Απολαυστικός Ντιέγκο

Είναι για πολλούς, του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που υπήρξε ποτέ. Σαφώς και αρκετοί θα σπεύσουν να μιλήσουν για το μεγαλείο του Πελέ ή την ποδοσφαιρική ευφυΐα του Γιόχαν Κρόιφ. Οι ακόμα παλαιότεροι έχουν το όνομα του Ντι Στέφανο στα χείλη. Οι πιο νέες γενιές έζησαν τα κατορθώματα του τεράστιου Ζιζού. Τα παιδιά στις μέρες μας παραληρούν μπροστά στις παραστάσεις των σύγχρονων θεών της μπάλας, του Μέσι και του Ρονάλντο. Μια τέτοια συζήτηση δεν έχει όμως πρακτικά νόημα. Το σπορ μπορεί να είναι το ίδιο αλλά τα στοιχεία του παιχνιδιού από εποχή σε εποχή αλλάζουν. Θα ήταν άδικο να μπει κανείς στη διαδικασία να συγκρίνει ποδοσφαιριστές που μεγαλούργησαν σε διαφορετικές περιόδους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι μεγάλοι θα έβρισκαν πάντα τη θέση τους σε κάθε εποχή. Στην περίπτωση του Ντιεγκίτο τα πράγματα μόνο απλά δεν είναι. Όταν τον έβλεπες να αγωνίζεται, είτε με τα χρώματα της αγαπημένης του Νάπολι είτε με το εθνόσημο της Αργεντινής στο στήθος είχες την αίσθηση πως το άθλημα γεννήθηκε για αυτόν. Από εμφάνιση μάλλον αντιτουριστικός. Ελαφρώς χοντρούλης για τα αθλητικά δεδομένα, ακόμα και της δεκαετίας του 1980, και κοντός, σου έδινε την εντύπωση πως είναι τόσο εύθραυστος που δύσκολα θα τα καταφέρει να σταθεί όρθιος από το πρώτο κιόλας μαρκάρισμα.

Σε πείσμα όλων όχι μόνο τα κατάφερε αλλά έγινε ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξης. Πήρε από το χέρι μια μικρομεσαία ομάδα της Ιταλίας και την έκανε απόλυτη κυρίαρχο σε μια χώρα με ποδοσφαιρικά θηρία, Μίλαν, Γιουβέντους, Ίντερ είναι μερικά από αυτά, ενώ οδήγησε και την εθνική της χώρας σε μεγάλες διεθνείς επιτυχίες με κορυφαία την κατάκτηση του Μουντιάλ του Μεξικό το 1986, αλλά και την συμμετοχή στον τελικό τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα της Ιταλίας στο δικό του τουρνουά. Πως μπορεί να ξεχάσει κανείς τον ημιτελικό με την οικοδέσποινα, όπου μια ολόκληρη πόλη διχάστηκε για χάρη του, για χάρη του δικού τους θεού οι Ναπολιτάνοι "αγάπησαν" την εθνική που τους στέρησε την πρόκριση σε έναν τελικό Παγκοσμίου κυπέλλου. Όσο μεγάλος ήταν σαν ποδοσφαιριστής άλλο τόσο και περισσότερο υπήρξε καταστροφικός για τον εαυτό του.

Μπλεγμένος σε ένα κυκεώνα ουσιών για πολλά χρόνια από την περίοδο της παντοδυναμίας του στη Νάπολι, έφθασε πολύ κοντά στο θάνατο και σώθηκε χάρη και στη φιλία του με τον μεγάλο Κουβανό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο, που τον πήρε κοντά του στην φιλόξενη για τον Ντιέγκο Αβάνα και τον έσωσε. Πλήθος κόσμου στην Αργεντινή, και όχι μόνο, προσευχήθηκε για την αποκατάσταση της υγείας του δικού τους θεού. Ο Μαραντόνα μέχρι και δική του εκκλησία έχει. Δεν είναι απλός ποδοσφαιριστής όπως οι άλλοι. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Λατρεύεται σαν θεός. Αντισυμβατικός από τη φύση του δεν έγινε ποτέ ο εκλεκτός του συστήματος του διεθνούς κατεστημένου στο ποδόσφαιρο, όπως ο έτερος μεγάλος του παγκόσμιου φουτμπόλ Πελέ. Σαφώς και δεν αποτελεί πρότυπο για την κοινωνία και τους νέους ανθρώπους, κάτι που και ο ίδιος γνωρίζει.

