Η επικράτηση της φιλοσοφίας της παλιάς σχολής (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στη δεκαετία του '60 και για πολλά χρόνια το αγγλικό πρωτάθλημα χαρακτηριζόταν το ωραιότερο του πλανήτη. Είτε συμφωνούσε είτε διαφωνούσε κάποιος, η ουσία παρέμενε. Η αγγλική λίγκα ήταν σίγουρα η πιο δύσκολη της Ευρώπης. Πάνω από δέκα ομάδες κάθε χρόνο ξεκινούσαν με τις ίδιες πιθανότητες να πάρουν τον τίτλο.
Από το 1959 μέχρι το 1977, καμία ομάδα δεν κατέκτησε συνεχή πρωταθλήματα! Το κύπελλο του πρωταθλητή πήγαινε από τη Γουλβς στην Μπέρνλι, από την Τότεναμ στην Αρσεναλ, από την Ιπσουιτς στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από τη Μάντσεστερ Σίτι στη Λίβερπουλ, από την Εβερτον στην Ντέρμπι Κάουντι, από τη Λιντς Γιουνάιτεντ στη Νότιγχαμ Φόρεστ, σ' ένα απίστευτο γαϊτανάκι που όμοιό του δεν είχε δει ξανά κανένα πρωτάθλημα. Στην Ισπανία ο τίτλος άλλαζε τρία ή τέσσερα χέρια (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Βαλένθια, Ατλέτικο Μαδρίτης), στην Ιταλία το ίδιο (Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ), με τις σπάνιες εκπλήξεις (Κάλιαρι, Φιορεντίνα) να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Στη Δυτική Γερμανία η Μπάγερν και η Γκλάντμπαχ ήταν οι μόνες διεκδικήτριες, με την Κολωνία και το Αμβούργο να μπαίνουν σφήνα.
Εκείνη η άνθηση του αγγλικού ποδοσφαίρου έφερε την ανάλογη επιτυχία και στην Ευρώπη. Ολες οι ομάδες που προαναφέραμε μαζί και με άλλες (Μπέρμιγχαμ, Νιούκαστλ) διακρίθηκαν στα Κύπελλα Ευρώπης, κατακτώντας τίτλους ή φθάνοντας σε τελικούς, μέχρι τη νύχτα του Χέιζελ. Τότε, στις 29 Μαΐου 1985, μαζί με όσα τραγικά συνέβησαν, το αγγλικό φούτμπολ έμελλε να πέσει στη μαύρη τρύπα που είχε ανοίξει η πληγή του χουλιγκανισμού.

Πέρασαν αρκετά χρόνια, μετά την επιστροφή το 1990 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, για να μπορέσουν να ξαναβρούν τα πατήματά τους οι Αγγλοι. Το Κύπελλο Κυπελλούχων που πήραν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1991) και η Αρσεναλ (1994) ήταν μόνο σταγόνες σ' έναν ωκεανό επιτυχιών των Ιταλών και των Ισπανών. Στο διάστημα της πενταετούς τιμωρίας η ποιότητα έπεσε, οι σταρ λιγόστεψαν και η ανταγωνιστικότητα των αγγλικών κλαμπ κατρακύλησε, αφού δεν υπήρχαν κίνητρα. Η έναρξη της Πρέμιερ Λιγκ το 1992, τα πολλά χρήματα από την τηλεόραση, τα ολοκαίνουργια γήπεδα και η προσέλκυση των μεγαλύτερων ονομάτων που κάποτε προτιμούσαν την Πριμέρα Ντιβιζιόν ή τη Σέριε A, άλλαξαν τη ροή των πραγμάτων. Τα τελευταία πέντε χρόνια η Πρέμιερσιπ είναι και πάλι ένα πρωτάθλημα που έχει σπουδαίες ομάδες, αν και δεν έχει τη δυσκολία της ισπανικής λίγκας. Ομως η κατάκτηση από τη Λίβερπουλ του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005, η παρουσία της Αρσεναλ και της Μίντλεσμπρο πέρυσι σε δύο τελικούς στην Ευρώπη και κυρίως η φετινή σαρωτική εμφάνιση με τρεις ομάδες στα ημιτελικά της πιο σημαντικής διοργάνωσης επιβεβαιώνουν πως τα πάντα άλλαξαν.

Απλώς είναι λάθος η σημειολογία πως το αγγλικό ποδόσφαιρο επέστρεψε, αφού οι ομάδες είναι κυρίως βασισμένες σε ξένους σταρ και προπονητές! Η Λίβερπουλ του Μπενίτεθ έχει σαφέστατο αγγλικό χαρακτήρα με Τζέραρντ, Κάραγκερ, Κράουτς, αλλά η τακτική οργάνωσή της θυμίζει ισπανική ομάδα. Η Τσέλσι είναι μια πολυεθνική δύναμη με έναν εκπληκτικό προπονητή (Μουρίνιο) και με την... κοινωνία των εθνών στο ρόστερ, αλλά και αυτή στηρίζεται σε αγγλικό πνεύμα (Τέρι, Λαμπάρντ, Κόουλ).

Η πιο βρετανική ομάδα από τις πρωταγωνίστριες παραμένει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σερ Αλεξ Φέργκιουσον, που στην αρχική ενδεκάδα του 7-1 με τη Ρόμα είχε επτά ντόπιους παίκτες! Πάντα ο Σκωτσέζος τεχνικός στα 20 χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι στο «Ολντ Τράφορντ» πίστευε πως ο κόσμος δένεται πιο πολύ με γηγενείς ποδοσφαιριστές.

Σε αντίθεση με την Αρσεναλ του Βενγκέρ, που Αγγλος στο ρόστερ της είναι πιο σπάνιο φαινόμενο από τα χιόνια στη Σαχάρα, η Γιουνάιτεντ προτιμά αυτό που χαρακτήριζε μόνιμα αυτό το μεγάλο κλαμπ: την τοπική παράδοση. Το 7-1 της Τρίτης ήταν πάνω απ' όλα μια επικράτηση φιλοσοφίας, την οποία ο Φέργκιουσον, ως μόνος πια σημαιοφόρος της παλιάς σχολής, εκπροσωπεί!