Δικαίωση και όχι ανάγκη (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια η μάχη για την κατάκτηση της «Χρυσής Μπάλας» θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες από τη Γαλλία, ο Τιερί Ανρί προηγείται με πολύ λίγες ψήφους διαφορά του Ροναλντίνιο και του Μπουφόν, με τον Καναβάρο να ακολουθεί ελάχιστα πιο πίσω. Ο διευθυντής μάλιστα της «L’ Equipe», μιλώντας στον ιταλικό Τύπο, δεν έκρυψε τη δική του προτίμηση για τον γκολκίπερ των πρωταθλητών κόσμου, αφήνοντας να εννοηθεί πως θα ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι οι τερματοφύλακες είναι οι πιο αδικημένοι στην ιστορία των «ποδοσφαιρικών Όσκαρ», όπως αποκαλείται η διαδικασία της «Χρυσής Μπάλας». Σε αντίθεση με τα βραβεία της FIFA και πολύ πρόσφατα της FIFPRO, η «Χρυσή Μπάλα» παραμένει μοναδική. Ψηφίζουν δημοσιογράφοι, που έχουν χρόνια πείρα και παρακολουθούν τις εξελίξεις από κοντά, και όχι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, που ναι μεν κλοτσάνε καλύτερα την μπάλα, αλλά πολλές φορές αγνοούν το όνομα της ομάδας που αντιμετωπίζουν! Επίσης οι ομοσπονδιακοί προπονητές που μετέχουν στην ψηφοφορία της FIFA έχουν χαρίσει στιγμές μοναδικού γέλιου στο παρελθόν. Όπως, για παράδειγμα, ο τεχνικός του Βιετνάμ που ψήφισε τον Μάρκο Φαν Μπάστεν κορυφαίο για το 1999 ενώ ο Ολλανδός είχε σταματήσει ουσιαστικά από το 1993 το ποδόσφαιρο!

Στην ιστορία της «Χρυσής Μπάλας» σπάνια είχαμε γκρίνια για την τελική απόφαση. Οχι πως δεν υπήρξαν extreme αποφάσεις σαν εκείνη του 1986 με τον Ιγκόρ Μπελάνοφ ή το 1995 με τον Ζορζ Γουεά, αλλά όπως και να το προσεγγίσει κανείς, οι περισσότεροι από τους νικητές ήταν απόλυτα αποδεκτοί. Μόνο όμως ο Λεβ Γιασίν, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60, μπόρεσε να μπει σφήνα στη λίστα των νικητών. Συνήθως οι επιθετικοί είναι αυτοί που έχουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους και οι επιτελικοί μέσοι. Ο Μάθιους, ο Ντι Στέφανο, ο Σίβορι, ο Τσάρλτον, ο Μπεστ, ο Κρόιφ, ο Ρουμενίγκε, ο Πλατινί, ο Φαν Μπάστεν, ο Κίγκαν ήταν όλοι σταρ. Ο Μπεκενμπάουερ κατάφερε να βάλει και τους αμυντικούς στον χάρτη, αλλά φυσικά ο ίδιος ήταν επίσης πρώτα σταρ και ύστερα λίμπερο. Ο αείμνηστος Σιρέα, ο μεγάλος Μπαρέζι, ο Μαλντίνι, ο Ρομπέρτο Κάρλος δεν είδαν το όνομά τους σκαλισμένο στο τρόπαιο, αν και το δικαιούνταν. Πλην του Γιασίν όμως δεν το είδε και κανείς γκολκίπερ και αυτό είναι μία τεράστια αδικία.

Το 1986, για παράδειγμα, αντί του Μπελάνοφ θα μπορούσαν να δώσουν τον τίτλο στον Ντουκαντάμ. Ο Ρουμάνος είχε πάρει μόνος του το Κύπελλο Πρωταθλητριών στον τελικό της Σεβίλλης για την Στεάουα. Τέσσερα πέναλτι είχε πιάσει ο άνθρωπος. Ο Μπανκς, ο Τζοφ, ο Σμάιχελ όλοι είχαν κάποια στιγμή το δικαίωμα να αναρωτηθούν τι ακριβώς χρειαζόταν να κάνουν παραπάνω στην καριέρα τους για να επιλεγούν!

