Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής του πρωταθλήματος; (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Με τη σεζόν να πηγαίνει ολοταχώς προς τη λήξη της, ποια θα ήταν η δική σας επιλογή για τον προπονητή της χρονιάς στο ελληνικό πρωτάθλημα; Το μυαλό των περισσότερων συνήθως σε μια τέτοια ερώτηση πάει σε κάποιον από τους τεχνικούς των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό. Ή σε μία από τις ομάδες που διακρίνονται στο Κύπελλο και διεκδικούν έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Σπάνια όμως κοιτάμε να βρούμε κάποιον που πραγματικά ξεπέρασε την αρχική λογική με την ομάδα του και κατάφερε να κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που το ρόστερ της άφηνε να εννοηθεί.
Για παράδειγμα, στην Αγγλία το 2001 καλύτερος τεχνικός της χρονιάς αναδείχτηκε ο Τζορτζ Μπέρλι, ο οποίος έβγαλε την Ιπσουιτς στην Ευρώπη, αν και ήταν νεοφώτιστη, και όχι ο Ζεράρ Ουγέ, ο οποίος οδήγησε τη Λίβερπουλ στην κατάκτηση τριών τίτλων (ΟΥΕΦΑ, Λιγκ Καπ, Κύπελλο Αγγλίας). Το 1979 στην Ιταλία καλύτερος ψηφίστηκε ο Ιλάριο Καστανιέρ, ο οποίος έβγαλε δεύτερη (και αήττητη) την Περούτζια, και όχι ο Σουηδός Νιλς Λίντχολμ, ο οποίος είχε οδηγήσει τη Μίλαν στον τίτλο έπειτα από έντεκα χρόνια! Στην Ισπανία το 2001 καλύτερος προπονητής αναδείχτηκε ο Μανέ της Αλαβές, επειδή κατάφερε να πάει την ομάδα των Βάσκων στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, και όχι ο Ντελ Μπόσκε που πήρε το πρωτάθλημα με τη Ρεάλ ή ο Κούπερ που έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Βαλένθια. Αυτές οι επιλογές, αν και ξεσηκώνουν κάποιες φορές τον κόσμο και δημιουργούν κόντρες, προσωπικά μου αρέσουν και τις επικροτώ. Αν, επαναλαμβάνω την ερώτηση, σας έλεγαν να ψηφίσετε για τον κορυφαίο τεχνικό της περιόδου στο ελληνικό πρωτάθλημα, ποιος θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη σας;

Πριν καταθέσω την άποψή μου, ας πάω λίγο ανάποδα. Ποιον δεν θα ψήφιζα. Πρώτα τον Σόλιντ και στη συνέχεια τον Τάκη Λεμονή. Γιατί ο Ολυμπιακός, ναι μεν παίρνει τον τίτλο, αλλά έχει κάνει βήματα προς τα πίσω, τα οποία απλώς δεν του στοίχισαν λόγω των μέτριων αντιπάλων που είχε στην κούρσα για τον τίτλο. Ο Φερέρ και ο Μουνιόθ επίσης δεν περνούν το τεστ. Ο πρώτος άρχισε καλά, αλλά μετά τα Χριστούγεννα η εικόνα της ομάδας του ήταν απογοητευτική, συν τους πολλούς μυϊκούς τραυματισμούς για τους οποίους την κύρια ευθύνη έχει πάντα ο προπονητής, αφού αυτός ορίζει την ένταση και τη διάρκεια των προπονήσεων. Ο δεύτερος ακόμη κρίνεται, αλλά έχει το δικαιολογητικό ότι βρήκε καμένη γη από τον Μπάκε.
Στον ΠΑΟΚ είναι αστείο να συζητάμε, αφού η θέση του προπονητή μοιάζει με κούρσα σκυταλοδρομίας. Ο Αρης θα είχε τον κυριότερο υποψήφιο, αν έμενε ο Ογιος, αλλά ο Ερνάντεθ δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να μπει ούτε στις υποψηφιότητες. Ακόμα και αν βγάλει τον Αρη στην Ευρώπη, αυτό θα είναι κυρίως επιτυχία του Αργεντινού προκατόχου του. Στο Αιγάλεω, μια απ’ τα ίδια με τον ΠΑΟΚ.
Ο περσινός προπονητής της χρονιάς, ο Κωφίδης, φέτος, δυστυχώς γι' αυτόν και για το ελληνικό ποδόσφαιρο, απομυθοποιήθηκε. Και στον Ηρακλή και στην Ξάνθη η παρουσία του ήταν τραγική. Οπότε ερχόμαστε στο γκρουπ των ανθρώπων που δικαιούνται να βρίσκονται στις υποψηφιότητες. Ο Μπάμπης Τεννές κάνει ένα καταπληκτικό πρωτάθλημα με την Κέρκυρα και παλεύει να την κρατήσει στην κατηγορία. Ο Νίκος Καραγεωργίου έχει κάνει καλή δουλειά στην Κρήτη με τον Εργοτέλη. Ο Ράινερ Μάουρερ άλλαξε την εικόνα του αναιμικού ΟΦΗ, ο οποίος αγωνίζεται ανοιχτά και παίζει με θράσος εντός και εκτός. Ο Εβαλντ Λίνεν προσέδωσε τη δική του φυσιογνωμία σε μία ομάδα (Πανιώνιος) που, αν είχε έναν καλό γκολτζή, θα ήταν μαζί με τον Αρη στη βαθμολογία.

