Οι σχολικές διακοπές του ελληνικού ποδοσφαίρου (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το ποδοσφαιρο κάποτε αποτελούσε τρόπο διασκέδασης και στην Ελλάδα μέσα στις γιορτές. Και είναι πολύ αστείο στη σημερινή εποχή, που οι ποδοσφαιριστές αμείβονται εξαιρετικά, να σταματά το πρωτάθλημα στις 17 Δεκεμβρίου και να ξαναρχίζει στις 6 Ιανουαρίου! Λες και είναι παιδάκια που πάνε σχολείο οι παίκτες, ουσιαστικά σταμάτησαν τις προπονήσεις από τις 20 Δεκεμβρίου και ξαναβρέθηκαν στις 28 του μήνα. Μην ακούσω τη γελοία δικαιολογία πως έγιναν ματς Κυπέλλου ενδιάμεσα, γιατί ξέρουν οι… άδειες κερκίδες πόση σημασία δίνουν σε αυτά τα παιχνίδια οι ελληνικές ομάδες.

Φυσικα ο ρυθμός χάθηκε, λογικά οι ομάδες έμοιαζαν ασύνδετες και νωχελικές ύστερα από τέτοια διακοπή. Το γεγονός πως και στο εξωτερικό υπάρχουν χώρες που διακόπτουν το πρωτάθλημα για καιρό, όπως η Γερμανία, ας μη χρησιμοποιείται για δικαιολογία. Οι Γερμανοί αρχίζουν το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου το πρωτάθλημά τους, έχουν πολύ σκληρό χειμώνα, οι ομάδες τους λειτουργούν με πολύ διαφορετικά πρότυπα στη διακοπή και οι ποδοσφαιριστές ακολουθούν ειδικό πρόγραμμα. Εδώ τι ακριβώς γίνεται; Και γιατί να μην πάρουμε ως οδηγό το τι γίνεται στην Αγγλία, τη Σκωτία και από φέτος και στην Ολλανδία;

Ομολογω πως αναπολώ τις εποχές της δεκαετίας του '70 και του '80, όταν και στα δικά μας γήπεδα δεν σταματούσε το τόπι να κυλά. Επαιζαν οι ελληνικές ομάδες παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ή στις 26 Δεκεμβρίου και στις 2 Ιανουαρίου και τα γήπεδα γέμιζαν! Από το 1993-94, με πρόφαση το ότι η Εθνική ομάδα θα πήγαινε στο επερχόμενο Μουντιάλ, αποφασίστηκε να μην αγωνίζονται μέσα στις γιορτές οι ομάδες. Και από τότε καθιερώθηκε οι παίκτες να... ξεκουράζονται! Αλήθεια, από τι; Για να είναι ξεκούραστοι από τον Φλεβάρη στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα; Για το καλοκαιρινό ραντεβού της Εθνικής ομάδας σε μεγάλη διοργάνωση, που συνέβη μόνο το 2004;

Και για να έχουμε καλό ρώτημα, ο Παπαϊωάννου, ο Κούδας, ο Δομάζος, ο Σιδέρης, ο Χρηστίδης και όλοι αυτοί που κάποτε έπαιζαν παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς είχαν μεγαλύτερα συμβόλαια; Ο πρόεδρος του ΠΣΑΠ, Αντώνης Αντωνιάδης, που στις μέρες του οι ομάδες έπαιζαν και τη Δευτέρα του Πάσχα, μπορεί να μου πει, αν θέλει, τι ακριβώς περισσότερο κάνει ένας ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ποδοσφαιριστής για να ξεκουραστεί για δέκα ολόκληρες μέρες από άλλους κλάδους και επαγγέλματα που δούλεψαν κανονικότατα;

Για να γινει αντιληπτό το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζονται οι σημερινοί άσοι απ’ ό,τι στο παρελθόν, η σύγκριση πρέπει να γίνει με την πρώτη σεζόν του επαγγελματικού πρωταθλήματος, το 1979-80. Τότε έγιναν αγωνιστικές στις 23, στις 26, στις 30 Δεκεμβρίου, όπως και στις 6 Ιανουαρίου, ενώ ενδιάμεσα, στις 2 του Γενάρη, είχαμε και κάποια ματς Κυπέλλου! Στις εφημερίδες της εποχής διαβάζει κανείς πως η λογική των συνεχών ματς ήταν βασισμένη στο ότι οι παίκτες είχαν γίνει πια επαγγελματίες! Και μάλιστα σε μια χρονιά που στο τέλος της η Εθνική ομάδα, με τον Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο, θα πήγαινε για πρώτη φορά σε μια μεγάλη διοργάνωση, το Κύπελλο Εθνών στην Ιταλία. Κι όμως, ο Φοιρός, ο Κυράστας, ο Κωνσταντίνου, ο Νικολούδης, ο Μαύρος, ο Λιβαθηνός, ο Κούης, ο Αναστόπουλος ο Τερζανίδης, ο Πουπάκης, ο Νικολάου και όλοι οι άλλοι που πήγαν τελικά στο Euro αγωνίστηκαν κανονικά μέσα στις γιορτές με ρυθμό πέντε αγώνων σε 14 μέρες, όπως και οι Αγγλοι!

Ριχνοντασ μια πρόχειρη ματιά στον διπλανό πίνακα αντιλαμβάνεστε εύκολα πόσο… ριγμένοι ήταν τις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80 οι παίκτες. Για να ακριβολογούμε, πόσο πιο λογικά λειτουργούσε το ελληνικό ποδοσφαιρικό οικοσύστημα. Ο κόσμος γούσταρε να δει μπάλα (γι' αυτό και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1973 δεν υπήρχε ματς στο οποίο να κόπηκαν λιγότερα από 10.000 εισιτήρια) οι ποδοσφαιριστές ήθελαν να παίζουν και η τηλεόραση ή δεν υπήρχε ή έδειχνε τόσο λίγα παιχνίδια που ο θεατής αντιλαμβανόταν το ποδόσφαιρο ως κάτι ξεχωριστό.

Τι μπορεi να γίνει πια; Τίποτε απολύτως. Ετσι κι αλλιώς, το επίπεδο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι κάκιστο. Απλώς, όταν ψάχνουν αιτίες για το ντεφορμάρισμα των παικτών τους ας σκέπτονται πως τόσες μέρες δεν κάθονται στις γιορτές ούτε τα νήπια!