Η στιγμή που το όνειρο γίνεται εφιάλτης (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το σώμα του ταλαιπωρήθηκε όσο λίγων ανθρώπων. Ηταν θέμα χρόνου να λυγίσει και το μυαλό του. Οταν συνέβη, τότε κάποιοι εξεπλάγησαν. Για ένα νέο παιδί που κλοτσά καταπληκτικά την μπάλα, είναι διεθνής, γνωστός, pολυεκατομμυριούχος, τι θα μπορούσε να στραβώσει; «Τα πάντα» είναι η πιο σκληρή απάντηση.

Η ζωή του Σεμπάστιαν Ντάισλερ άλλαξε σε μία στιγμή. Μάης 2002, φιλικό Γερμανίας-Αυστρίας πριν από το Μουντιάλ της Aπω Ανατολής. Μια ανύποπτη φάση και έγινε το κακό. Μόλις έχει μεταγραφεί από τη Χέρτα Βερολίνου στην Μπάγερν. Οι μήνες περνούν και η ανάρρωσή του αργεί. Γυρίζει, αλλά δεν είναι πια ο παλιός Ντάισλερ. Το 2003 ξαναχτυπά και στο διάστημα της αποθεραπείας αποδεικνύεται πως πάσχει από κατάθλιψη! Περνάνε σχεδόν τρία χρόνια από εκείνη τη μοιραία μέρα του 2002 για να βρει τον εαυτό του. Κι όμως το παλεύει. Αγωνίζεται κόντρα στη λογική και στις πιθανότητες. Θα έρθει στα ίσα του, θα επανέλθει στην Μπάγερν και στην εθνική ομάδα.

Το 2005, στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, αφήνει υποσχέσεις και πάλι. Η γέννηση του γιου του τον έχει αναζωογονήσει και κάνει μεγάλα ματς. Μέχρι που τραυματίζεται ξανά. Ηταν η σταγόνα με την οποία ξεχείλισε το ποτήρι. Ο ίδιος λέει πως η χαρά τού να παίζει μπάλα τον έχει εγκαταλείψει καιρό πριν.

Η γερμανική ομοσπονδία είναι στα δικαστήρια με την Μπάγερν, αφού οι Βαυαροί διεκδικούν τεράστια αποζημίωση για το περιουσιακό στοιχείο που έχασαν. Εχουν δικαιωθεί πρωτόδικα και σε δεύτερο δικαστήριο. Αν κερδίσουν και το τρίτο, τότε ο Ντάισλερ θα γίνει συνώνυμος του Μποσμάν στο μέλλον, αλλάζοντας ό,τι ξέραμε στις σχέσεις εθνικών ομάδων και συλλόγων! Για τον ίδιο όμως δεν θα έχει πια καμία σημασία. Το δικό του όνειρο έγινε εφιάλτης μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Για να λειτουργεί η περίπτωσή του σαν μόνιμη υπενθύμιση σε όλους πως αρκεί μία στιγμή για να αλλάξουν τα πάντα.

Μάρκο φαν Μπάστεν

Ο πληρέστερος σέντερ φορ που είδε ο πλανήτης έπεσε θύμα ενός εγκληματικού μαρκαρίσματος τον Δεκέμβριο του 1992 σε ματς του Κυπέλλου Ιταλίας Μίλαν-Ανκόνα, αλλά κυρίως των ιατρικών λαθών που ακολούθησαν. Επανήλθε το 1993 και άντεξε σχεδόν μία ώρα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μαρσέιγ, που ήταν το κύκνειο άσμα του. Γεννημένος το 1964, είχε ήδη κατακτήσει τίτλους με τον Αγιαξ και την εθνική Ολλανδίας, σημειώνοντας ένα από τα ωραιότερα γκολ όλων των εποχών κόντρα στην Σοβιετική Ενωση στον τελικό του Euro 1988 απέναντι στον Ρινάτ Ντασάεφ. Μαζί με τον Γκούλιτ, τον Ράικαρντ και τους Μπαρέζι, Μαλντίνι ήταν οι κολόνες της Μίλαν του Σάκι, που σάρωνε σε Ιταλία και Ευρώπη από το 1988 έως τη στιγμή του τραυματισμού του. Το 1995 πήρε τη σκληρή απόφαση να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ήταν μάταιο να ταλαιπωρείται για να επανέλθει.

