Βραβεία που αντικατοπτρίζουν την αξία του (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η ανάδειξη του Φάμπιο Καναβάρο ως καλύτερου ποδοσφαιριστή του 2006 και από τη ΦΙΦΑ αποτελεί την επιβεβαίωση της αξίας του. Παρά τα κάποια επικριτικά σχόλια που ακολούθησαν τη βράβευσή του από τους δημοσιογράφους στη «Χρυσή Μπάλα», ο κεντρικός αμυντικός της Ρεάλ επιβραβεύεται για το αυτονόητο και από τους ομοσπονδιακούς τεχνικούς και αρχηγούς: για το κορυφαίο τουρνουά της χρονιάς, στο οποίο ήταν καταπληκτικός. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να κάνουμε καφενειακές αναλύσεις. Πάντα στα –όποια– βραβεία, όταν έχουμε μεγάλη διοργάνωση, ο νικητής βγαίνει μέσα από αυτήν.

Υπό αυτό το πρίσμα έγραφα πριν από δύο χρόνια πως από τη στιγμή που δεν αναδείχτηκε –όπως άξιζε– ο Ζαγοράκης καλύτερος για το 2004, τότε έπρεπε να είναι ο Ντέκο. Που τότε, αν θυμάστε, εκτός από την παρουσία του με την Πορτογαλία στον τελικό του Euro, είχε κατακτήσει και με την Πόρτο το Τσάμπιονς Λιγκ. Αντί για το αυτονόητο, όμως, ποιος επελέγη; Ο Σεβτσένκο, σε μια μετριότατη χρονιά, χωρίς διάκριση και με την Ουκρανία να είναι απούσα από το ραντεβού της Πορτογαλίας.

Ο Καναβάρο φέτος αποκατέστησε μια αδικία χρόνων. Το να ισχυρίζονται κάποιοι πως επειδή ο Μαλντίνι ή ο Μπαρέζι στο παρελθόν δεν πήραν ποτέ τον τίτλο του καλύτερου είναι ιερόσυλο να τον κατακτά ο Καναβάρο, ακούγεται τόσο φαιδρό που δεν αντέχει δευτερόλεπτο σε σοβαρή κριτική. Αντίθετα, το να πούμε πως επιτέλους ένας αμυντικός πήρε κάτι που εδικαιούτο σε μια χρονιά που έκανε τα κορυφαία ματς της ζωής του, είναι το πιο δίκαιο.

Ο Καναβάρο δεν είναι υπεράνθρωπος. Εχει νορμάλ ύψος για αμυντικό, δεν έχει σωματοδομή θηρίου, δεν ξέρει καντάρια μπάλα και δεν έχει αρχοντικό στυλ, όπως ο Μπεκενμπάουερ. Ωραία. Ακριβώς για όλα αυτά είναι άξιος. Αποτελεί τον θρίαμβο του νορμάλ ανθρώπου σε μια εποχή που όλο το σύστημα θέλει να δημιουργεί απλησίαστα πρότυπα. Ο Καναβάρο έχει θαυμάσιο τάιμινγκ στο να βγαίνει πρώτος στην μπάλα, έχει επιτόπιο άλμα που θα θαύμαζε μπασκετμπολίστας, ξέρει να κλείνει χώρους και να μη σπαταλά χρόνο για την ομάδα του όταν έχει την μπάλα. Το ότι τον ψήφισαν οι προπονητές είναι λογικό. Ποιος δεν θα ήθελε να τον έχει στην ομάδα του; Μόνο ο Οτο Ρεχάγκελ είχε εντελώς άλλη γνώμη, αλλά αυτό μάλλον είχε να κάνει με την ήττα των Γερμανών από τη «σκουάντρα ατζούρα» –όχι ότι δεν δεν θα τον ήθελε για δικό του αμυντικό! Οι ποδοσφαιριστές που τον ψήφισαν επίσης εκτιμούν αυτόν που ξεπερνά τα όρια. Οι δημοσιογράφοι που ψηφίζουν στη «Χρυσή Μπάλα» ξέρουν περισσότερη μπάλα από πολλούς προπονητές! Και, φυσικά, η απόλυτη δικαίωση του Καναβάρο ήταν το βραβείο του «World Soccer». Το αγγλικό περιοδικό με την τεράστια απήχηση στο ποδοσφαιρικό κοινό ανέδειξε τον Ιταλό πρώτο μέσα από την ψηφοφορία του κόσμου. Ο οποίος κόσμος προέρχεται από κάθε γωνιά της Γης και φυσικά αποτελεί τον... πελάτη. Που ξέρει να εκτιμά τον καλό παίκτη, χωρίς να θέλει από αυτόν κατ' ανάγκην τακουνάκια και τρελά κόλπα.

Η ανάδειξη του κορυφαίου της χρονιάς δεν είναι –το έχω ξαναπεί– για να βραβεύεται ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη. Αυτός που ξέρει την καλύτερη μπάλα, αυτός που ο κόσμος θα πλήρωνε για να τον δει σε ένα ματς. Οι βραβεύσεις είναι για να απονέμουν τα εύσημα σε όποιον έκανε κάτι ξεχωριστό σε ένα συγκεκριμένο διάστημα. Και για το 2006 ο Φάμπιο Καναβάρο ήταν η επιτομή της επιτυχίας των Ιταλών στο Μουντιάλ της Γερμανίας. Και μόνο γι' αυτό, οι τρεις τίτλοι που πήρε –από κοινό, προπονητές, παίκτες και δημοσιογράφους– αντικατοπτρίζουν μοναδικά την αξία του!

ΥΓ.: Ενα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά του «Super 3» του Αρη, τα οποία μου έστειλαν τους δύο τόμους με την εκπληκτικά προσεγμένη δουλειά με την ιστορία του συλλόγου σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, με την υπογραφή του Κωνσταντίνου Ιντου. Επίσης, τα ευχαριστώ για τις ευχές στο βιβλίο μου και αντεύχομαι να μου δώσει σύντομα την ευκαιρία ο Αρης (που τον έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου, διότι έχω δηλώσει πως ο θρίαμβός του στην Περούτζια ήταν το πρώτο επαγγελματικό μου ταξίδι), μετέχοντας στο Τσάμπιονς Λιγκ, να γράψω και γι' αυτόν σε μια μελλοντική επανέκδοση!