Και φτάνουμε στους δύο νικητές της κατηγορίας. Το οξύμωρο είναι ότι η ομάδα τους κινδυνεύει ακόμα. Ο Γιώργος Δώνης έχει τη Λάρισα με το ένα πόδι στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και είναι ο καλύτερος νέος Ελληνας προπονητής, με τρεις ανόδους στην καριέρα του με τις ομάδες που προπόνησε σε ισάριθμες σεζόν. Ο άλλος υποψήφιος είναι ο Μάκης Κατσαβάκης. Και για τους δύο βέβαια δεν θα ισχύει αυτό αν η ομάδα τους υποβιβαστεί, αλλά οι όποιες συζητήσεις για τα βραβεία έχουν αυτό το ρίσκο.

Με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς να κάνει ένα εξαιρετικό πρωτάθλημα με ελάχιστους πόρους, ο Σερραίος τεχνικός δικαιούται τον τίτλο όσο και ο Δώνης. Σύμφωνοι, και οι δύο έχουν για προέδρους δύο πανέξυπνους παράγοντες. Αλλά δεν φτιάχνουν ο Δαμήλος και ο Πηλαδάκης την ενδεκάδα, ούτε εξηγούν στους ποδοσφαιριστές πώς θα παίξουν. Για τον Δώνη η καριέρα του είναι σε μόνιμη ανιούσα. Με τις εμπειρίες που συνέλεξε παίζοντας στην Αγγλία και με την καλή παρουσία του στον Ηλυσιακό είχε δώσει ήδη δείγματα δουλειάς.

Ο Κατσαβάκης είναι από τους πιο αδικημένους ανθρώπους στο ελληνικό ποδοσφαιρικό τοπίο. Σταμάτησε πολύ μικρός το ποδόσφαιρο, τη στιγμή που είχε γίνει βασικός στον Ολυμπιακό και ετοιμαζόταν για την Εθνική ομάδα. Δούλεψε σε πολλές ομάδες, κάνοντας το αγροτικό του, ανέβασε τον Εδεσσαϊκό και τον κράτησε στην Α' Εθνική, σε μία εποχή που ήταν πολύ δύσκολο να συμβεί (την ώρα που η γειτονική Νάουσα ανέβηκε, είδε και απήλθε αμέσως) και μετά άφησε εξαιρετικά δείγματα όπου και αν δούλεψε. Εσωσε τον Αρη από βέβαιο υποβιβασμό το 2004, είχε δημιουργήσει το 1999 μία πολύ αξιόμαχη ομάδα στον Πανιώνιο, προτού κοντραριστεί με τον Μπέο, και μπόρεσε να ανεβάσει τον Λεβαδειακό πριν από δύο χρόνια. Ομως, αυτά που έχει κάνει στην Καλαμαριά αποδεικνύουν πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο πόσο σημαντικός ποδοσφαιράνθρωπος είναι. Και όποιοι ξέρουν από μπάλα καταλαβαίνουν τι ζημιά πήγαν να κάνουν στον ίδιο τον χώρο αυτοί που προσπάθησαν να του τελειώσουν την καριέρα με συκοφαντίες πριν από μερικά χρόνια.