FC: Οι «όμορφοι θρύλοι», όμορφα καίγονται

Γκρεμίστηκε ο μύθος του Πιστόριους - όχι μόνο διότι φέρεται να σκότωσε πάνω σε μια κρίση ζήλιας την κοπέλα του, αλλά και διότι βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες αναβολικών στο σπίτι του. Όπως είχε γκρεμιστεί ο μύθος του Λανς Άρμστρονγκ πριν λίγο καιρό, του Μπεν Τζόνσον πολύ παλιότερα, του Κεντέρη της Θάνου και πολλών άλλων στα μέρη μας, του Τάιγκερ Γουντς όταν αποκαλύφθηκε ότι ήταν ένας σεξομανής μουρντάρης. Πολλών άλλων ο μύθος δεν γκρεμίστηκε αλλά τσαλακώθηκε, μόνο που τελικά κατάφεραν να ξεπεράσουν τους κραδασμούς με γερές αποζημιώσεις ή απλά αφήνοντας τον χρόνο να περάσει: ο Κόμπε λόγω «στιγμιαίου λάθους», ο Τζόρνταν λόγω τζόγου, ο Ντιέγκο λόγω κόκας και Μαφίας, ο Ζιζού λόγω κουτουλιάς στον ακατανόμαστο και πάει λέγοντας.

Πάνω στο παραστράτημα του διάσημου αθλητή - μεσαίο ή μεγάλο - πέφτουν τα ΜΜΕ και το φωτίζουν από κάθε πλευρά, του ξεσκονίζουν τη ζωή και τον ξεπατώνουν. Και στη συνέχεια το αδηφάγο κοινό παίρνει σειρά για να ξεσκίσει τις σάρκες του, να τον απομυθοποιήσει και να τον ξεφτιλίσει - ο καθένας λέει και γράφει την δική του άποψη ή παπαριά. Κι όμως, το ίδιο αδηφάγο κοινό ήταν που τον είχε αποθεώσει, που τον λάτρεψε, που τον απογείωσε και τον έφτασε στα ουράνια. Και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος της τόσο βίαιης αποκαθήλωσης: η μεγάλη αγάπη γίνεται μεγάλο μίσος, λόγω τεράστιας απογοήτευσης.

Τι έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι κι έγιναν τόσο δημοφιλείς; Στην πραγματικότητα όχι κάτι τρομερά σπουδαίο για την ανθρωπότητα - με κάποιες εξαιρέσεις: έτρεχαν γρήγορα, ποδηλατούσαν καλά, έβαζαν τη μπάλα στο καλάθι ή τα δίχτυα. Η εξαίρεση μπορεί να είναι η μάχη του Άρμστρονγκ κατά του καρκίνου ή ο αγώνας ζωής του Πιστόριους να συναγωνιστεί αρτιμελείς αθλητές την ώρα που φορούσε τις λάμες στα πόδια, δίνοντας ένα παράδειγμα ζωής σε χιλιάδες κόσμο με κινητικά προβλήματα. Αλλά στο τέλος της ημέρας για ποιο παράδειγμα να μιλήσουμε; Για τον σπουδαίο αθλητή με τα ανεξάντλητα ψυχικά χαρίσματα που τα έβαλε με τον καρκίνο και νίκησε, για τον μεγάλο Νοτιοαφρικανό που δεν είχε πόδια αλλά είχε καρδιά; Ή γι’ αυτόν που έστησε το μεγαλύτερο δίκτυο ντόπας στην ιστορία και τον παθολογικά ζηλιάρη με το όπλο στο κομοδίνο, που ντοπαριζόταν, έπινε και γινόταν «τούρμπο»;

Διαλέξτε και πάρτε. Όποια εκδοχή όμως και να διαλέξετε, καλό είναι να σκεφτείτε και να σκεφτούμε όλοι, αν τελικά αξίζει να θεοποιούμε έναν αθλητή που καταφέρνει κάτι σπουδαίο για τον ίδιο, για το άθλημα που επέλεξε, για την τσέπη του, για την υστεροφημία του αλλά σίγουρα όχι για την ανθρωπότητα. Κι ότι μπορεί να έχει τη συμπάθειά μας διότι κατάφερε κάτι που πραγματικά γουστάραμε, αλλά σε τελική ανάλυση δεν πέτυχε κάτι που κάνει τη ζωή μας καλύτερη: ο Κεντέρης απλά ξεφτίλιζε τους Αμερικανούς αθλητές όπως και ο Μπεν Τζόνσον παλιότερα, ο Μαραντόνα τα έβαλε με τους πάντες και τα πάντα είτε με την φανέλα της Νάπολι είτε με την Εθνικής Αργεντινής, ο Τζόρνταν και ο Κόμπε ήταν και είναι οι καλύτεροι παίκτες πιθανότατα που πάτησαν ποτέ τα παρκέ και πάει λέγοντας, ο Τάιγκερ Γουντς έγινε νούμερο ένα σε ένα άθλημα που παραδοσιακά κυριαρχούσαν οι λευκοί.

Όλοι τους όμως και γενικά όλοι οι σπουδαίοι του αθλητισμού, ας κρίνονται με βάση αυτά που έκαναν ή κάνουν στη δουλειά που επέλεξαν. Ο χαρακτήρας τους, είναι άλλη κουβέντα. Μπορεί να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου ή οι χειρότεροι, μπορεί να έχουν μια σκοτεινή πλευρά, κρυμμένα μυστικά, πράγματα που δεν «ανέχεται» η κοινωνία. Ας έχουν ό,τι θέλουν. Για τον χαρακτήρα τους, ας τους κρίνουν, ας τους καταδικάσουν, ας τους ανεχθούν ή ας τους λατρέψουν οι δικοί τους, που τους γνωρίζουν και καλύτερα. Εμείς καλό είναι αρκεστούμε σε όσα βλέπουμε, σε όσα μας χαρίζουν όταν κάνουν όσα κάνουν κι ας τους χαρίζουμε τον σεβασμό, την λατρεία και την επιβράβευση που τους αξίζει - ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν γκρεμίζεται ένας «ήρωάς μας», κάτι σπάει μέσα μας που δεν ξανακολλάει ποτέ.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr