Τα έξι λεπτά που έκαναν το όνειρο ένα ζωντανό εφιάλτη! (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

O νους αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος της τραγωδίας, κάποιες φορές, που είναι το αποτέλεσμα λίγων δευτερολέπτων. Μπορεί όμως και να μην το επιθυμεί. Να επιλέγει την απώθησή τους στο βάθος του εγκεφάλου. Προσδοκώντας τη λήθη. Στη βουβή παρηγοριά. Είναι όμως χρέος όσων ζουν και βιώνουν τον εφιάλτη να μην τον αφήνουν να στοιχειώσει στη λησμονιά. Να μη μένουν στη σκιά αυτά τα γεγονότα που οδηγούν στην καταστροφή.

Οι 96 ψυχές που χάθηκαν λίγα λεπτά μετά τις 3 το μεσημέρι, σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια, δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να δουν έναν αγώνα. Ενα παιχνίδι. Την αγαπημένη τους ομάδα. Αν νικούσε κιόλας, κάτι πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή, ακόμα καλύτερα. Ο τραγικός φόρος αίματος εκείνου του απογεύματος δεν θα ήταν μόνο οι 89 άντρες και οι 7 γυναίκες που άφησαν στην πιο ακατάλληλη γηπεδική εξέδρα της εποχής την τελευταία τους πνοή. Θα ήταν οι εκατοντάδες τραυματίες και οι πληγωμένες ψυχές που θα άφηναν πίσω τους εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα. Άνθρωποι που δεν άντεξαν τους επόμενους μήνες από τον χαμό των δικών τους. Κάποιοι που άρχισαν να παίρνουν αντικαταθλιπτικά χάπια. Κάποιοι άλλοι που επιχείρησαν να δώσουν τέλος στο βάσανό τους, επιλέγοντας τον δρόμο της αυτοκτονίας. Τα σημάδια πάνω στην πόλη του Λίβερπουλ χαραγμένα βαθιά. Στην ιστορία της ομάδας μία ακόμα μαχαιριά. Έπειτα από εκείνη της αυτοχειρίας που αμαύρωσαν το όνομά της με τις ενέργειες εγκληματικών στοιχείων τη μαύρη νύχτα του «Χέιζελ».

Γράφτηκαν για την τραγωδία του «Χίλσμπορο» πάρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα ήθελα να προσθέσω και άλλα. Μόνο να ευχηθώ το σοκ εκείνης της μέρας (που δυστυχώς τη βίωσα δραματικά και από πολύ κοντά) να μη συμβεί ποτέ ξανά. Γιατί μόνο αν θυμόμαστε υπάρχει περίπτωση να μην τα ξαναζήσει κανείς. Ποτέ και πουθενά.

Η εγκληματική αμέλεια της Αστυνομίας, που σε μία ήδη υπερχειλίζουσα εξέδρα στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας Λίβερπουλ-Νότιγχαμ άφησε να μπουν πάνω από 1.000 υπεράριθμοι οπαδοί χωρίς εισιτήριο, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στην εποχή που τα απαρχαιωμένα αγγλικά γήπεδα είχαν κάγκελα, το «Χίλσμπορο» ήταν από τα χειρότερα. Η καθυστερημένη αντίδραση, όταν διαφάνηκε πως υπήρχε πρόβλημα και ο κόσμος πηδούσε μέσα στο γήπεδο για να γλιτώσει, ήταν ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα που έσπασε. Η πολύ αργοπορημένη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού αποτέλεσε το επόμενο σκαλοπάτι ενός αργού και βασανιστικού θανάτου (από ασφυξία) των πιο πολλών θυμάτων!

Αλλά και πάνω από το αίμα τους παίχτηκε ένα πόκερ εντυπώσεων. Μία φυλλάδα (η «Sun») επεδίωξε να βγάλει χούλιγκαν αυτούς τους ανθρώπους! Την ώρα που δεν είχαν προκαλέσει το παραμικρό πρόβλημα. Και αυτή η ηλιθιότητα αναπαράγεται κατά καιρούς και στην Ελλάδα! Ο τότε πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, ο Γάλλος Ζακ Ζορζ, παρασυρόμενος από το αντιβρετανικό μένος των συμπατριωτών του βιάστηκε να μιλήσει για «ζώα»! Την επόμενη μέρα αναγκάστηκε να καταπιεί τη γλώσσα του και να ζητήσει συγγνώμη.

Η Αστυνομία δεν έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα τους φακέλους με το τι αληθινά συνέβη εκείνο το δραματικό μεσημέρι. Και επί σειρά ετών οι δικηγόροι των οικογενειών και οι δύο οργανώσεις που φτιάχτηκαν μετά το τραγικό συμβάν, οι «Hillsborough Justice Campaign» και «Hillsborough Family Support Group», πάλεψαν με τα κύματα για να οδηγηθούν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι. Ο Τρέβορ Χικς, γέννημα-θρέμμα Linerpudlian, έχασε εκείνη τη μέρα και τις δύο κόρες του! Πρωτοστατεί από τότε στην προσπάθεια να αποδοθεί Δικαιοσύνη και, όπως λέει, αυτό τον κρατά ζωντανό! Στα πρόσφατα ματς με την Μπαρτσελόνα και την Αϊντχόφεν στο «Ανφιλντ» ο κόσμος βρήκε την ευκαιρία να φωνάξει εν χορώ «Justice for the 96». Οχι πως θα κάνει κάποια διαφορά, αλλά απλώς ο Τόνι Μπλερ ανάμεσα στις πάμπολλες υποσχέσεις των Εργατικών του, που αποδείχτηκαν -όπως συχνά τα λόγια των πολιτικών- χαρτοπόλεμος, είχε υπογραμμίσει το 1997 την ανάγκη να αποδοθεί Δικαιοσύνη για τις αδικοχαμένες 96 ψυχές. Στα αλήθεια, πάντως, ποια διαφορά θα έκανε; Θα έφερνε πίσω αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα; Οπως άλλωστε το ίδιο συμβαίνει σε κάθε τόπο που ένα τέτοιο γεγονός σημάδεψε ένα παιχνίδι. Μία διασκέδαση. Στη θύρα 7, στο «Χέιζελ», στην Κορσική, στη Μόσχα, στην Γκλασκώβη, στη Λίμα, στην Ακρα. Αλλάζουν τα μέρη, η γλώσσα, το χρώμα. Ο αριθμός των θυμάτων. Αλλου 340 ψυχές, αλλού 126, αλλού 318, αλλού 40, αλλού 21. Ο πόνος, όμως, ο ίδιος. Το βουβό κλάμα της μάνας που δεν θα ξαναδεί το παιδί της. Του πατέρα που χάνει το βλαστάρι του. Του γιου και της κόρης που δεν θα αγκαλιάσει ξανά τον γονιό. Της χήρας που ξαφνικά μένει μόνη. Το τιτίβισμα από τις χαρούμενες φωνές, που γιορτάζουν μια νίκη, μετατρέπεται σε οδυρμό. Ο θόρυβος από τα αρπαχτικά πτηνά, σαν σε ταινία του Χίτσκοκ, που σου παγώνει το αίμα και έρχεται από πολύ μακριά. Ψυχές χαρωπές μέχρι πριν από λίγο, που έρχεται ο βαρκάρης να τις πάρει στον κάτω κόσμο.

Εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι όσοι βρέθηκαν στην εξέδρα «Λέπινγκς Λέιν» πέρασαν χωρίς να ξέρουν, όχι την πόρτα ενός ποδοσφαιρικού σταδίου, αλλά τις πύλες της κολάσεως. Εχω ξαναγράψει πως όλοι νομίζαμε εκείνο το απόγευμα ότι μας χώριζαν 90 αγωνιστικά λεπτά από το «Γουέμπλεϊ». Αποδείχτηκε μακάβρια στην πράξη πως 96 αθώες ψυχές ήταν απλώς μόλις έξι λεπτά μακριά από έναν τραγικό θάνατο!

ΥΓ.: Τον Τζέιμι τον είχα γνωρίσει παιδάκι και είχε γίνει έφηβος πια, όταν εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό πήγε νωρίς στο Σέφιλντ, γιατί ο παππούς τού είχε κάνει δώρο καλό εισιτήριο και πρώτη θέση στο τρένο λόγω των πρόσφατων γενεθλίων του! Ποιος ξέρει αν δεν πήγαινε από τους πρώτους στο γήπεδο, μπορεί και να ήταν ακόμα στη ζωή, ολόκληρος άντρας. Ονειρευόταν πάντα να δει τη Λίβερπουλ πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα ερωτήματα γύρω από το πώς έφυγε από τη ζωή, όπως και οι άλλοι 95, παραμένουν αναπάντητα. Κοιτώντας προς τον ουρανό, το βράδυ της επικής ανατροπής στην Πόλη τον Μάη του 2005, την ώρα που σήκωνε ο Στίβεν Τζέραρντ το Κύπελλο, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι τον είδα να χαμογελά.