FC: Μπόχα- βρώμα – δυσωδία/ του ball – boy η ιστορία

Η κάθε είδους υστερία πάει συνήθως σαν την άμπωτη: τη μια προς την μια κατεύθυνση, την άλλη προς την άλλη. Και κάπως έτσι, ο «φονιάς» Αζάρ, ο «αληταράς», που «κλώτσησε στα πλευρά το καημένο το ball-boy», ο «σαν δεν ντρέπεται», σήμερα μοιάζει λιγότερο ένοχος από χθες. Το πλάνο που βρέθηκε από την σωστή γωνία, δείχνει πως ούτε τα πλευρά του μικρού είχε στόχο ούτε καν τα κλώτσησε κατά λάθος, αλλά η κλωτσιά βρήκε καθαρά μπάλα – κοίτα να δεις που μιλάμε με ποδοσφαιρικούς όρους για ένα μη ποδοσφαιρικό στιγμιότυπο!

Κι ο μικρός καραγκιοζάκος που κανονικά ήταν επιφορτισμένος με το να επιστρέφει στο γήπεδο τη μπάλα και να βοηθά στο να προχωρά το παιχνίδι πιο γρήγορα χωρίς διακοπές αλλά έκανε το ακριβώς αντίθετο, έπαιξε ένα ωραίο πονεμένο μονόπρακτο, έγινε φίρμα για μια ημέρα, έγινε ο ήρωας των γύρω παμπ και φούσκωσε από υπερηφάνεια που πέτυχε κάτι πολύ σπουδαίο.

Όλες αυτές οι πρακτικές βέβαια, πρωτόγνωρες σχεδόν για Μ. Βρετανία, είναι περίπου συνηθισμένες στην Ελλάδα, όπου οι ποδοσφαιριστές ανοίγουν τον χορό των καθυστερήσεων σφαδάζοντας από το άγγιγμα του «Αόρατου Εραστή» για να φάνε τον χρόνο, τη σκυτάλη παίρνουν τα ball-boys που εξαφανίζουν τις μπάλες ή εξαφανίζονται και τα ίδια με μαεστρία Χουντίνι ή πετάνε 2-3 μπάλες ταυτόχρονα στο γήπεδο και φυσικά οι «φίλαθλοι» που κρατάνε για ενθύμιο όποια μπάλα πάει στην εξέδρα και μετά την πετάνε μέσα ώστε να διακοπεί ο αγώνας, όταν το αποτέλεσμα συμφέρει την ομάδα τους. Βλαχο-νοοτροπίες που καμία σχέση δεν έχουν ούτε με το ποδόσφαιρο, ούτε με το «ευ αγωνίζεσθαι», ούτε με το θέαμα, αλλά μόνο με το πρόσκαιρο συμφέρον και την κουτοπονηριά μας. Αλλά και στην Αγγλία, διάολε;

Ναι, και στην Αγγλία. Όλοι οι Άγγλοι σχολιαστές και αρθρογράφοι που έτυχε να ακούσω και να διαβάσω για το συμβάν, πριν καν δουν το βίντεο που «αθωώνει» τον Αζάρ, φρόντισαν να κρατήσουν μια «ελβετική ουδετερότητα»: ναι μεν «κακώς κλώτσησε το παιδί ο Αζάρ» αλλά από την άλλη «απαράδεκτο να καπακώνει τη μπάλα το ball-boy και να προσπαθεί να καθυστερήσει το παιχνίδι επειδή το ισόπαλο αποτέλεσμα συνέφερε την ομάδα του».

Βλέπετε μερικά πράγματα που για μας είναι περίπου φυσιολογικά, περίπου θεμιτά ή περίπου «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, παντού γίνονται αυτά», για τους Άγγλους είναι πράγματα του σατανά. Και με όλα τα στραβά και τα ελαττώματά τους, τουλάχιστον το ποδόσφαιρο το θεωρούν ακόμα διασκέδαση κι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το διέπουν κανόνες – γραπτοί και άγραφοι, κανονισμοί της Ομοσπονδίας και «κώδικες τιμής».

Δεν νομίζω ότι θα ξαναδούμε ball-boy στα αγγλικά γήπεδα να καπακώνει ξανά τη μπάλα – για την ακρίβεια δεν νομίζω να ξαναδούμε κανένα μπροστά από τις διαφημιστικές πινακίδες. Κι αν δούμε, ελπίζω ότι ο επόμενος Αζάρ που θα νιώθει την πίεση του χρόνου, δεν θα πάει να κλωτσήσει τη μπάλα μέσα από την αγκαλιά του μικρού, απαλά ή λιγότερο απαλά – ούτε η «ποδοσφαιρική αυτοδικία» είναι λύση.

Αντίθετα, λύση είναι η θέσπιση νόμων και κανονισμών, ακόμα και για το πιο «ασήμαντο» συμβάν, την πιο μικρή λεπτομέρεια, ώστε να μην υπάρχουν παρερμηνείες και αυθαίρετες συμπεριφορές. Και δεν γνωρίζω αν η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία έχει μεριμνήσει γι’ αυτήν τη συγκεκριμένη περίπτωση πριν χρόνια και το τι κάνουν και τι δεν πρέπει να κάνουν τα ball-boys, αλλά αν δεν το έχει πράξει παλιότερα να είστε σίγουροι ότι σύντομα θα υπάρχει σαφέστατος κανονισμός επί του θέματος. Όπως γίνεται κι εδώ δηλαδή…

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr