Την τύχη σου την κυνηγάς κι εσύ! (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Θέλετε τα κακά νέα πρώτα; Η Εθνική ομάδα έχασε την ευκαιρία το Σάββατο να έχει ήδη προκριθεί στα τελικά του Euro 2008. Αν είχαμε νικήσει τους Τούρκους, τώρα με 15 πόντους θα βλέπαμε τον όμιλο αφ’ υψηλού. Οι Τούρκοι θα είχαν 10 και οι Νορβηγοί 7 και θα χρειαζόμασταν ουσιαστικά μόνο τις νίκες των εντός έδρας αγώνων από εδώ και μπρος, με Ουγγαρία, Μολδαβία, Μάλτα και Βοσνία, για να παίρναμε το εισιτήριο.

Φυσικά δεν παίζουμε μόνοι μας σε έναν όμιλο, οπότε τα καλά νέα τώρα. Την ήττα μας το Σάββατο ουσιαστικά την εκμηδένισε πρώτα η αποτυχία της Νορβηγίας στην έδρα της με τη Βοσνία και στη συνέχεια η ανικανότητά της να κρατήσει τη νίκη με την Τουρκία στη Φρανκφούρτη. Πριν ακούσω πάλι τα φαιδρά περί άστρου, να ξεκαθαρίσω πως η τύχη ή η ατυχία έχει ενεργό ρόλο σε ένα παιχνίδι όπως το ποδόσφαιρο. Από λεπτομέρειες κρίθηκαν πολλά ματς στο παρελθόν.
Δεν είδα κανέναν να τον χαλάει η τύχη μας στο Αλγκάρβε, το 2004, όταν οι Ρώσοι έχασαν ένα γκολ στο τέλος προ κενής εστίας και προκριθήκαμε. Όπως μία απόκρουση του τεράστιου Σμάιχελ στο πλασέ του Αλεξανδρή μάς στέρησε την πρόκριση στο Μουντιάλ του 1998. Ή ακόμα παλαιότερα μία μεγάλη ευκαιρία του Σιδέρη στο τελευταίο λεπτό στο 1-1 με τη Ρουμανία στο Βουκουρέστι δεν άφησε την πληρέστερη Εθνική ομάδα που είχαμε ποτέ να πάει στο Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό. Η τύχη παίζει καθοριστικό ρόλο και μερικές φορές σου γυρίζει την πλάτη, κάποιες άλλες σου κλείνει το μάτι. Φυσικά πρέπει και εσύ να την κυνηγάς. Αν η Βούλα Πατουλίδου δεν ξεπερνούσε τον εαυτό της το 1992 στη Βαρκελώνη, δεν θα εκμεταλλευόταν ποτέ το πέσιμο της Ντίβερς. Αν ήταν έβδομη θα έβγαινε έκτη, αλλά επειδή ήταν δεύτερη, κάνοντας την κούρσα της ζωής της, τερμάτισε πρώτη!

Η νίκη στη Μάλτα ήρθε έπειτα από καλή εμφάνιση, αλλά δύσκολα. Θα μπορούσε να είχε έρθει εύκολα όπως το 0-4 στη Ζένιτσα με τη Βοσνία, αλλά πάλι δεν θα άφηνε ικανοποιημένο τον κόσμο! Θυμίζω πως τότε έβγαιναν κάποιοι στα ραδιόφωνα και έλεγαν ότι κερδίσαμε ένα καφενείο που θα έχανε από όλους. Αυτό το... καφενείο νίκησε τη Νορβηγία στο Όσλο, αλλάζοντας τις ισορροπίες στον όμιλό μας. Το 2003, όταν φύγαμε νικητές από το Μπέλφαστ, όλοι έλεγαν ότι η Βόρεια Ιρλανδία δεν ήταν αντίπαλος για να πανηγυρίζουμε που τη νικήσαμε. Όλοι ξεχνούν στο ενδιάμεσο πως Ισπανοί και Ουκρανοί έμειναν εκεί στο 0-0, οπότε η δική μας νίκη έκανε τη διαφορά.

