Μαρινάκης όπως λέμε… Κόκκαλης

Ο Σωκράτης Κόκκαλης θεωρούσε τους προπονητές… είδος αναλώσιμο. Μόλις υποψιαζόταν ότι υπήρχε έστω και μία απειροελάχιστη πιθανότητα να χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα, έδιωχνε τον προπονητή, όπως κι αν τον έλεγαν, κι ακόμη και αν είχε προσληφθεί πριν από λίγες ημέρες.

Ο Μαρινάκης δεν είχε δείξει παρόμοιες διαθέσεις μέχρι στιγμής, αν και τον Βαλβέρδε δύσκολα θα έβρισκε κανείς λόγο για να τον απολύσει. Εφέτος, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη χρονιά, έχοντας όπως κάθε φορά τους ίδιους στόχους. Να κατακτήσει το Πρωτάθλημα, το Κύπελλο, να κάνει καλή πορεία στην Ευρώπη και κατά δεύτερο λόγο να πάρει τον τίτλο αήττητος αλλά και να παίξει καλό ποδόσφαιρο.

Ο προπονητής που θα τα πετύχαινε όλα αυτά, λογικά θα έπρεπε να περάσει στην ιστορία του συλλόγου ως ο καλύτερος που είχε ποτέ ο Ολυμπιακός. Ο Ζαρντίμ έχει ήδη βγάλει την ομάδα πρωταθλήτρια, είναι αήττητος, έχει κάνει καλή πορεία στην Ευρώπη και συνεχίζει στο Κύπελλο. Δεν κατάφερε όμως να παρουσιάσει μία ομάδα που προσφέρει θέαμα. Οπότε στο τέλος ανακαλύφθηκε ο «αντίπαλος» του Ολυμπιακού που είναι ο κακός εαυτός του.

Αφού στο Πρωτάθλημα παίζει μόνος του, όπως και στο Κύπελλο, δεν υπήρχε τίποτε που να κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον των οπαδών του. Κι επειδή ο «πελάτης έχει πάντα δίκιο» ο Ζαρντίμ μας αποχαιρέτισε. Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ ανάλογη με αυτή περίπτωση απόλυσης προπονητή, τουλάχιστον στις πιο γνωστές ομάδες της Ευρώπης. Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να παίξει καλύτερα με προπονητή τον Ζαρντίμ. Πιθανόν αν χρησιμοποιούσε πιο επιθετικά σχήματα και ρίσκαρε περισσότερο, η ομάδα να ξεκινούσε τα παιχνίδια με τρελό ρυθμό, όπως έκανε επί Βαλβέρδε, να πετύχαινε δύο-τρία γκολ και μετά να έπαιζε πιο συντηρητικά. Τότε σίγουρα θα κατηγορούσαν τον Ζαρντίμ ότι η ομάδα δεν έχει διάρκεια. Νομίζω λοιπόν ότι ο Πορτογάλος ήταν από χέρι ξεγραμμένος μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν… Βαλβέρδε. Ακόμα και το ντύσιμό του προκαλούσε ειρωνικά σχόλια. Όπως βέβαια δεν θα είναι και ο διάδοχός του, που για να γίνει αποδεκτός θα πρέπει με το που πατήσει το πόδι του στου Ρέντη, η ομάδα να αρχίσει να… πετάει.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι είναι μάλλον απίθανο. Αλλά η λογική αυτή είναι σπάνιο είδος στο ελληνικό ποδόσφαιρο.