Μικραίνει επικίνδυνα το τριφύλλι

Και μετά τον αποκλεισμό στο κύπελλο τι; Έχει πάτο το βαρέλι για τον φετινό Παναθηναϊκό ή μήπως όχι; Τι απομένει στη διοίκηση Αλαφούζου για να διαλύσει οριστικά έναν εκ των μεγαλυτέρων συλλόγων της χώρας; Ποια θα είναι η απόφαση που θα τοποθετήσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της άλλοτε κραταιάς ομάδας του ελληνικού ποδοσφαίρου;

Παράγοντες κατώτεροι των περιστάσεων, χωρίς ίχνος ποδοσφαιρικής ή αθλητικής παιδείας, παλαίμαχοι σε ρόλους κυματοθραύστη τοποθετημένοι σε πόστα που δεν μπορούν να ανταποκριθούν, παίκτες κατώτεροι των περιστάσεων χωρίς προσωπικότητα και πάθος, μοιάζουν άδειοι ψυχολογικά και σωματικά, προπονητής καρικατούρα που είδε την ομάδα σε άνοδο μετά από ματς- αποκλεισμό ντροπή από τη συνέχεια του Κυπέλλου και με κάθε ευκαιρία καταφέρεται εναντίον των ποδοσφαιριστών του, αλλά αυτός φταίει ή οι ιθύνοντες της ομάδας που τον έφεραν πιθανότατα χωρίς να γνωρίζουν το προφίλ του, μια εξέδρα σε κλίμα εμφυλίου και ένας κόσμος απογοητευμένος και σε διαρκή παροξυσμό για το τι μέλλει γενέσθαι.

Παίρνοντας αφορμή από τη χθεσινή εκπομπή και την επικοινωνία με τον κόσμο επέλεξα σήμερα να προσπαθήσω να βάλω κάποια πράγματα στη σωστή τους βάση σε ότι έχει κυρίως να κάνει με τις ευθύνες για το κατάντημα του Συλλόγου. Η παρουσία της οικογένειας Βαρδινογιάννη στα διοικητικά του Παναθηναϊκού για περισσότερα από τριάντα χρόνια θεωρώ πως πρέπει να χωριστεί σε δύο περιόδους. Την πρώτη που τις τύχες του τριφυλλιού είχε ο καπετάνιος Γιώργος Βαρδινογιάννης και την δεύτερη που ανέλαβε ο ανιψιός του Γιάννης.

Επί καπετάνιου οι πράσινοι ήταν κυρίαρχοι εντός συνόρων, κατακτώντας τίτλους, αλλά το κυριότερο επίτευγμα του ήταν ότι έχτισε το όνομα του Παναθηναϊκού σε όλο το κόσμο με τις μεγάλες ευρωπαϊκές του πορείες. Μπορεί να μην επανέλαβε τον άθλο του Γουέμπλεϊ κατάφερε όμως να φθάσει δύο φορές στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης πέφτοντας πάνω στα μεγαθήρια της εποχής, την μεγάλη Λίβερπουλ του Νταγκλίς το 1985 και τον πυραυλοκίνητο Άγιαξ του Φαν Χάαλ το 1996 που του στέρησαν την παρουσία σε ένα ακόμα τελικό.

Όπως κάθε κυρίαρχος του παιχνιδιού έτσι και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης επέδειξε αλαζονεία τόσο στο εσωτερικό του συλλόγου όσο και στο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου δημιουργώντας αρκετές αντιπάθειες σε μια εποχή μάλιστα που η ομάδα του απέδιδε πολύ καλό ποδόσφαιρο. Πότε του, και είναι προς τιμήν αυτό, δεν επιδίωξε, όπως έκαναν άλλοι, την δημιουργία στρατού οπαδών με βίαιες πρακτικές εκφοβισμού αντίθετα όποτε το έκρινε σωστό εξαφάνιζε από τον πράσινο πυρήνα των οπαδών εκείνα τα στοιχεία που σκοπό είχαν την αποσταθεροποίηση της πράσινης εξέδρας. Από αυτό όμως μέχρι να απολέσει πλήρως το ψυχικό δέσιμο μεταξύ διοίκησης και κόσμου έχει διαφορά.

Στη μετά καπετάνιου περίοδο, όταν και ανέλαβε ο Τζίγκερ ο Παναθηναϊκός ουδέποτε απέκτησε ισχυρή και παρούσα στις εξελίξεις διοίκηση. Η επιλογή του τότε μεγαλομετόχου να αναθέτει σε άλλους την προεδρία του Συλλόγου αποδείχτηκε τουλάχιστον ατυχής.

Από τον αλήστου μνήμης Φιλιππίδη, που τόλμησε να φτιάξει την φανέλα με τρία αστέρια χλευάζοντας επί της ουσίας την σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας, μέχρι και τον Αργύρη Μήτσου, έναν μεγάλο επιστήμονα και στρατιώτη για χρόνια του συλλόγου, που κυνηγήθηκε από τον κόσμο για λάθη της ιδιοκτησίας. Το μεγαλύτερο λάθος του Γιάννη Βαρδινογιάννη ήταν η περίπτωση της Ριζούπολης. Εκεί που του δόθηκε η ευκαιρία να τελειώσει με το παρασκήνιο και την παράγκα του ελληνικού ποδοσφαίρου και δεν το έπραξε.

