Κόντρα που σηματοδοτεί το μέλλον (Sportday/Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οι 52 χώρες-μέλη καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στον Σουηδό Λέναρτ Γιόχανσον και τον Μισέλ Πλατινί, σε μια κόντρα που περιέχει εκ διαμέτρου αντίθετα βιογραφικά Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για την ανάδειξη του προέδρου της ΟΥΕΦΑ, την Παρασκευή στο Ντίσελντορφ, θα σηματοδοτήσει το πού οδεύει το άθλημα στη γηραιά ήπειρο. Οι 52 χώρες-μέλη καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στον Σουηδό Λέναρτ Γιόχανσον και τον Μισέλ Πλατινί, σε μια κόντρα που περιέχει εκ διαμέτρου αντίθετα βιογραφικά.

Ο νυν πρόεδρος δεν... κλότσησε σε επαγγελματικό επίπεδο την μπάλα, αλλά με παραγοντική πείρα 45 ετών και διοικητική ικανότητα αναμφισβήτητη συγκεντρώνει γύρω του όλους αυτούς που θεωρούν πως δικαιούται άλλη μία τετραετία, οριστικά την τελευταία του.

Ο Γάλλος, που άφησε τα γήπεδα το 1987 σε ηλικία μόλις 32 ετών, κατέκτησε τίτλους και σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο και έχει το σλόγκαν «Το ποδόσφαιρο πρέπει να επιστρέψει στους ποδοσφαιριστές», σχεδιάζει την τελική επίθεσή του. Με μια περιοδεία της τελευταίας στιγμής που ολοκληρώθηκε στη Μόσχα την Κυριακή, ο Πλατινί επιχείρησε να κάνει γνωστό το πρόγραμμά του, τη στιγμή που σε όλη την καμπάνια του κάποιος διακρίνει από πίσω την παρουσία του Ζεπ Μπλάτερ. Ο ισχυρός άνδρας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που ο τρόπος με τον οποίο διοικεί τη ΦΙΦΑ έχει προκαλέσει πολλή συζήτηση και για τον οποίο ακούγονται ακόμα περισσότερα, έχει ουσιαστικά μεταβληθεί στον μεγαλύτερο υποστηρικτή του Πλατινί. Οι ιστορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με το πώς ο Μπλάτερ «άρπαξε» τον θώκο στην παγκόσμια ομοσπονδία το '98 από τον Γιόχανσον αποτελούν μία από τις μαύρες σελίδες του αθλήματος. Για τον Σουηδό, για τον οποίο ακόμα και αντίπαλοί του παραδέχονται πως είναι τζέντλεμαν, η ανάληψη της ευθύνης σε μια παραπαίουσα ΟΥΕΦΑ το 1990 ήταν δύσκολη. Οι τραγωδίες που είχαν σφραγίσει τα Ευρωπαϊκά Κύπελλα στα 80s, με την αποφράδα νύχτα του Χέιζελ να στιγματίζει την επέτειο των 30 χρόνων στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, άφηναν στο άθλημα ανοιχτές πληγές. Με την καθοδήγησή του και τη διορατικότητά του (όπως και του επί σειρά ετών γενικού γραμματέα Γκέρχαρντ Αϊγκνερ), η εικόνα της ομοσπονδίας άλλαξε άρδην. Η εκτόξευση με την αλλαγή του συστήματος διεξαγωγής του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, που μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ, και η επέκταση του Euro από ένα μίνι τουρνουά σε κανονική διοργάνωση ήταν μερικά μόνο από τα επιτεύγματά του.

Ο Πλατινί ακόμα «κουβαλά» την εικόνα που προξένησε αλγεινή εντύπωση, τη νύχτα που πανήγυρισε έξαλλα στο Χέιζελ το γκολ από το πέναλτι-φάντασμα στη νίκη της Γιουβέντους επί της Λίβερπουλ. Το λάθος εκείνης της βραδιάς από τον Γάλλο πρόεδρο Ζακ Ζορζ, του οποίου προσωπική εντολή ήταν να διεξαχθεί ο τελικός, παρά τα 39 θύματα, είχε καυτηριαστεί από όλους. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να ζητήσει συγγνώμη ο Πλατινί για εκείνη την εικόνα, αλλά επειδή συμπίπτει με την απόφαση να διεκδικήσει την προεδρία πολλοί το χαρακτηρίζουν προεκλογικό τρικ.