Νόρμαν Γουαϊτσάιντ

Ο Βορειοϊρλανδός άσος έγινε το 1982 ο νεότερος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν σε τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου σε ηλικία 17 ετών και 2 μηνών. Ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία των τελικών του Λιγκ Καπ (με Λίβερπουλ 1-2) και του Κυπέλλου Αγγλίας (4-0 την Μπράιτον) μέσα σε δύο μήνες το 1983 έδειχνε να έχει τον κόσμο στα πόδια του. Αρκετοί σοβαροί τραυματισμοί όμως τον άφησαν εκτός δράσης για αρκετό καιρό. Η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τον Αλεξ Φέργκιουσον το 1986 έφερε νέα ήθη και η ροπή του προς το ποτό τον οδήγησε στην έξοδο. Το 1989 μεταγράφηκε στην Εβερτον και, παρά το καλό ξεκίνημα, η καριέρα του στο Μέρσεϊσαϊντ ολοκληρώθηκε σε 29 αναμετρήσεις. Το γόνατό του, για το οποίο οδηγήθηκε στο χειρουργείο 13 φορές, ήταν η αιτία της πρόωρης απομάκρυνσής του από τα γήπεδα, σε ηλικία 26 ετών. Μετά το ποδόσφαιρο ο Γουαϊτσάιντ ακολούθησε σπουδές με αντικείμενο την αποκατάσταση τραυματισμών στα πόδια, ώστε «να μην περάσει κανείς τη δική μου ταλαιπωρία», όπως δηλώνει.

Χρήστος Κωστής

Η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου το 1994 (400 εκατομμύρια δραχμές), όταν τον πήρε η ΑΕΚ από τον Ηρακλή, με τον οποίο είχε κάνει ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών. Διεθνής και σε εξαιρετική κατάσταση όταν συνέβη το μοιραίο σε ματς με τη Στουρμ Γκρατς τον Οκτώβριο του 1997. Το διπλό κάταγμα κνήμης περόνης ουσιαστικά τελείωσε την καριέρα του σε ηλικία 25 ετών!

Βασίλης Μποτίνος

Ενας αυθεντικός ζογκλέρ της μπάλας, ο Βολιώτης εξτρέμ ήταν στα 25 του χρόνια βασικό στέλεχος του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας. Η Σάλκε έδινε το 1969 πέντε εκατομμύρια δραχμές για την υπογραφή του, ενώ η Αντβέρπ, αν και ήταν τραυματίας το 1970, τον ήθελε για παρτενέρ του Γιώργου Σιδέρη. Επαιζε περισσότερο από ενάμιση χρόνο τραυματίας με ενέσεις κορτιζόνης που του διέλυσαν το γόνατο. Το 1971, σε ηλικία μόλις 26 ετών, αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Για λίγο επανήλθε το 1973, πρώτα στον Παναιγιάλειο και μετά στον Πανιώνιο, αλλά δεν τα κατάφερε.

Πάολο Ρόσι

Ο ήρωας της εθνικής Ιταλίας στο Μουντιάλ του 1982 έπαιζε ουσιαστικά με διαλυμένα γόνατα από το ξεκίνημα της καριέρας του. Εχοντας βιώσει τα πάνω και τα κάτω στην καριέρα του πολύ έντονα, είτε κατακτώντας τίτλους είτε με τη διετή τιμωρία του για τα παράνομα στοιχήματα το 1980, ο Ρόσι πάλεψε πολύ για να μείνει στα γήπεδα, αλλά δεν τα κατάφερε. Ουσιαστικά μετά τη φυγή του από τη Γιουβέντους το '85 δεν συμπλήρωσε 90 λεπτά, παρά μόνο σε ελάχιστα ματς στις σεζόν που ακολούθησαν. Το 1985-86 φόρεσε τη φανέλα της Μίλαν και την επόμενη, της Βερόνα, αποφασίζοντας το 1987, σε ηλικία 31 ετών, να πει «αντίο».