Αντί να αποσύρει την ομάδα και να στηλιτεύσει στα αρμόδια όργανα της UEFA το μνημείο αλητείας επέλεξε να συμβιβαστεί με την δεύτερη θέση, που λόγω της τότε διάρθρωσης του Champions League του εξασφάλιζε σε μεγάλο ποσοστό την είσοδο στους χρυσοφόρους ομίλους και την εισροή εσόδων στα πράσινα ταμεία. Η δημιουργική μιζέρια της οικογένειας, η λογική του τρεις το λάδι τρεις το ξύδι στη μεταγραφική πολιτική, η εικόνα μιας ομάδας απροστάτευτης απέναντι στα όργανα, που είχαν ως αποτέλεσμα την αποχή από τους τίτλους, οδήγησε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου απέναντι στη διοίκηση Βαρδινογιάννη.

Άλλωστε ο κόσμος είχε την δυνατότητα να συγκρίνει πάντα αυτά που έβλεπε στο ποδοσφαιρικό τμήμα με ότι βίωνε μέσω της οικογένειας Γιαννακόπουλου στο μπάσκετ με αμέτρητες χαρές και τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Κλείνοντας το κεφάλαιο Βαρδινογιάννη θα ήθελα να αναφέρω το εξής. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είναι οι σταθεροί διεκδικητές των τίτλων στην Ελλάδα. Άρα φίλαθλος αυτών των ομάδων γίνεσαι για την χαρά των τροπαίων. Ο κόσμος των δύο συλλόγων διαφέρει από τον κόσμο των άλλων μεγάλων συλλόγων της χώρας. ΑΕΚ και ΠΑΟΚ δεν γίνεσαι γεννιέσαι, Άρης και Ηρακλής σε τραβούν οι θύμισες και η παράδοση. Ήταν επομένως λογικό η έλλειψη τίτλων να ωθήσει τον πράσινο φίλαθλο απέναντι στην οικογένεια.

Τότε εμφανίστηκε το φαινόμενο Βγενόπουλου που οδήγησε στην πολυμετοχικότητα με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για το Σύλλογο. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος ως άλλος οδοστρωτήρας εισήλθε στην πράσινη επικαιρότητα με βαρύγδουπες δηλώσεις και τάζοντας στον διψασμένο κόσμο του τριφυλλιού λαγούς με πετραχήλια. Η προοπτική της κατασκευής ιδιόκτητου γηπέδου που θα μεγάλωνε τα έσοδα του Παναθηναϊκού οδήγησε και άλλους επιφανείς υποστηρικτές της ομάδας στην ίδρυση της ΠΕΚ ενός φορέα εξυγίανσης όπως παρουσιάστηκε που θα έβαζε το σύλλογο σε νέα ανοδική ρότα.

Γρήγορα όμως οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες. Η πράσινη αναγέννηση διήρκεσε μόλις και μετά βίας δύο χρόνια. Τα εκατομμύρια πράσινες καρδιές προδόθηκαν και η όλη προσπάθεια γκρεμίστηκε σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Η μη δημιουργία γηπέδου στο Βοτανικό έβαλε, δυστυχώς για τον κόσμο, τα πράγματα στη θέση τους. Η αγάπη των ηγετών, πλην της οικογένειας Γιαννακόπουλου, αποδείχτηκε πρόσκαιρη. Η μάνα του λόχου, ο Ερασιτέχνης, εγκαταλείφθηκε στη τύχη του αφού πλην του Θανάση ουδείς βοηθούσε.

Απέμεινε έτσι ένας παλαιός Παναθηναϊκός, ο Αχιλλέας Μακρόπουλος, να τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο Βγενόπουλος και ο Πατέρας που έτρεχαν το καράβι στην εποχή της πολυμετοχικότητας εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο ξαφνικά αδιαφορώντας για τα δεινά που υφίσταται ο Σύλλογος. Ως άλλοι νεόπλουτοι παράτησαν το παιχνιδάκι τους όταν αυτό πια δεν τους εξυπηρετούσε ή έπαψε να τους ευχαριστεί. Η οικογένεια μέσω του Τζίγκερ αποστασιοποιήθηκε και κάθεται σε μια γωνιά κρυφογελώντας για την κατάντια της ομάδας περιμένοντας ο θεός ξέρει τι. Αυτοί άλλωστε έλεγαν ότι θα είναι πάντοτε οι θεματοφύλακες της ιστορίας του Παναθηναϊκού, κάτι που σαν ανέκδοτο ακούγεται πια. Για να φθάσουμε έτσι στη λαίλαπα Αλαφούζου που ως άλλος πολιορκητικός κριός διαλύει το τριφύλλι στα εξ ων συνετέθη. Ο θεός να βάλει το χέρι του για τη συνέχεια, γιατί αν το βάλουν άνθρωποι τρέμω για το μέλλον.