Οταν το ποδόσφαιρο απαιτεί μια κατάθεση ψυχής (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Tο Σάββατο ήταν η αγαπημένη μου μέρα στα σχολικά χρόνια. Αν και τότε είχαμε κανονικό μάθημα (κάτι που υποθέτω πως οι σημερινοί μαθητές διαβάζουν και ανατριχιάζουν), το γεγονός ότι σχολούσαμε νωρίτερα μου έδινε την ευκαιρία να προλάβω στην τηλεόραση την αγαπημένη μου εκπομπή. Το «Ταξίδι στα αστέρια» ή «Star Trek», όπως ίσως είναι πιο γνωστό, αποτελούσε must για τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '70 για κάθε παιδί. Μέχρι που το κανάλι 11 (η σημερινή ΕΡΤ) αποφάσισε να αλλάξει το πρόγραμμά του και να τοποθετήσει το 1971 αγγλικό ποδόσφαιρο, μεταφέροντας τον κάπτεν Κερκ και τον Ντόκτορ Σποκ νωρίτερα, σε ώρα απαγορευτική για τους μαθητές! Οι νέες εικόνες που έμπαιναν στα σπίτια μας από έναν άλλο ποδοσφαιρικό γαλαξία μάς έστελναν μηνύματα, τα οποία ακόμα στην Ελλάδα ήταν άγνωστα. Οι παίκτες είχαν μακριά μαλλιά (κάτι που η χούντα απαγόρευε στη χώρα μας), το παιχνίδι ήταν πολύ γρήγορο, τα γήπεδα έμοιαζαν τεράστια. Μόνο στις εξέδρες δεν υπήρχε διαφορά. Εκεί, όπως και στην Ελλάδα, τα γήπεδα ήταν γεμάτα. Αλλά κάποιες φορές οι οπαδοί τους προκαλούσαν επεισόδια, γι' αυτό και ο Γιάννης Διακογιάννης, που έβαζε στο σπίτι μας τις μαγευτικές αυτές εικόνες, τους αποκαλούσε «χούλιγκανς». Τότε τέτοια προβλήματα στην Ελλάδα δεν υπήρχαν, οι αντίπαλοι οπαδοί κάθονταν μαζί στην εξέδρα και, αν κάποιος προέβλεπε πώς θα είναι η κατάσταση τέσσερις δεκαετίες αργότερα, θα τον περνούσαν για τρελό και θα είχε την τύχη των μαγισσών στον Μεσαίωνα!

Η πρώτη μου αγάπη βλέποντας αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν η Αρσεναλ λόγω του Τσάρλι Τζορτζ, ενός τρελόπαιδου με μακριά χαίτη και εξαιρετική μπαλαδόφατσα. Ταυτόχρονα με είχε κερδίσει -λόγω Μπόμπι Μουρ- η Γουέστ Χαμ, η οποία πάντα βολόδερνε εκεί πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού, αλλά είχε ένα ιδιαίτερα όμορφο αγωνιστικό στυλ. Η Τσέλσι, που την είδα το 1971 στο στάδιο Καραϊσκάκη να νικάει τη Ρεάλ στον τελικό του Κυπελλούχων, μου είχε κάνει εντύπωση, γιατί οι φανέλες της έμοιαζαν πιο... μπλε από ό,τι τις περίμενα. Αλλωστε, στην ασπρόμαυρη τηλεόραση φανταζόμασταν και χρωματίζαμε με τις δικές μας εμπνεύσεις όταν ακούγαμε τον σχολιαστή να μιλάει για τα «παγόνια», τους «πετεινούς», τους «κόκκινους διαβόλους» και τα «καναρίνια». Η μεγαλύτερή μου αγάπη, πάντως, τότε ήταν η Γουλβς, με τη φανέλα που είχε τους τρεις λύκους και με σέντερ φορ τον Ντέρεκ Ντούγκαν. Εφτασε στον πρώτο τελικό ΟΥΕΦΑ που έδειξε η τηλεόραση, κόντρα στην Τότεναμ το '72.

Ο καλύτερός μου φίλος από εκείνα τα χρόνια μέχρι και σήμερα, ο Αγγελος, ήταν ξεκάθαρος πάντα στην προτίμησή του. Φανατικός Λιντς Γιουνάιτεντ λόγω του αείμνηστου πατέρα του, του μόνου Ελληνα που γνωρίζω να ήταν στο Γουέμπλεϊ στο ιστορικό Αγγλία-Ουγγαρία 3-6. Ο Αγγελος είχε ενθουσιαστεί από την πρώτη μέρα που είδε την ολόασπρη στολή της Λιντς στην τηλεόραση, με τις χαρακτηριστικές κάλτσες να έχουν πάνω τον αριθμό κάθε παίκτη! Ομολογώ πως και εγώ τη θαύμαζα, κυρίως λόγω του Πίτερ Λόριμερ, του Σκωτσέζου με το πιο δυνατό δεξί πόδι που είδε ποτέ ο πλανήτης. Ομως, στο πλαίσιο της παιδικής κόντρας όταν ήταν τα παιχνίδια σε εξέλιξη, έπαιρνα πάντα το μέρος των αντιπάλων στους τελικούς. Το '71 ήμουν με την Τσέλσι, το '72 με την Αρσεναλ, το '73 με τη Σάντερλαντ. Απενοχοποιήθηκαν τα αισθήματά μου γι' αυτή την τεράστια ομάδα τη βραδιά που ο Χρήστος Μίχας την... έσφαξε στον τελικό του Κυπελλούχων με τη Μίλαν στη Θεσσαλονίκη. Από τότε δεν έκρυψα την εκτίμηση και την αγάπη μου για την καλύτερη αγγλική ομάδα εκείνων των χρόνων.

