Τελειώνουν οι δικαιολογίες για τον Μπενίτεθ (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Υπηρέτησε τη Λίβερπουλ σχεδόν 40 χρόνια, αλλά τον Μάιο η παρουσία του τελειώνει και μάλιστα άδοξα. Ο Στιβ Χάιγουεϊ ήταν χάρμα οφθαλμών όταν έπαιζε στη δεκαετία του '70. Με αέρινες κινήσεις ήταν η επιτομή του εξτρέμ. Οποιος αμυντικός προσπαθούσε να τον περιορίσει έβρισκε τον μπελά του. «Είναι σαν να πετροβολάς τον άνεμο», είχε πει γι' αυτόν ο αρχηγός της εθνικής Αγγλίας και της Γουέστ Χαμ, ο Μπόμπι Μουρ.

Ο Χάιγουεϊ σπούδασε Αστροφυσική στο Δουβλίνο, αλλά παράτησε την πανεπιστημιακή καριέρα για να επιστρέψει στην ομάδα της καρδιάς του ως υπεύθυνος των Ακαδημιών. Από τα χέρια του πέρασαν όλα τα μεγάλα ταλέντα που φόρεσαν τη φανέλα των «ρεντς» τα τελευταία 15 χρόνια: ο ΜακΜάναμαν, ο Φάουλερ, ο Οουεν, ο Τζέραρντ και ο Κάραγκερ.

Εδώ και καιρό όμως η σχέση του με τον Ράφα Μπενίτεθ ήταν σε τεντωμένο σχοινί. Τα Χριστούγεννα ο παλιός του συμπαίκτης στη Λίβερπουλ, ο Αλαν Κένεντι, μου εξιστορούσε κάποιους ομηρικούς καβγάδες που είχε ο Χάιγουεϊ με τον Ισπανό τεχνικό σχετικά με την ικανότητα των ποδοσφαιριστών που βγαίνουν πλέον από το Μέλγουντ. «Ο Στιβ θεωρεί πως ο Μπενίτεθ δεν έδωσε τις ευκαιρίες που δικαιούνταν ο Μέλορ, ο Πότερ και ο Γουίτμπρεντ. Είναι άδικο να μιλάει για κακή ποιότητα στις ακαδημίες, την ώρα που για πρώτη φορά σε δέκα χρόνια η Λίβερπουλ κατέκτησε το Κύπελλο Νέων τον Απρίλιο», ήταν τα λόγια του Κένεντι.

Είναι αλήθεια πως πριν από εννέα μήνες η Λίβερπουλ λύγισε τη Μάντσεστερ Σίτι και κατέκτησε μετά το 1996 για πρώτη φορά αυτή τη σημαντική διοργάνωση. Οταν πριν από δέκα χρόνια είχε συμβεί, έπαιζαν βασικοί ο Μάικλ Οουεν, ο Τζέιμι Κάραγκερ και ο Στίβεν Τζέραρντ μαζί με μία σειρά από άλλους που έκαναν καριέρα εκτός «Ανφιλντ» στη συνέχεια, όπως ο Ντέιβιντ Τόμσον και ο Στίβεν Ράιτ. Από αυτά τα παιδιά που κατέκτησαν το τρόπαιο πέρυσι, ούτε ένα δεν πήρε αυτό το διάστημα την ευκαιρία του!

Από το ματς με τη Μίντλεσμπρο στο Λιγκ Καπ τον Νοέμβριο του 2004, όταν δύο γκολ του Μέλορ είχαν αποκλείσει την τότε κάτοχο του τίτλου στο «Ανφιλντ», μέσα σε δύο χρόνια κανένα από τα παιδιά που έβγαλε η Ακαδημία του Μέλγουντ δεν καθιερώθηκε από τον Ισπανό τεχνικό. Ο Μέλορ δόθηκε δεξιά και αριστερά δανεικός. Ο Σιναμά Πονγκόλ, παρά τα κρίσιμα γκολ που έβαζε όταν έμπαινε ως αλλαγή, απογοητεύτηκε χωρίς ευκαιρίες. Ο Γουέλς και ο Γουίτμπρεντ, παρά τα πολλά προσόντα τους, αγνοήθηκαν επιδεικτικά και ο Γουόρνοκ δόθηκε στην Μπλάκμπερν πρόσφατα. Ο Ρίτσι Πάτριτζ, που ο Μάικλ Οουεν είχε χρίσει διάδοχό του, δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό επί Μπενίτεθ και ο Πότερ (ο μόνος που είχε αρκετές ευκαιρίες) παραγκωνίστηκε για να επιλεγούν μετριότατοι παίκτες όπως ο Νούνιεθ και ο Γκονζάλες.

Ο,τι και να λέει ο Ράφα Μπενίτεθ για την έλλειψη ικανών παικτών από τις Ακαδημίες της Λίβερπουλ, η αλήθεια είναι ωμή. Ο Ισπανός τεχνικός προτίμησε να φέρει πολλούς μετριότατους συμπατριώτες του (όπως τον αλήστου μνήμης Μπαραγκάν), παρά να προτιμήσει τους ντόπιους. Ακόμα και πρόσφατα, όταν αποκτήθηκαν έξι νέοι παίκτες -οι τέσσερις από αυτούς κάτω από των 18 και κανένας Αγγλος-, η γενικότερη φιλοσοφία του Μπενίτεθ είναι φανερή. Ο κόσμος δίνει στον Ισπανό πίστωση χρόνου για δύο λόγους: πρώτον, γιατί έκανε το αδιανόητο πριν από δύο σεζόν, δηλαδή την ομάδα ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης, και, δεύτερον, επειδή παραδοσιακά, αν υπάρχει μία ομάδα στην Αγγλία που στηρίζει τους προπονητές της, αυτή ήταν πάντα η Λίβερπουλ. Ενα άρθρο, πάντως, του παλιού αρχηγού της ομάδας Τόμι Σμιθ στη «Liverpool Echo» την παραμονή των Χριστουγέννων ήταν ενδεικτικό της κατάστασης. «Ολοι θέλουν την ομάδα ξανά πρωταθλήτρια. Αλλά όχι πουλώντας την ψυχή της στον διάβολο. Αν κάποιος παίκτης είναι άξιος, είναι καλοδεχούμενος. Αν τον προτιμά όμως ο προπονητής επειδή το μικρό του όνομα είναι Χουάν ή Χοσέ και όχι Ντέιβ ή Στιβ, ας έχει υπόψη πως δεν αρέσει στην εξέδρα».

Ο Μπενίτεθ φαίνεται ότι κέρδισε μία ακόμα μάχη εξουσίας με την εκπαραθύρωση του Χάιγουεϊ από τον Μέλγουντ. Οι δύο νέοι ιδιοκτήτες, οι Αμερικανοί Τζιλέτ και Χικς, υποσχέθηκαν πως θα υπάρχει ένα κονδύλι σχεδόν 100 εκατ. λιρών για ενίσχυση του ρόστερ. Μόνο που ο Μπενίτεθ αυτή τη φορά οφείλει να κάνει προσεκτικότερες αγορές και όχι και άλλους Πέναντ, Ζέντεν, Νούνιεθ και Αουρέλιο. Γιατί, από πλευράς χρημάτων, η Λίβερπουλ έχει ξοδέψει από το 2004, όταν ο Ισπανός πέρασε τα Shankly Gates, πέντε φορές περισσότερα από την Αρσεναλ. Και όσα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι συγκρίσεις πολύ φοβάμαι πως είναι αναπόφευκτα σκληρές!