FC: Ο Μπεν Άφλεκ παίζει μεγάλη μπάλα

Οι ηθοποιοί είναι σαν τους ποδοσφαιριστές: έχουν καλές και κακές «βραδιές». Και επίσης μπορεί να μας δείξουν λίγα πράγματα στο ξεκίνημα της καριέρας τους, να τους βγάλουμε «άμπαλους» και «μυρωδιάδες», υπερεκτιμημένους ή βυσματίες αλλά στην πορεία να δουλέψουν σκληρά και να μπορέσουν να βελτιωθούν. Οκ, αν δεν το έχεις το ρημάδι το ταλέντο είτε είσαι ηθοποιός είτε είσαι ποδοσφαιριστής δεν θα γίνεις ποτέ ο καλύτερος του κόσμου, αλλά μπορείς με την δουλειά σου να φτάσεις ψηλά και να σε θυμούνται σαν κάποιον πραγματικά σημαντικό.

Ο Μπεν Άφλεκ στο ξεκίνημα της καριέρας του δεν θα έλεγε κανείς ότι έσφυζε από ταλέντο, υποκριτικό μπρίο και χαρίσματα μεγάλου ηθοποιού: έπαιζε πάντα με το στόμα ανοιχτό σαν να τον ενοχλούσαν τα κρεατάκια, είχε μια - δυο στάνταρ εκφράσεις είτε αγαπούσε, είτε πονούσε, είτε αγωνιούσε, είτε έκανε σεξ, είτε τον κυνηγούσαν, είτε έπινε καφέ και κάπως έτσι έβγαζε μεροκάματο στο Χόλιγουντ. Επειδή ήταν και ομορφόπαιδο κι είχε και την επιτυχία μαζί με τον Ματ Ντέιμον στα μικράτα τους, κατάφερε να μπει στον χάρτη και να παίξει σε αρκετές ταινίες, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να έχει καταφέρει τίποτα σημαντικό: για μένα βρισκόταν στην ίδια κατηγορία αταλαντοσύνης με τον τσουρουκά τον Κόλιν Φάρελ (όπου η μεγαλύτερη υποκριτική του ικανότητα είναι να σηκώνει τα φρύδια του), τη Ρις Γουίδερσπουν, τη Σάντρα Μπούλοκ, τον Μπεν Στίλερ και 2-3 άλλους απ’ αυτούς που λατρεύουν οι Αμερικανοί για λόγους που γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι: ίσως διότι παίζουν όπως θα έπαιζε πάνω - κάτω κι ο μέσος Αμερικανός αν παρακολουθούσε δέκα μαθήματα υποκριτικής.

Πρέπει να ομολογήσω όμως, ότι μετά το «Argo» το οποίο είδα πριν λίγες μέρες, κάτι άλλαξε μέσα μου: ο Μπεν Άφλεκ μου έγινε περισσότερο συμπαθής. Όχι, δεν έγινε καμιά ηθοποιάρα, ούτε δίνει κανένα ρεσιτάλ ερμηνείας στην ταινία. Αλλά επειδή το «Argo» είναι δικό του από την αρχή μέχρι το τέλος, το σκηνοθέτησε, το φρόντισε, το χτένισε, το αγάπησε και το περιποιήθηκε σαν παιδί του, το αποτέλεσμα ήταν - στα δικά μου μάτια τουλάχιστον - μια ταινία πραγματικά εξαιρετική, που κυλάει κανονικά ή και λίγο αργά σε ένα κομμάτι της, αλλά σε κρατάει στην πρίζα στο τελευταίο μισάωρο χωρίς να σε αφήσει να πάρεις ούτε ανάσα ή να σκεφτείς να μασαμπουκώσεις τα ποπ-κορν σου. Κι επειδή βασίζεται σε αληθινή ιστορία κι εμένα πάντα οι ταινίες που δεν είναι 100% από την κούτρα ενός σεναριογράφου αλλά είναι βγαλμένες από τη ζωή πάντα με τράβαγαν λίγο παραπάνω, δίνω ακόμα έναν πόντο στην ταινία και τον Μπεν Άφλεκ.

Μπράβο του λοιπόν του γίγαντα και μακάρι να συνεχίσει στον δρόμο αυτό: να κάνει δηλαδή ολοκληρωμένες δουλειές τόσο προσεγμένες, που δεν θα τις στηρίζει εγωιστικά και ναρκισσιστικά πάνω στο μεγάλο του ταλέντο - που δεν το έχει άλλωστε - αλλά στο συνολικό αποτέλεσμα που είναι το σενάριο, η καλή σκηνοθεσία και το προσεκτικά διαλεγμένο καστ. Το «Argo» είχε και τα τρία. Και εδώ που τα λέμε, προτιμώ χίλιες φορές ταινίες σαν κι αυτή, όπου δεν θα δω κανέναν κολοσσό της 7ης τέχνης σε one-man-show αλλά θα δω μια καλοφτιαγμένη ιστορία με σωστές αναλογίες, παρά κάτι αρπαχτές της κακιάς ώρας από τεράστιους ηθοποιούς που αδικούν τον εαυτό τους και αμαυρώνουν την υστεροφημία τους, όπως μας έχουν χαρίσει τα τελευταία χρόνια διάφοροι πραγματικά σπουδαίοι σαν τον Ντε Νίρο, τον Χόπκινς ή τον Πατσίνο.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr