Ας απολαύσουν τη μαγεία της στιγμής στα Ιλίσια (SportDay/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οταν ο Κώστας Πηλαδάκης έπαιρνε όλο το επιτελείο του ταξιδεύοντας γι' άλλες πολιτείες προς τη Θεσσαλία, στα Ιλίσια είχε δημιουργηθεί αναστάτωση. Πολλοί πίστευαν πως χωρίς τα λεφτά του ανθρώπου που είχε γλιτώσει τον σύλλογο από τα δύσκολα, τα σύννεφα θα έφερναν και πάλι βροχή. Δεν έγινε τίποτε τέτοιο όμως χάρη στην οικογένεια Μαρκάκη (γέννημα-θρέμμα Ζωγραφιώτες), με τον Ζαχαρία Μαρκάκη μπροστάρη και τη βοήθεια του Χριστοβασίλη, ο οποίος οδήγησε την ομάδα της γειτονιάς στον σωστό δρόμο: αυτόν των διακρίσεων και της προόδου.
Αυτή τη στιγμή η βαθμολογία της Β' κατηγορίας δεν λέει ψέματα. Πίσω από τον πρωτοπόρο Λεβαδειακό βρίσκεται μία αληθινή ομάδα. Ο Ηλυσιακός δεν έχει τον κόσμο του ΠΑΣ Γιάννινα, ούτε τα χρήματα του Αστέρα Τρίπολης. Δεν διαθέτει Ζιοβάνι, ούτε μπορεί να περιμένει, όπως ο Πανσερραϊκός, πως μία ολόκληρη πόλη θα τον στηρίξει στα δύσκολα. Εχει όμως έναν εξαιρετικά εξελισσόμενο προπονητή, τον Φώτη Θανέλα, που από την ώρα που πήρε το πηδάλιο στα χέρια του έκανε θαύματα. Εχει στο πρόσωπο του Ηλία Κάμπα έναν γκολτζή που ακόμα και ομάδες του τοπ επιπέδου στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν διαθέτουν. Εχει τον Κοζανίδη, που στον ρόλο του ελάχιστοι μπορούν να τον συναγωνιστούν. Αλλά και πολλούς ρολίστες, οι οποίοι πιθανότατα αλλού δεν θα έπαιζαν καλά, αλλά σε αυτό το μικρό θαύμα των Ιλισίων έχουν συμβάλει αποφασιστικά. Και η πολύ σοφή διοίκηση χαμηλών τόνων που «τρέχει» τον σύλλογο παίρνει τα εύσημα επειδή δεν προσπαθεί να καπηλευτεί τη δόξα των παικτών και του προπονητή!
Η πρόκριση στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας αποτελεί μοναδικό επίτευγμα για το σωματείο. Οποιοι δεν ξέρουν τι ομάδα είχε τη δεκαετία του '70 ο Ηλυσιακός, εννοείται πως δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η φετινή πορεία. Τότε ο Ηλυσιακός διέθετε κάτω από τα δοκάρια τον Σαργκάνη αλλά και τον Δρόσο, που ήταν ισάξιος του Νίκου και μόνο οι συγκυρίες δεν τον έφεραν κι αυτόν στην Εθνική ομάδα. Είχε τον Βλαχονικολή, που πέρασε και από την ΑΕΚ του Φάντρονκ, τον Κουτσουδάκη, τον Λίβα, τον Μπουραντά, τον Κουκουράκη και τον Θόδωρο Κυριακού, που η συνεισφορά του στην ομάδα παραμένει σημαντικότατη, με τη λειτουργία και την επίβλεψη των ακαδημιών του συλλόγου. Είχε τον Στεφανάκη για αριστερό μπακ, που μετέπειτα έκανε καριέρα στον Παναθηναϊκό, τη χρονιά του νταμπλ με τον Γκόρσκι. Και, κυρίως, ένα «δεκάρι» τόσο σπάνιο, που αν ήταν σήμερα στην αγορά θα σφάζονταν για να τον αποκτήσουν: τον Ηλία Σουρβίνο. Ενας μποέμ ποδοσφαιριστής, αληθινός καλλιτέχνης της μπάλας.
ΕκεΙνη η ομΑδα πλησίασε τρεις φορές τη δεκαετία του '70 την άνοδο στην Α' Εθνική. Μία σεζόν, μάλιστα, το 1973-74, δεν δέχτηκε ούτε ένα γκολ στην έδρα της, στο παλιό ξερό γήπεδο πίσω από την Πανεπιστημιούπολη, εκεί που σήμερα είναι το ωραιότατο κολυμβητήριο. Μόνη εξαίρεση το 0-4 από τον αχτύπητο ΠΑΣ Γιάννινα του Γκόμεζ Φαρία, με τους Αλβαρέζ, Μοντέζ, Γκλασμάνη, Κοντογιωργάκη, που διεξήχθη για εισπρακτικούς λόγους στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μπροστά σε 26.000 κόσμο!
Η σημερινΗ ομάδα μπορεί να μην έχει το ταλέντο της φουρνιάς των 70s, αλλά έχει μεγάλη ψυχή. Η πρόκριση επί του Ατρομήτου και της Νίκης Βόλου στο Κύπελλο είναι επιβράβευση κόπων και δίνει πιθανότατα την ευκαιρία για ένα ιστορικό ραντεβού στα προημιτελικά. Ομως ο στόχος παραμένει η άνοδος στην Α' Εθνική, κάτι που και ιστορικά το αξίζει ο Ηλυσιακός. Ομως, αν θέλετε να ακούσετε τους ενδοιασμούς μου, ίσως να μην είναι καλό στην παρούσα φάση να ανέβει η ομάδα. Η καρδιά μου θα το ήθελε, αλλά η λογική μου λέει όχι. Ανοδος θα σημάνει έσοδα, αλλά και πολλά έξοδα. Μία εκτός προγραμματισμού διαδικασία, που μπορεί να δημιουργήσει πιο πολλές πληγές παρά να κλείσει άλλες. Αυτή τη στιγμή στα Ιλίσια ας απολαύσουν τη στιγμή. Οπως λέει και ο Ουμπέρτο Εκο, κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός γι' αυτό που δεν έχει πετύχει ακόμα στη ζωή του. Παραφράζοντάς το, θα έλεγα πως στον «Ηλυ» πολλοί είναι σημαντικοί επειδή ακριβώς έχουν να πετύχουν ακόμα πολλά!