Ο Μπουφόν, εν έτει 2006, έχει κάθε λόγο να θεωρεί πως όλες οι δικαιολογίες του παρελθόντος διαγράφονται μπροστά σε ό,τι πέτυχε στη χρονιά αυτή. Η Ιταλία πήρε ένα Μουντιάλ χάρη και στη δική του παρουσία. Είναι ο πιο ακριβός και ταυτόχρονα ο καλύτερος εν ενεργεία τερματοφύλακας στον πλανήτη. Η επιλογή του να μην πηδήξει από το πλοίο που βούλιαζε το καλοκαίρι, αλλά να μείνει στη Γιουβέντους, αγωνιζόμενος στη Β’ Κατηγορία, σε μία εποχή που όλα μετριούνται επαγγελματικά, μέτρησε στον κόσμο.

Ο Μπουφόν στα 18 του ήταν ένας έτοιμος γκολκίπερ. Αλλοι περιμένουν τα 25 για να πουν πως αρχίζει η καλή περίοδος της καριέρας τους. Αυτός στα 26 του χρόνια είναι απόλυτα επιτυχημένος. Ακούγεται τρομακτικό, αλλά τα καλά χρόνια τα έχει ακόμη μπροστά του!

Αν αυτοί που ψηφίζουν αγαπούν την μπάλα, οφείλουν να το δείξουν έμπρακτα. Με την ψήφο στον Μπουφόν. Τον άνθρωπο που δεν έχει την τεχνική του Ροναλντίνιο, που δεν σκοράρει σαν τον Ανρί, δεν σταματά τις επιθέσεις με τον καλλιτεχνικό τρόπο του Καναβάρο. Χωρίς όμως έναν καλό τερματοφύλακα καμία ομάδα δεν πάει μπροστά. Και ο Μπουφόν δεν είναι απλά καλός. Είναι ο τερματοφύλακας που αν κάποιος είχε, σαν τον Όργουελ, οραματιστεί το μέλλον στο άθλημα αυτό, περιγράφοντας πριν από εξήντα χρόνια πώς θα είναι όποιος κάθεται κάτω από τα δοκάρια στον 21ο αιώνα, αυτόν θα είχε φανταστεί!

Η φετινή «Χρυσή Μπάλα» έχει την ευκαιρία να δείξει πως αυτοί που εκτιμούν πραγματικά το καλό ποδόσφαιρο, μπορούν να ξεχωρίσουν πως τα βραβεία δεν δίνονται μόνο σε όποιον παίζει καλή μπάλα, όταν την έχει στα πόδια. Αλλά και σ' εκείνους που δημιουργούν τις συνθήκες για τους υπόλοιπους να κάνουν τα κολπάκια τους, μια και εγγυώνται με την παρουσία τους στα μετόπισθεν τη συνοχή της ενδεκάδας! Ο Τζίτζι Μπουφόν πιθανότατα δεν είναι μύθος, όπως υπήρξαν ο Γιασίν και ο Μπανκς για τη δεκαετία του '60, ή ο Θαμόρα νωρίτερα. Η έλλειψη εικόνας εκείνη την εποχή βοηθούσε με τη φαντασία να δημιουργηθούν και να διατηρηθούν οι μύθοι που έγιναν θρύλοι. Στην εποχή της κάλυψης κάθε μεγάλου ματς από 15 και 20 κάμερες, απομυθοποιήθηκε η εικόνα και ο Μπουφόν, που σωματικά και από πλευράς προσόντων χωρίς αμφιβολία υπερέχει από όλους τους προαναφερθέντες, δεν πρόκειται ποτέ να μπει στην ίδια πρόταση μαζί τους, σε μία συζήτηση για τους κορυφαίους.

Η «Χρυσή Μπάλα» αποτελεί πάντα το διαβατήριο για την ποδοσφαιρική αθανασία κάθε νικητή, αλλά το μυαλό είναι αυτό που επιλέγει και αξιολογεί τους μεγάλους και απορρίπτει τους υπερεκτιμημένους. Ο Τζίτζι Μπουφόν δεν έχει ανάγκη τον τίτλο για να μπει στο πάνθεον όπως δεν τον χρειάστηκε και ο Σμάιχελ. Το ίδιο το ποδόσφαιρο όμως και αυτοί που το υπηρετούν οφείλουν έμπρακτα και να το δείχνουν στους ξεχωριστούς. Και ας μην το έχουν εκείνοι ανάγκη. Στο πρόσωπο του Ιταλού έχω την αίσθηση πως θα δικαιωθούν και όλοι αυτοί που, ενώ το άξιζαν, δεν έπιασαν ποτέ τη «Χρυσή Μπάλα» στα χέρια τους.