Οσο για το ότι η Εθνική ομάδα λειτουργεί ως κλειστό κλαμπ, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα κάποιος κερδίζει την εμπιστοσύνη του Ρεχάγκελ. Και αυτό είναι λάθος. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να ακούμε κορόνες για πέντε ή δέκα νέους παίκτες, είναι εξωφρενικό.

Μόλις πριν από λίγες μέρες οι Ιταλοί καυτηρίαζαν την τακτική του Ντοναντόνι, ο οποίος από τον Αύγουστο που ανέλαβε έκανε τη «σκουάντρα ατζούρα» κέντρο... διερχομένων με 53 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές! «Εθνική ομάδα που κάνει επιτυχία είναι μόνο αυτή που γίνεται κλειστό κλαμπ», ανέφεραν τα σχόλια των Ιταλών και οι αριθμοί και τα στοιχεία επιβεβαιώνουν διαχρονικά το φαινόμενο. Ποτέ και πουθενά δεν έκανε την παραμικρή επιτυχία εθνική ομάδα που βασίστηκε στους φορμαρισμένους παίκτες, αλλάζοντας τον κορμό και το σχήμα της.

Όποιος ρίξει μια ματιά στους άλλους ομίλους που οδηγούν στο Euro, θα διαπιστώσει ότι κινδυνεύουν εθνικές ομάδες με πολύ μεγαλύτερη κληρονομιά από εμάς να μη δώσουν το «παρών». Η Αγγλία, πρώτη και καλύτερη, με τέσσερα μόνο ετήσια συμβόλαια (Τέρι, Τζέραρντ, Λάμπαρντ, Ρούνεϊ) να αντιστοιχούν στο σύνολο των αποδοχών ολόκληρης της ελληνικής αποστολής στη Μάλτα, συμπεριλαμβανομένου του Ρεχάγκελ! Αλλωστε ποτέ στο ποδόσφαιρο την επιτυχία δεν την καθόρισαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί! Η Ισπανία, που προχθές έφτυσε αίμα με την Ισλανδία, βλέπει (όπως και η Σουηδία) την πλάτη της Βόρειας Ιρλανδίας. Ξέρετε, της ίδιας ομάδας που εμείς νικήσαμε μέσα-έξω το 2003.

Η Ιταλία ηρέμησε κάπως με τη νίκη επί της Σκωτίας, αλλά ακόμα κινδυνεύει. Η Τσεχία ήταν κάκιστη στο 1-0 με την Κύπρο και κινδυνεύει πια να αποκλειστεί από το ΕΪΡΕ, το οποίο μόλις ένα μήνα πριν είχε νικήσει στο τελευταίο λεπτό το Σαν Μαρίνο! Η Βουλγαρία έπεσε πάνω στον Μπεκιάι και την Αλβανία που την κράτησαν στο 0-0.

Η Ολλανδία μετά τη «στείρα» ισοπαλία με τη Ρουμανία έφυγε από τη Σλοβενία με νίκη στο τέλος 1-0, αφού αποδοκιμάστηκε από τον κόσμο της. Ξαφνικά εμείς έχουμε δει την Εθνική μας ομάδα σαν τη Βραζιλία του 1970, που πρέπει να κερδίζει όλα τα ματς και να διασκεδάζει τους πάντες με την εκτυφλωτική απόδοσή της!

Και μια και φτάσαμε σε αυτούς που γκρινιάζουν για το θέαμα που (δεν) δίνει απλόχερα η Εθνική ομάδα, για να έχουμε το καλό ρώτημα, ας μας πουν γιατί αγαπάνε τους συλλόγους τους; Για το φοβερό θέαμα που τους προσφέρουν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ; Αν η απάντηση είναι «ναι», ας προσέξουν γιατί η μύτη τους μεγαλώνει επικίνδυνα!