FC: Αυτόματος πιλότος δεν υπάρχει στην απογείωση και την προσγείωση

Ξεκινάω από τα απόλυτα προφανή: η Μπαρτσελόνα φυσικά και μπορεί να περάσει τη Μίλαν, είναι καλύτερη ομάδα από την ιταλική, στο «Καμπ Νου» έχει πετύχει θριάμβους και έχει κάνει εμφανίσεις εξωπραγματικές. Επίσης απόλυτα δίκαια κάνει πασαρέλα φέτος στην Ισπανία, αφού η ίδια είναι πολύ καλή και η Ρεάλ εντελώς αναξιόπιστη. Μόνο που το 2-0 στο Μιλάνο, έχει μερικές ενδιαφέρουσες αναγνώσεις.

Η πρώτη και απλοϊκή ανάγνωση, είναι ότι η Μπαρτσελόνη δεν είναι άχαστη: σόρι, αλλά αυτό το ξέραμε. Κανείς δεν είναι άχαστος και πέρυσι η Τσέλσι μας χάρισε την μεγαλύτερη απόδειξη με την πρόκρισή της στον τελικό αλλά και την κατάκτηση του Champions League με τον τρόπο που το έκανε. Η δεύτερη ανάγνωση είναι ότι δεν έχασε απλά η Μπαρτσελόνα, αλλά έχασε παίζοντας άσχημα: κι άλλες φορές δεν έχει κερδίσει, αλλά συνήθως αυτό γινόταν παρόλο που έχανε ένα τσουβάλι ευκαιρίες, την σταμάταγαν τα δοκάρια, έπεφτε σε μια εκπληκτική βραδιά του αντίπαλου τερματοφύλακα, πάρκαρε ο αντίπαλος κόουτς ένα πούλμαν και δυο βαν μπροστά στο τέρμα του. Αυτή τη φορά μπορεί η Μίλαν να έπαιξε κλειστά και προσεκτικά αλλά όχι καταστροφικά, έκλεισε καλά τα ατού της Μπαρτσελόνα αλλά το πρόβλημα κυρίως ήταν η κακή απόδοση των Καταλανών. Κακή βραδιά; Ντεφορμάρισμα; Κακό φεγγάρι; Κορεσμός; Ήταν τόσο χάλια οι φανέλες τους που δεν άντεχε να βλέπει ο ένας τον άλλον και πάσαραν στα κουτουρού; Κάθε συζήτηση δεκτή και πολλά πράγματα θα τα δούμε στα επόμενα παιχνίδια και κυρίως στον επαναληπτικό στο «Καμπ Νου»: εκεί θα φανεί αν μπορούν, αν «πεινάνε», αν είναι γενικώς ντεφορμέ ή ήταν απλά μια κακή παρένθεση.

Η τρίτη ανάγνωση, είναι κατά την ταπεινή μου άποψη και η πιο σημαντική: η ήττα στο Μιλάνο, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε (σχετικά εύκολα δηλαδή και απόλυτα δίκαια) αποκαθιστά την ποδοσφαιρική λογική: η Μπαρτσελόνα αυτή, είναι έργο του Πεπ Γκουαρντιόλα στα δικά μου μάτια, όσο κι αν λέγεται ή γράφεται ότι τα νήματα κινούσε από πίσω ο Κρόιφ. Εγώ τον Πεπ έβλεπα στον πάγκο, αυτός ήταν στα τμήματα υποδομής, αυτός ήταν γέννημα - θρέμμα της ομάδας, ποτισμένος με την φιλοσοφία και τις αρχές της ομάδας. Ο Πεπ όμως έφυγε και ανέλαβε ο βοηθός του. Κι ο αν ο βοηθός του, ο Τίτο Βιλανόβα έκανε ακριβώς ό,τι κι ο προκάτοχός του, θα έπρεπε να καταργηθεί η θέση του προπονητή όχι απλά στη «Μπάρτσα», αλλά σε όλες τις ομάδες. Αν ήταν με άλλα λόγια τόσο απλό να πάρεις μια στρωμένη ομάδα και να συνεχίσεις από εκεί που την άφησε ο προηγούμενος, τότε θα μπορούσε να κάτσει στον πάγκο της ο μασέρ, ο κηπουρός, ο θυρωρός, ο ταξιθέτης, εγώ, εσύ, ένας περαστικός και η ομάδα να πηγαίνει τρένο. Μόνο που δεν πάει έτσι κι αυτό αποδείχθηκε.

Αν η Μίλαν, με έναν προπονητή στον πάγκο που έχει αμφισβητηθεί πολύ κι από πολλούς, τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, κατάφερε να βραχυκυκλώσει τόσο πολύ μια τόσο καλή ομάδα σαν την Μπαρτσελόνα, τότε καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλη σημασία έχει ο ρόλος του προπονητή. Και μάλιστα ενός προπονητή που δεν έχει ένα πλάνο βρέξει - χιονίσει, ένα σύστημα πλύνε - βάλε και αντιμετωπίζει με αλαζονεία ή υπεροψία κάθε αντίπαλο («εμείς έτσι παίζουμε, αν μπορείτε νικήστε μας»), αλλά προσαρμόζει την τακτική του στις απαιτήσεις του εκάστοτε αγώνα. Αυτό έκανε ο Αλέγκρι, αυτό δεν έκανε ο Βιλανόβα ή ο βοηθός του συμπαθούς κόουτς που αντιμετωπίζει το γνωστό θέμα υγείας και η Μίλαν νίκησε.

Ίσως όλο αυτό, η ήττα ή/και ο αποκλεισμός αν γίνει κάτι τέτοιο, να είναι ένα χρήσιμο πάθημα - μάθημα για την Μπαρτσελόνα. Να καταλάβει δηλαδή ότι ο αυτόματος πιλότος είναι κατάλληλος μόνο για όσο πετάει στην ευθεία το αεροπλάνο, αλλά στην απογείωση και την προσγείωση, όπως και στις αναταράξεις χρειάζονται τα στιβαρά χέρια του κυβερνήτη. Δεύτερο χρήσιμο μάθημα, μετά το πρώτο που ήταν το «όσο καλούς παίκτες κι αν έχεις, η μεγάλη ομάδα ξεκινάει από τον μεγάλο τερματοφύλακα», αλλά εκεί τουλάχιστον ο Βαλντέζ τους έκανε τη χάρη να ετοιμάζεται να φύγει μόνος του, πριν αναγκαστούν να τον διώξουν...

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr