FC: Ή τώρα ή ποτέ

Πάντα υπάρχει μια συμπάθεια προς έναν νεαρό και πρωτοεμφανιζόμενο παίκτη, συμπάθεια που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αν προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας. Αλλά μόλις τελειώνει η περίοδος συμπάθειας, έρχεται η κριτική με ποδοσφαιρικά κριτήρια: ή κάνει, ή δεν κάνει. Και το αν κάνει ή δεν κάνει, δεν μπορεί να κρυφτεί ή να καμουφλαριστεί κάτω από καμία ομπρέλα συμπάθειας ή συναισθηματισμού.

Για παράδειγμα, ο Νίνης «έκανε». Μπήκε από το πρώτο παιχνίδι κι έδειξε ότι «τό’ χει». Σκόραρε λίγες μέρες μετά, έβαλε δυο γκολ στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, πήγε Εθνική, σκόραρε στο ντεμπούτο του κι ακόμα κι αν δεν είχε την εξέλιξη που όλοι ελπίζαμε, έκανε πράγματα τέτοια που του άνοιξαν την πόρτα της μεταγραφής στην Ιταλία και την Πάρμα - από δω και πέρα θα πρέπει να δει ο ίδιος πώς θα διαχειριστεί και θα βελτιώσει το ποδοσφαιρικό του μέλλον. Ο Καπίνο επίσης «έκανε»: τον θυμάμαι πέρυσι να μπαίνει στο Περιστέρι στο δεύτερο λεπτό, όταν αποβλήθηκε ο Καρνέζης και να παίζει με την αυτοπεποίθηση βετεράνου, με αποκορύφωμα μια μνημειώδη εμφάνιση στο «Καραϊσκάκης». Ο Μαυρίας, επίσης: μόλις σταθεροποιήσει την απόδοσή του και καταλάβει ότι ο τίτλος του MVP σε ένα ντέρμπι δεν αρκεί για να κάνεις καριέρα, τότε μπορεί να γίνει ένας σημαντικός ποδοσφαιριστής. Ένας άλλος που «τό’ χει», είναι ο Τριανταφυλλόπουλος: μπήκε στην 11άδα του Παναθηναϊκού όταν έπεσε περονόσπορος στους κεντρικούς αμυντικούς και στάθηκε μια χαρά. Αν δουλέψει σκληρά, μπορεί να γίνει βασικός στην ομάδα και να ψάχνουμε σε λίγο καιρό ποιος θα παίζει δίπλα του για να είναι πιο αποτελεσματικό το κεντρικό αμυντικό δίδυμο.

Οι υπόλοιποι της σημερινής νέας γενιάς; Τώρα είναι η στιγμή να αποδείξουν αν μπορούν να σταθούν στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού, να φορέσουν μια φανέλα βαριά όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζει την παρούσα φάση, με κόσμο πολύ και απαιτητικό που θα τους αγκαλιάσει με χειροκρότημα αλλά έχει και απαιτήσεις απ’ αυτούς που φοράνε το τριφύλλι. Ο Φουρλάνος, ο Λαγός, ο Χουχούμης, ο Αποστολόπουλος, ο Δώνης έχουν την ιστορική ευκαιρία - μια ευκαιρία που δεν θα είχαν στο παρελθόν που υπήρχαν χρήματα και άλλο ρόστερ - να διεκδικήσουν θέση στην αποστολή, λεπτά συμμετοχής στα παιχνίδια ή και φανέλα βασικού. Κάποτε για παράδειγμα ένας νεαρός επιθετικός θα έπρεπε να συναγωνιστεί τον Σισέ. Μάταιος κόπος. Κάποτε στα χαφ θα έβλεπε μπροστά του τον Ζιλμπέρτο ή τον «Έκι», στην άμυνα τον Γιούρκα του 2004, τον Λέτο μπροστά αριστερά, τον Σαλπιγγίδη μπροστά και δεξιά. Τώρα που ο πήχης έχει χαμηλώσει, έχει χαμηλώσει και ο βαθμός δυσκολίας: τον Βελάσκεζ και τον Πίντο πρέπει να ανταγωνιστείς, τον Κάιπερ αριστερά, τον Τοτσέ μπροστά, τον Κουίνσι αριστερά. Και μπορεί να μην υπάρχουν παίκτες σπουδαίοι να τους κοπιάρουν, να αντιγράψουν τις κινήσεις και τον τρόπο παιχνιδιού τους, αλλά αν οι νέοι κοπιάρουν τον Γιούρκα, τον Ζέκα, τον Βιτόλο, τον Σισοκό, χαμένοι δεν θα βγουν - μπορεί να μην συγκρίνονται με παιχταράδες του παρελθόντος, αλλά μπορούν να είναι «παραδείγματα προς μίμηση» για τους νεότερους.

Ή τώρα ή ποτέ είναι για τους μικρούς. Αν κάνουν, πρέπει να το αποδείξουν τώρα και του χρόνου πλέον η ομάδα να στηρίζεται έμπρακτα και ουσιαστικά σε 4-5 παίκτες από τα σπλάχνα της. Αν δεν κάνουν, καλό θα ήταν να πάνε κάπου αλλού, όπου οι απαιτήσεις θα είναι μικρότερες κι εκείνοι θα βρίσκουν χρόνο συμμετοχής, όπως συνέβη με τόσους και τόσους που πέρασαν και δεν άγγιξαν (Κουτελιέρης, Τριποτσέρης, Παντίδος, Οξύζογλου, Σαρακατσάνος, Μπουτζίκος είναι μερικά ονόματα που μου έρχονται πρόχειρα). Όσο μένουν και παραμένουν στάσιμοι, τόσο κακοφορμίζουν ποδοσφαιρικά, χάνουν την όρεξη για μπάλα, αντί να προοδεύουν κάνουν βήματα πίσω και απλά πιάνουν μια θέση το ρόστερ. Αν δεν μπορούν αυτοί, ας περάσουν οι επόμενοι - όποιοι κι αν υπάρχουν στους Νέους, ας ανέβουν οι καλύτεροι να προπονούνται με την πρώτη ομάδα κι ας διεκδικήσουν τις ευκαιρίες τους να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr