Ενας σύλλογος αδικημένος από την ιστορία (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μέσα σε όλον τον πανικό της περασμένης εβδομάδας, με όσα γραφικά ακολούθησαν την ήττα από την Τουρκία και όσα τραγικά συνέβησαν στη Λεωφόρο Λαυρίου, δεν πρόλαβα να γράψω κάτι για τα γενέθλια του Αρη και να ευχηθώ να συνεχίσει να προσφέρει αυτός ο τεράστιος σύλλογος, που έχει τεράστια δραστηριότητα στην κοινωνία της χώρας. Ο Α.Σ. Αρης ιδρύθηκε ανήμερα της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου το 1914 και εμπνεύστηκε τα χρώματά του (κίτρινο και μαύρο) από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αυτός ο σύλλογος ας μη λησμονούμε πως μας χάρισε την κορυφαία ελληνική ομάδα σε συλλογικό άθλημα στον 20ό αιώνα: την υπερομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη, με τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Λευτέρη Σούμποτιτς μπροστάρηδες, που, εκτός του εκπληκτικού σερί αήττητων ματς για τριάμισι χρόνια με 80 σερί νίκες, κατάφερε κάτι αληθινά μοναδικό για τη χώρα μας. Για πολλά χρόνια κάθε Πέμπτη ερήμωναν οι δρόμοι από τον κόσμο, που έτρεχε να βρει τηλεόραση και να απολαύσει τα ευρωπαϊκά ματς της ομάδας που αποτέλεσε και τον «πυρήνα» του χρυσού μεταλλίου του Ευρωμπάσκετ το 1987.

Στο ποδόσφαιρο είχα την ευτυχία να συνδυαστεί η πρώτη μου αποστολή ως νεαρού δημοσιογράφου με την κορυφαία στιγμή του συλλόγου στην Ευρώπη. Το 0-3 μέσα στο «Ρενάτο Κούρι» της Περούτζια το 1979 ήταν απόσταγμα ποδοσφαιρικής ωριμότητας από μία ομάδα που, σμιλεμένη χρόνια, ακουμπούσε το ιδεατό. Το 1980 ο Αρης του Κούη, του Ζήνδρου, του Ολε, του Φοιρού και του Σεμερτζίδη έφτασε στην πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό στο μπαράζ του Βόλου, στο οποίο, με κορυφαίο τον γκολκίπερ Αρβανίτη, ο Ολυμπιακός νίκησε 2-0. Ηταν η στιγμή που μπορούσε (όπως συμβαίνει σε κάθε δημιούργημα) να πάει στην επόμενη φάση, αλλά δυστυχώς έμεινε εκεί. Ηδη την προηγούμενη χρονιά είχε καταφέρει κάτι σπανιότατο, να νικήσει δηλαδή σε όλα τα ματς στου Χαριλάου για το πρωτάθλημα, ενώ μέχρι το '82 έβγαινε διαρκώς στην Ευρώπη.

Μία δεκαετία πριν η προηγούμενη μεγάλη φουρνιά του Αρη, της δεκαετίας του '60, έφτανε με την κατάκτηση του Κυπέλλου στη δική της Ιθάκη. Με ένα σέντερ φορ θηρίο (Αλεξιάδης), έναν γκολκίπερ αίλουρο (Χρηστίδης), έναν κεντρικό αμυντικό ογκόλιθο και σπεσιαλίστα στα πέναλτι (Σπυρίδωνα), με μοντέρνα ακραία μπακ (Πάλλας, Ναλμπάντης) και τεράστιας ποιότητας μπαλαδόρους (Παπαϊωάννου, Κεραμιδάς, Συρόπουλος), συν τον τεράστιο Τάκη Λουκανίδη, έστω και στη δύση της καριέρας του, ο Αρης για αρκετά χρόνια ήταν πρωταγωνιστής. Με πρόεδρο τον διορατικό Νίκο Καμπάνη, με προπονητές-φυσιογνωμίες, τους Γιουγκοσλάβους Γκλίσοβιτς, Τσίριτς και τον Μπράνκο Στάνκοβιτς, όπως και τον διάδοχο του σερ Ματ Μπάσμπι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γουίλφ Μαγκίνες, ο Αρης δεν πήρε τους τίτλους που διεκδίκησε, αλλά έπαιζε ποδόσφαιρο να το πιεις στο ποτήρι.

Φυσικά, τη μεγαλύτερη ομάδα της ιστορίας του στο ποδόσφαιρο ο «Θεός του πολέμου» την είχε προπολεμικά, τότε που ήταν η πρώτη ελληνική δύναμη στο σπορ. Πρωταθλητής το 1928 και το 1932 και το 1946 δεύτερος σε άλλες τέσσερις περιπτώσεις και πιθανός πρωταθλητής αν διεξάγονταν τα μπαράζ το 1929 και το 1935, ο Αρης του Κλέανθη Βικελίδη, του Νίκου Αγγελάκη, του Κώστα Κουμπλή, του Νίκου Κατράντζου, του Κώστα Γκικόπουλου και του Θανάση Κατσαούνη μπορούσε να κατακτήσει και το πρώτο ελληνικό νταμπλ το 1932. Αποκλείοντας με 7-2 τον Παναθηναϊκό στα προημιτελικά, έχασε σε ένα συγκλονιστικό τελικό (παρά το χατ τρικ του Νίκου Κίτσου) από την ΑΕΚ του Νεγρεπόντη 5-3. Αξίζει να θυμόμαστε πως ο Διονύσης Καλτέκης είχε συμμετοχή και στα τρία πρωταθλήματα του Αρη, τα δύο πρώτα ως ποδοσφαιριστής και το τρίτο, του 1946, ως προπονητής της ομάδας! Η ιστορία είναι άδικη πολλές φορές με κάποιους συλλόγους και ο Αρης σίγουρα αποτελεί έναν από αυτούς. Δεν του αναγνωρίστηκε ποτέ η αληθινή συμβολή του στην εξέλιξη των σπορ σε αυτή τη χώρα. Από την άλλη, βέβαια, αυτό δεν δικαιοδοτεί εκείνους τους ανιστόρητους που πολλές φορές δεν αναφέρονται στα πρωταθλήματα της χώρας πριν από τη δημιουργία της εθνικής κατηγορίας το 1960. Και αυτό, εκτός από ατόπημα, αποτελεί και παραποίηση της ιστορίας!

ΥΓ.: Η ιστορία του Α.Σ. Αρης έχει καταγραφεί σε μία εξαιρετική προσπάθεια δύο τόμων από τον Κωνσταντίνο Ιντο (σε έκδοση του «Super 3», των ίδιων των φίλων του συλλόγου) και πρέπει να πούμε ένα μεγάλο μπράβο σε όλους γι' αυτή τη δουλειά-κόσμημα, σε μια χώρα που δεν έχει μάθει (δυστυχώς) να τιμά την ιστορία της.