Ποιοσ θα κερδίσει; Δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί, αν και ο Γιόχανσον έχει υπέρ του σχεδόν όλους τους μεγάλους. Ο Πλατινί, αντίθετα, συσπειρώνει τις μικρές ομοσπονδίες, χρησιμοποιώντας και εύκολα αντιπολιτευτικά επιχειρήματα περί επιστροφής του Τσάμπιονς Λιγκ (σε ενοποίηση με το ΟΥΕΦΑ) στα νοκ άουτ παιχνίδια ή τουλάχιστον σε περιορισμό των συμμετοχών, με μάξιμουμ τις τρεις ομάδες ανά χώρα. Οι πραγματιστές υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αφού ως τηλεοπτικό προϊόν στηρίζεται στα χρήματα των πέντε μεγάλων αγορών, που έχουν και το προβάδισμα στις συμμετοχές.

Σε μια εποχη που το ποδόσφαιρο στην ήπειρό μας πασχίζει να απεμπλακεί από τους αρτηριοσκληρωτικούς γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από τους άπληστους εργοδότες που επιθυμούν τη συρρίκνωση των εθνικών ομάδων προς όφελος της «G14» και από τα σαγόνια των μεγαλοδικηγόρων που ονειρεύονται να γίνουν οι επόμενοι Ντιπόν σε μια επόμενη «υπόθεση Μποσμάν», αυτός που θα επικρατήσει οφείλει να ελέγξει το καράβι στα δύσκολα. Ο Πλατινί επιθυμεί πιο στενή σχέση μεταξύ ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ, ώστε να επιλυθούν ευκολότερα τα προβλήματα. Ο Γιόχανσον έχει την άποψη πως η ευρωπαϊκή ομοσπονδία από μόνη της έχει τη δυναμική για να βρει τις λύσεις. Εκεί που διαφοροποιείται πολύ η προεκλογική εξαγγελία τους είναι στα χρήματα που υπόσχονται στις 52 χώρες-μέλη με προοπτική την επένδυση στις ακαδημίες. Ο Γιόχανσον θέλει να αυξήσει το –έτσι κι αλλιώς– τεράστιο ποσόν του ενός δισ. ευρώ που κατέληξε σε καθεμία από τις ομοσπονδίες τα τελευταία δέκα χρόνια χάρη στα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ και του Euro. Η δήλωση πως θα ήθελε να ξαναδεί τις ομάδες με μόλις τρεις ξένους στην ενδεκάδα τους ακούγεται ανακουφιστική σε όσους σιχάθηκαν στη μετα-Μποσμάν εποχή την απώλεια εθνικής ταυτότητας των συλλόγων. Ο Πλατινί, προσπαθώντας να εξισορροπήσει τα πράγματα, υποστηρίζει πως με περισσότερους πρώην παίκτες σε θέσεις-κλειδιά το μέλλον του αθλήματος διοικητικά θα είναι σε καλύτερα χέρια.

Σε Ολο αυτό το θέμα πού τάσσεται η Ελλάδα; Δίπλα στον Γάλλο, παίρνοντας ένα σημαντικό ρίσκο. Αν επικρατήσει ο Πλατινί, η ΕΠΟ θα είναι για πρώτη φορά στα χρονικά σε υπολογίσιμο διοικητικά σημείο και ίσως δούμε και Ελληνα παράγοντα σε μία από τις εκτελεστικές επιτροπές. Και όσο κι αν παραμένουμε πρωταθλητές Ευρώπης αγωνιστικά, σε παραγοντικό επίπεδο δεν εξαργυρώσαμε την επιτυχία της Πορτογαλίας, αν και δεν ήταν μόνο εκεί το πρόβλημα. Αν, όμως, διατηρήσει ο Γιόχανσον τα ηνία, κάτι που –έστω και δύσκολα– θεωρώ πως θα συμβεί, πιθανότατα θα βρεθούμε σε δυσμένεια. Οπως, δηλαδή, λένε οι πικρόχολοι, «εκεί που είμαστε».