Ξαφνικά, το 1974, κατά τη διάρκεια του τελικού Λίβερπουλ-Νιούκαστλ 3-0, αν και αρχικά ήμουν αποστασιοποιημένος σχετικά με το ποιος θα ήθελα να νικήσει, έπιασα τον εαυτό μου να μαγεύεται από τις πολλές πάσες των νικητών στο τρίτο γκολ του Κίγκαν. Και την επόμενη τριετία σιγά σιγά η Λίβερπουλ άρχισε να με κατακτά όλο και πιο πολύ. Στον τελικό του 1976 με την Μπριζ ξαναθαύμασα τον Κίγκαν και την ανατροπή από 0-2 σε 3-2 μέσα σε δέκα λεπτά στο «Ανφιλντ». Το '77 είδα σε μαγνητοσκόπηση (κρυφά από τους γονείς μου, γιατί ήταν περασμένες 12) την επική πρόκριση με τη Σεντ Ετιέν.

Τα Κύπελλα Πρωταθλητριών του '77 και του '78 τα χάρηκα, αλλά ακόμα η καρδιά μου αμφιταλαντευόταν. Η Γουλβς έπεσε το 1976 ακριβώς επειδή τη νίκησε η Λίβερπουλ και την ίδια τύχη είχε και η άλλη παλιά μου αγάπη, η Γουέστ Χαμ, χάνοντας από την «κόκκινη στρατιά» δύο χρόνια αργότερα.

Η μέρα του απόλυτου προσηλυτισμού μου έγινε τον Σεπτέμβρη του 1978, όταν περνώντας τα τουρνικέ στο «Ανφιλντ» βίωσα την αληθινή ποδοσφαιρική εμπειρία. Η Λίβερπουλ υποδεχόταν την Τότεναμ που είχε μόλις αποκτήσει τους «φρέσκους» παγκόσμιους πρωταθλητές Αρντίλες και Βίγια. Το τελικό σκορ δεν το φανταζόταν κανείς και μέχρι σήμερα είναι πιθανότατα η τελειότερη παράσταση που δόθηκε από τη Λίβερπουλ μπροστά στον λαό της. Το 7-0 θα μπορούσε να ήταν διπλάσιο, αν ο γκολκίπερ της Τότεναμ δεν ήταν ο ήρωας του αγώνα!

Από εκείνη τη μέρα οι όποιες αμφιταλαντεύσεις τελείωσαν. Στα σχεδόν 30 χρόνια που ακολούθησαν απόλαυσα μεγάλες μέρες και νύχτες, χάρηκα και πανηγύρισα, στενοχωρήθηκα και απογοητεύτηκα. Εκλαψα στο «Χίλσμπορο» όταν χάθηκαν 96 ψυχές και ανάμεσά τους ο Τζέιμι, που τον γνώρισα παιδάκι και τότε ήταν έφηβος. Βλέπω τον γιο μου να χαίρεται στις επιτυχίες (και που δεν ήταν πολλές τα τελευταία χρόνια) και να «συννεφιάζει» στις αποτυχίες. Εζησα τη βιβλική ανατροπή στην Πόλη στον τελικό με τη Μίλαν, μετέδωσα μόλις πριν από λίγες μέρες τον πιο ατμοσφαιρικό αγώνα των τελευταίων χρόνων, αυτόν με την Μπαρτσελόνα. Ημουν πίσω από το μικρόφωνο τη νύχτα που η Αρσεναλ με τον Τόμας άλωσε το «Ανφιλντ», παίρνοντας τον τίτλο έπειτα από 18 χρόνια, το 1989.

Σήμερα αυτή η ομάδα συμπληρώνει 115 χρόνια ζωής. Είμαι χαρούμενος που βρέθηκα σε εκείνο το ματς το 1978 και την επέλεξα για ό,τι έζησα στη συνέχεια. Είχα την τύχη να μιλήσω με τον Πέισλι και τον Φάγκαν, να πάρω συνέντευξη από τον Κίγκαν, τον Νταλγκλίς, τον Νιλ, τον Τόσακ. Να συναντηθώ και να συζητήσω με τον Χάνσεν, τον Αλαν Κένεντι, τον Γουίλαν, τον Ρας, τον Μπέγκλιν, τον Χάουτον. Αλλά, πάνω από όλα, νιώθω μια ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη κάθε φορά που ακούω το κοινό να τραγουδά με όλη του την ψυχή το «You 'll Νever Walk Alone». Ειδικά στις ήττες. Γιατί τότε καταλαβαίνεις πως το ποδόσφαιρο απαιτεί, πάνω από όλα, μια κατάθεση ψυχής!