Ο αληθινός πόθος του Μοράτι είναι το ΟΑΚΑ! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Mόλις τέσσερις μήνες πριν η Ιντερ φαινόταν να έχει ξεκινήσει μια ακόμα σεζόν ως συνήθως! Οι δύο ήττες στο Τσάμπιονς Λιγκ (Σπόρτινγκ και Μπάγερν) και οι τρεις ισοπαλίες στο ξεκίνημα του Καμπιονάτο δημιουργούσαν τους κλασικούς συνειρμούς. Τρέχοντας σε μια κούρσα για τον τίτλο ουσιαστικά μόνη, η πανάκριβη ομάδα του Μάσιμο Μοράτι είχε πολλά να αποδείξει. Πάνω απ' όλα έπρεπε να ξεπεράσει το παραδοσιακά μεγαλύτερο εμπόδιο στην ιστορία του συλλόγου: τον ίδιο της τον εαυτό.

Σχεδόν 120 ημέρες αργότερα έχουν μεσολαβήσει μια εύκολη πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, μια σχεδόν βέβαιη παρουσία (για τρίτη σερί χρονιά) στον τελικό Κυπέλλου Ιταλίας και, το πιο σημαντικό, ένα σαρωτικό ρεκόρ 14 σερί νικών στο πρωτάθλημα. Κάτι που όχι μόνο δεν αφήνει περιθώρια συζήτησης για το εάν (σε αγωνιστικά πλαίσια) για πρώτη φορά από το '89 το σκουντέτο θα φορεθεί στη φανέλα, αλλά ακόμα και αυτό το στοίχημα να ξεπεραστεί ο κακός εαυτός έχει ηττηθεί.

Πιο πολύ από τις νίκες, αυτό που επιτέλους απολαμβάνει ο Μάσιμο Μοράτι είναι η κοινή αποδοχή πως η Ιντερ είναι ξεχωριστή. Το γράφει ο Τύπος, το λέει ο κόσμος, το αναγνωρίζουν οι αντίπαλοι. Ενας από τους πιο άσπονδους εχθρούς της Ιντερ, ο (δημιουργός της εκπληκτικής Μίλαν των 80s) Αρίγκο Σάκι, προσπάθησε να εξηγήσει την εικόνα της ολοκληρωτικής ανωτερότητας των «νερατζούρι». «Τώρα ο Μοράτι συμβουλεύεται τον Μαντσίνι, κάτι που δεν έκανε με κανέναν προπονητή», υποστηρίζει ο Σάκι. «Για χρόνια πίστευε πως ο κάθε Βιέρι και ο κάθε Ρονάλντο είναι πιο σημαντικοί απο τον προπονητή». Ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Μπορεί ο Αμπράμοβιτς να ξόδεψε δισεκατομμύρια ρούβλια από το 2003 και μετά, αλλά κανείς ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν επένδυσε τόσα χρήματα όσα ο Μοράτι. Και με μηδαμινές αποδόσεις. Ξαφνικά, θαρρείς σαν τη δικαίωση της ηθικής, όλη η σαπίλα που ταλάνιζε το ιταλικό ποδόσφαιρο για μια δεκαετία υπερκεράστηκε από τη μοναδική διαχρονική αξία. Αν έχεις ομάδα, δεν χρειάζεσαι Μότζι, Ντε Σάντις, πλάγιους, πληρωμένους κονδυλοφόρους. Η φετινή Ιντερ αποτελεί από μόνη της την εξήγηση του αιώνιου διλήμματος. Η εύκολη δικαιολογία μιλάει για την απουσία της Γιουβέντους από τη Serie A. Για την αφαίρεση βαθμών από τη Μίλαν, τη Λάτσιο και τη Φιορεντίνα. Η απάντηση έρχεται αβίαστα από την εικόνα που βγάζουν οι «νερατζούρι» βδομάδα μπαίνει, βδομάδα βγαίνει.

Το κρυφό όνειρο του Μοράτι παραμένει ο τελικός της Αθήνας τον Μάιο. Τέτοια ευκαιρία η Ιντερ δεν θα ξαναβρεί σύντομα. Με το πρωτάθλημα να έχει ήδη μπει στο τσεπάκι, με την ομάδα να λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και χωρίς να υπάρχει αντίπαλος-φόβητρο στη διοργάνωση, η πρώτη συμμετοχή σε τελικό ύστερα από 34 χρόνια οφείλει να είναι ο στόχος. Καμία ομάδα πρώτης γραμμής στην ιστορία των 51 χρόνων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν περίμενε τόσο πολύ όσο κρατά αυτή η αναμονή για την Ιντερ. Η Ρεάλ μπορεί να μέτρησε 32 χρόνια (1966-1998) για να ξαναπάρει το κύπελλο, αλλά, ενδιάμεσα, είχε παίξει το '81 ξανά σε τελικό.

Η Γιουνάιτεντ το κατάφερε στα 31 χρόνια, η Μπάγερν στα 25 (έχοντας ενδιάμεσα τρεις χαμένους τελικούς), η Λίβερπουλ στα 21, ο Αγιαξ το ίδιο, η Μπαρτσελόνα στα 14. Η Μίλαν, που πέρασε 20 χρόνια στην αφάνεια από το '69 έως το '89, κατάφερε να στρίψει πολλές φορές το μαχαίρι στην πληγή της Ιντερ με συνεχείς επιτυχίες τα τελευταία 17 χρόνια.

Αυτό είναι το αληθινό εμπόδιο-πρόκληση για τον Μοράτι και είναι βέβαιο πως θα άλλαζε οποιοδήποτε ρεκόρ νικών με την παρουσία της Ιντερ στο ΟΑΚΑ τον Μάιο. Αλλιώς ο Μουρίνιο θα αναλάβει το καλοκαίρι με το μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ιστορία του σπορ να αποκαταστήσει αυτή την ιστορική... αταξία! Με τον Μαντσίνι να σαρώνει τα ρεκόρ, αλλά αυτό να μην του εγγυάται τη θέση του και του χρόνου!