Άλλο η κριτική και άλλο η απαξίωση της ομάδας (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στη Βαλέτα απόψε δεν διακυβεύεται η εθνική μας αξιοπρέπεια, όπως θα ήθελαν οι διάφοροι «μαϊντανοί», αλλά πάντως σίγουρα κρίνεται η υστεροφημία αυτής της ομάδας. Σε μια χώρα που δεν έχουμε νικήσει ποτέ, τα παιδιά που μόλις πριν από τρία χρόνια τρέλαναν τον κόσμο με την κατάκτηση του Euro καλούνται να δείξουν από τι μέταλλο είναι.

Προσωπικά έχω δηλώσει πως δεν θα μπω στη διαδικασία απαξίωσής τους, ακόμα κι αν αποκλειστούν από την τελική φάση του Euro. Είναι άλλο η κριτική και άλλο η απαξίωση για όποιον καταλαβαίνει την ελληνική γλώσσα. Αυτοί οι παίκτες και αυτός ο προπονητής δεν είναι υπεράνω κριτικής. Δεν πάει καιρός άλλωστε, μόλις τον περασμένο Οκτώβριο πριν από τα ματς με Νορβηγία και Βοσνία, που έγραφα σκληρά λόγια για τον Οτο Ρεχάγκελ όσον αφορά κάποιες επιλογές του. Είναι όμως εντελώς διαφορετικό η όποια εποικοδομητική κριτική και άλλο η πλήρης αποδόμηση αυτής της ομάδας. Της μοναδικής –γιατί τελικά το λησμονούμε– που ξεπέρασε τα πολύ στενά πλαίσια της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας και που κατάφερε το θαύμα της Πορτογαλίας. Και πριν από τα προκριματικά εκείνης της επικής προσπάθειας είχαμε γκρίνια για κλήσεις και για επιλογές. Και πριν από την τελική φάση του Euro ακούγονταν κραυγές για παίκτες που έπρεπε να είναι στην αποστολή. Ναι, και εγώ έγραφα πως ο Ακης Ζήκος ήταν μια λανθασμένη απόφαση του Ρεχάγκελ, ειδικά στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του, το 2003-2004. Ομως τα αποτελέσματα δικαίωσαν τον Γερμανό, που οδήγησε την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης! Και επειδή, έτσι κι αλλιώς, διαχρονικά οι προπονητές ζουν και κρίνονται κυρίως από τα αποτελέσματα, η πρόκρισή μας στα τελικά θα είναι μια νίκη του Ρεχάγκελ και των ποδοσφαιριστών, ενώ ο αποκλεισμός τεράστια ήττα τους. Αυτό όμως δεν μπορεί να αναιρέσει ό,τι πέτυχαν πριν από τρία χρόνια και για το οποίο η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Ας το έχουμε στο μυαλό μας.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, τώρα, σαφέστατα τα πόδια των παικτών θα είναι βαριά απόψε. Χρειάζεται να μας πάει και λίγο η μπάλα, κάτι που δεν συνέβη το Σάββατο. Η παρουσία του Γκέκα μπροστά θα χρειαζόταν από την αρχή αυτή τη φορά και με την προσθήκη κάποια στιγμή του Σαλπιγγίδη, που θα δώσει ταχύτητα στην ομάδα, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στη νίκη. Δεν χρειάζεται να είναι όμορφη ούτε φτιασιδωμένη. Αρκεί να έρθει, ακόμα και με μισό γκολ! Οι τρεις βαθμοί στη Μάλτα, στον τόπο του πιο μαρτυρικού ενενηνταλέπτου στην ιστορία της Εθνικής με την ήττα 2-0 στην Τζίρα τον Φλεβάρη του '75, θα είναι βάλσαμο. Ακολουθούν τα δύο εντός έδρας παιχνίδια με την Ουγγαρία και τη Μολδαβία τον Ιούνιο. Εν αναμονή της τιμωρίας μας για τις ασχήμιες το Σάββατο. Πάντως, οι τρεις σερί νίκες από εδώ και μπρος είναι κάτι που θεωρούν όλοι βέβαιο, γι' αυτό καλό είναι να προσέξουμε μην την πατήσουμε. Εχοντας 18 πόντους, όταν μπει πια το καλοκαίρι, θα μπορούμε να να ατενίζουμε αισιόδοξα το δύσκολο φθινόπωρο. Τότε που στα εντός ματς με τη Μάλτα και τη Βοσνία θα έχουμε τη δυνατότητα να πάμε στους 25 και στα εκτός έδρας παιχνίδια με την Τουρκία και τη Νορβηγία θα επιχειρήσουμε να μην ηττηθούμε παραπάνω από μία φορά. Το πιθανότερο είναι στο τελευταίο ματς στη Βουδαπέστη να θέλουμε οπωσδήποτε τη νίκη για να περάσουμε στα τελικά.

Αυτός ο όμιλος είναι μια κούρσα αντοχής και όχι σπριντ, οπότε ούτε οδυρμός χρειάζεται ύστερα από μία ήττα ούτε θριαμβολογίες έπειτα από κάθε νίκη. Απόψε όμως το να πάρουμε τους τρεις πόντους είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Οτιδήποτε άλλο θα είναι παταγώδης αποτυχία. Και τα λαϊκά δικαστήρια θα ξεκινήσουν και πάλι!