Η στιγμή που περνάς μέσα από τον τοίχο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Υπάρχει μία στιγμή στη ζωή που περνάς από έναν αόρατο τοίχο. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Ο κόσμος μαθαίνει το όνομά σου, άνθρωποι που μπορεί να μη σου μίλησαν ποτέ συνωστίζονται δίπλα σου, βλέπεις τα βλέμματα να στρέφονται πάνω σου. Εκείνη την ώρα η ζωή σου αλλάζει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Αλλάζει πάντως. Και αρχίζει το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της εμπειρίας. Πώς διαχειρίζεσαι αυτό που συμβαίνει. Και αν θα κρατήσει αυτό που ζεις ή θα γίνεις ένα ακόμα στατιστικό δείγμα των διαβόητων 15 λεπτών διασημότητας που αντιστοιχούν στον καθένα, όπως εύστοχα είπε κάποτε ο Αντι Γουόρχολ.

Ο Σωτήρης Νίνης τον τοίχο τον πέρασε προχθές. Για την ακρίβεια, τη στιγμή που ο Βίκτορ Μουνιόθ τού ανακοίνωσε την απόφασή του να τον ξεκινήσει είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Με το που πάτησε το χορτάρι του ΟΑΚΑ ο τοίχος ήταν πια παρελθόν. Είχε περάσει από μέσα του και ήταν πλέον από την άλλη πλευρά. Οι Doors με τη μαγική φωνή και το σαλεμένο μυαλό του Jim Morrison τραγουδούσαν πριν από τρεισήμισι δεκαετίες στο «Βreak on through to the other side» πως «εβδομάδα με την εβδομάδα, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, η πύλη είναι ευθεία στο βάθος και ορθάνοιχτη». Για να περάσεις μοιάζει εύκολο, αλλά και το να χάσεις τα λογικά σου, ακόμα περισσότερο. Ενα μικρό παιδί, που ακόμα δεν έχει φτάσει σε ηλικία ψήφου, που δεν μπορεί να βγάλει άδεια οδήγησης, που πάει σχολείο, παίρνει εντολή από τον προπονητή του να φορέσει τη φανέλα, να βάλει τα παπούτσια του και να μπει να παίξει. Είναι το φυσιολογικό σενάριο στον... ύπνο κάθε πιτσιρικά! Μόνο που η ζωή συνήθως τέτοια πράγματα έχει τον κυνικό ρεαλισμό να τα αφήνει απραγματοποίητα όνειρα. Ο Νίνης το δικό του ξαφνικά το βίωσε. Τώρα πρέπει να τον προστατέψουν από τις υπερβολές.

Σε αυτή την καριέρα έχω δει πολλά ταλέντα να ξεπετάγονται. Κάποια διαχειρίστηκαν απόλυτα και τέλεια αυτή τη στιγμή. Ο Δημήτρης Σαραβάκος είναι το κορυφαίο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Η ανάγκη των ΜΜΕ είναι να βρίσκουν γρήγορα νέους ήρωες. Ίσως για να έχουν κάτι για να γκρεμίσουν αργότερα! Ο Σαραβάκος έφτιαχνε ωραίο στόρι διότι ακολουθούσε τα χνάρια του πατέρα του. Ηταν ένα τόσο ώριμο παιδί που μπόρεσε και έμεινε προσγειωμένος σε όλη την καριέρα του. Ο Στέλιος Μανωλάς το ίδιο. Αμούστακο παιδί στην πρώτη ομάδα της ΑΕΚ δίπλα στον Μαύρο, τον Μπάγεβιτς και τον Αρδίζογλου. Έσκυψε το κεφάλι, απομονώθηκε, δούλεψε και τα κατάφερε. Ανέφερα τον Μαύρο και θυμήθηκα πως ήμουν στο γήπεδο, μπόμπιρας, μία Κυριακή του Φλεβάρη 1971, όταν πέτυχε το μοναδικό γκολ στη νίκη του Πανιωνίου με τον Πιερικό. Άκουγα πως ήταν 16 χρόνων και τον φώναζαν όλοι στην εξέδρα «μπέμπη» και μου κακοφαινόταν! «Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο μεγαλύτερος από εμένα και να λένε πως είναι μικρός;» σκεφτόμουν.

Το γεγονός ότι ο Πανιώνιος είχε Αγγλο προπονητή, τον Τζο Μάλετ, ήταν θεόσταλτο δώρο για τον Θωμά. Είδε ένα αληθινό ταλέντο και το έριξε στα βαθιά! Το ρεκόρ του Μαύρου παραμένει ακατάρριπτο και με την ελληνική λογική πως ένας παίκτης πρέπει να είναι 20 χρονών τουλάχιστον για να του δώσουμε ευκαιρία, μάλλον δεν απειλείται εύκολα.

Φυσικά για κάθε ένα ταλέντο που... επέζησε πέφτοντας στα βαθιά, υπάρχουν δέκα που πνίγηκαν. Ίδια εποχή με τον Μαύρο στον Πανιώνιο ξεπετάχτηκε και ο Πάρις Σαγγορίδης. Αν και είχε εξίσου μεγάλες δυνατότητες, το αστέρι του έσβησε γρήγορα. Ο Κώστας Αντωνίου φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού πριν γίνει 16 ετών. Πήγε δανεικός στον Απόλλωνα, συνέχισε τις σπουδές του και η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να επιστρέψει σε κατάλληλη στιγμή στους «πράσινους», κάνοντας τεράστια καριέρα. Ο Ερμής Κουρόπουλος, με τον οποίο ξεπετάχτηκαν μαζί την ίδια περίοδο, παρά το εκπληκτικό ταλέντο του χάθηκε στην πορεία! Αν αναλύσουμε τους λόγους, θα βρούμε δεκάδες αίτια και ακόμα περισσότερες δικαιολογίες. Όποιος εκτίθεται σε τέτοια ηλικία στη δημοσιότητα καταλαβαίνει σύντομα πως ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Όμως είναι και ο μόνος δρόμος προς την καθιέρωση.

Ο Σωτήρης Νίνης ζει από προχτές τα δικά του λεπτά δημοσιότητας. Το πόσο θα κρατήσουν εξαρτάται κυρίως από τον ίδιο. Αλλά και από τη συναστρία. Στο βάθος, αν ήμασταν σε σίριαλ, θα μπορούσε να σιγακούγεται η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου: «Αν δεν γεννηθείς αστέρι, η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει». Την ίδια στιγμή πάντως που ο 16χρονος από τις ακαδημίες ζει το δικό του όνειρο, έδωσε το δικαίωμα σε πολλά άλλα παιδιά στην ηλικία του να συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια και να ελπίζουν. Να ονειρεύονται. Να προσπαθούν!