Τις μέρες αυτές ευρισκόμενος στην Ιταλία, για να τακτοποιήσει κάποιες παλαιές φορολογικές αμαρτίες από την εποχή που αγωνιζόταν στην Νάπολι, προέβη σε νέες δηλώσεις εναντίον του Πελέ και όχι μόνο. Μίλησε για τον εαυτό του, λέγοντας πως είναι κορυφαίος, και πως ο Πελέ συγκρινόμενος μαζί του βγαίνει, σύμφωνα και με τη γνώμη της μητέρας του, δεύτερος. Σε κάθε περίπτωση οι δηλώσεις αυτές, όπως και εκείνες που ακολούθησαν περί κατανάλωσης λάθος χαπιών από τον Βραζιλιάνο πρώην σούπερσταρ δεν βοηθούν, αλλά εν πολλοίς δικαιολογούνται.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Πελέ και το σύστημα που υπηρετεί έχει προσπαθήσει να μειώσει τις αθλητικές επιδόσεις του Ντιεγκίτο, κυρίως λόγω κόμπλεξ για τα επιτεύγματα του αφού ποτέ δεν δέχθηκε να γίνει γρανάζι στη μηχανή των πολυεθνικών που συντηρούν το σύγχρονο λαμπερό κόσμο των θεσμών του ποδοσφαίρου. Αναφέρθηκε και στον Μέσι, τον οποίο είχε και παίκτη στην εθνική, χαρακτηρίζοντας τον μεγάλο ποδοσφαιριστή. Έχω την αίσθηση πως από όλους αυτούς που κατά καιρούς έχουν χαρακτηριστεί σαν πιθανοί διάδοχοι του μεγάλου Ντιέγκο μόνο ο Μέσι μπορεί να τον προσεγγίσει.

Για το τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια πράγματα που κάνουν τον συγκεκριμένο άνθρωπο κάτι παραπάνω από έναν απλό ποδοσφαιριστή. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια που έχει σταματήσει και έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση έξω από το ξενοδοχείο που βρέθηκε στη Νάπολι μαζεύτηκε πλήθος κόσμου για να τον ζητωκραυγάσει. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, ακόμα και παιδιά που γεννήθηκαν μετά την αποχώρηση του, βρέθηκαν εκεί για να δουν τον δικό τους Ντιέγκο, το σύμβολο της περηφάνιας για την πόλη τους, τον λόγο που ο φτωχός και υποβαθμισμένος νότος είχε κάθε λόγο να ορθώνει το ανάστημα του απέναντι στον πλούσιο και σνομπ βορρά. Ο τεράστιος Εμίρ Κοστουρίτσα, πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, έκανε το 2008 ντοκιμαντέρ για την ζωή και την προσωπικότητα του Μαραντόνα στο οποίο παρουσιάζονται και τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία μέσα και από τη δική του ματιά.

Πολλοί θα εστιάσουν στα πάθη και τις εξαρτήσεις του αναζητώντας εκεί τις αιτίες της μοναδικότητας του. Η αλήθεια για το ποδοσφαιρικό και όχι μόνο έργο του εμπεριέχεται χωρίς ίχνος υπερβολής στην αναμέτρηση κόντρα στην Αγγλία στο Παγκόσμιο του 1986. Εκεί που συνυπάρχουν και το χέρι του θεού, με την μπαγαποντιά του Ντιέγκο αλλά και το δεύτερο γκολ στο οποίο υποκλίθηκε σύσσωμη η ποδοσφαιρική κοινότητα αναγνωρίζοντας το άγγιγμα το Μίδα που είχε στα μαγικά του πόδια ο κοντόσωμος αυτός τυπάκος από την Αργεντινή. Όπως και να έχει σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις.