικαλεστεί κάποιος που θα υπερασπίσει την άποψη πως οι ημιτελικοί παράγουν θέαμα.

Και φυσικά αυτό δεν είναι ζήτημα που γεννήθηκε με την έλευση του Τσάμπιονς Λιγκ. Εχω ξαναγράψει και φάνηκε πολύ περίεργο σε κάποιους πως από την εποχή που ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών είχαμε ίδια αγωνιστική συμπεριφορά στα ημιτελικά. Οι «TIMES» είχαν φτάσει στο (ακραίο) σημείο να λένε να καταργηθεί το Κύπελλο Ευρώπης! Πότε; Το 1972, όταν σε τέσσερα ματς στα ημιτελικά μπήκε μόλις ένα γκολ! Και ποιες ήταν οι ομάδες που έπαιξαν; Η πιθανώς τελειότερη ποδοσφαιρική μηχανή όλων των εποχών σε διασυλλογικό επίπεδο, ο Αγιαξ του Κρόιφ, του Κάιζερ και του Χάαν, η Μπενφίκα του Εουσέμπιο, η Ιντερ του Ματσόλα, του Φακέτι και του Κόρσο, η Σέλτικ του Τζίμι Τζόνστον και του Λένοξ! Ομάδες που αποτελούν σημεία αναφοράς στην ιστορία του σπορ, αλλά που σε 360 αγωνιστικά λεπτά σημείωσαν μαζί μόλις ένα τέρμα: αυτό του γερόλυκου Σβαρτ, με το οποίο ο Αγιαξ απέκλεισε την Μπενφίκα. Ιταλοί και Σκωτσέζοι είχαν λύσει τις διαφορές τους ύστερα από δύο άνοστα 0-0 στα πέναλτι.

Θέλει κάποιος να δει τα ημιτελικά του 1974, όταν η Σέλτικ με την Ατλέτικο Μαδρίτης έμειναν στο 0-0, σ' ένα ματς που οι Ισπανοί τελείωσαν με 8 παίκτες λόγω του σκληρού παιχνιδιού τους; Ή μήπως να ψάξουμε τι συνέβη το 1976, όταν μόλις ένα γκολ του Λαρκέ ήταν αρκετό στη Σεντ Ετιέν, σε δύο παιχνίδια, για να αποκλείσει την Αϊντχόφεν; Μπορεί κάποιος να ρίξει μια ματιά στα ημιτελικά του '79, όταν η Μάλμε απέκλεισε στο ένα γκολ την Αούστρια Βιέννης; Ή στο '82 όταν η Αστον Βίλα, με άμυνα που θα ζήλευαν οι Ιταλοί, έβγαλε έξω την Αντερλεχτ με 1-0 και 0-0;
Ολα αυτά τα ραντεβού είχαν πάντα έναν κοινό παρονομαστή: ομάδες που φυλάσσουν τα νώτα τους. Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος και μετά το τι ζημιά θα κάνεις στον αντίπαλο. Ακόμα και το πολυαναμενόμενο Μίλαν - Μπαρτσελόνα πέρυσι είχε μόλις μία μαγική στιγμή, την μπαλιά του Ροναλντίνιο στον Ζιουλί στο μοναδικό γκολ των δύο αναμετρήσεων.

Συνήθως σε αυτή τη διοργάνωση τα φαβορί μένουν στον δρόμο. Φέτος όμως μόνο η Μπαρτσελόνα από αυτές που ξεκίνησαν ως μεγάλα φαβορί δεν είναι ακόμα εδώ. Στην Αθήνα θα έχουμε, έτσι και αλλιώς, δύο μεγάλα ονόματα. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως πάντα σε αυτή τη φάση, ένα εμπόδιο πριν από τον τελικό, ακόμα και οι μεγαλύτεροι παίκτες παγώνουν στη σκέψη του αποκλεισμού! Και αυτό παραλύει τις αισθήσεις και απονευρώνει την όποια προσπάθεια για καλή μπάλα!