Λονδίνο, Άμστερνταμ, ή Βερολίνο...

Δεν υπήρχε πιο περιζήτητος «γαμπρός» από τον πρώην προπονητή της Μπαρτσελόνα, τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Και όχι άδικα: στα 41 του και χωρίς προηγούμενη προπονητική πείρα σε πάγκο ομάδας, έκανε πράγματα με τη Μπαρτσελόνα που άλλοι συνάδελφοί του δεν τολμούν καν να τα ονειρευτούν. Κι από το τέλος της προηγούμενης σεζόν που αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Μπάρτσα και να καθίσει να ξεκουραστεί, οι υποψήφιες νύφες έκαναν ουρά και ήλπιζαν ότι θα πει το «ναι».

Κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο ο Πεπ είπε «αντίο» στη Μπάρτσα το περασμένο καλοκαίρι. Κι όμως, αν θυμηθούν τα προηγούμενα χρόνια, ο Πεπ ποτέ δεν θέλησε να δεσμευτεί με πολυετές συμβόλαιο, ποτέ δεν αξίωσε παραπάνω χρήματα για να ανανεώσει και ποτέ δεν έκανε επικολυρικές δηλώσεις του τύπου «για πάντα εδώ». Όχι διότι είχε κανένα πρόβλημα με οποιονδήποτε στην ομάδα, αλλά διότι πίστευε ότι όλα τα πράγματα στη ζωή κάνουν έναν κύκλο, ότι κάποτε τελειώνουν κι ότι αν μένεις για πολύ καιρό σε ένα μέρος, βαλτώνεις.

Τα μάζεψε λοιπόν και πήγε οικογενειακώς στις ΗΠΑ να αράξει, χωρίς να μπαίνει καν σε διαδικασία να συζητάει με ομάδες που τον πλησίαζαν τόσο καιρό. «Έναν χρόνο θα ξεκουραστώ» είχε πει και έχει σκοπό να το τηρήσει ευλαβικά - ούτε η ασθένεια του Βιλανόβα δεν τον έκανε να παρεκκλίνει και να γυρίσει να βάλει πλάτη για λίγες μέρες, μια φημολογία που είχε αναπτυχθεί έντονα όταν ο Βιλανόβα είχε μπει στο νοσοκομείο κι ο Γκουαρντιόλα είχε πάει Βαρκελώνη για να τον επισκεφθεί.

Και όσο ο χρόνος κύλαγε και των φρονίμων τα παιδιά άρχισαν να μαγειρεύουν πριν πεινάσουν, είχαν αρχίσει και οι σοβαρές προτάσεις ή οι σοβαρές βολιδοσκοπήσεις ή τα σοβαρά κουτσομπολιά. Μπάγερν Μονάχου, Τσέλσι, Μίλαν, Γιουνάιτεντ, Ρόμα, ήταν αυτές που έχουν ακουστεί περισσότερο ή λιγότερο, με την κάθε μια να έχει τις δικές της πιθανότητες για τους δικούς της λόγους: Μπάγερν διότι έχει και χρήμα και στάτους και υποδομές και πειθαρχία. Τσέλσι για τα μύρια του Αμπράμοβιτς προς τον ίδιο και προς την ενίσχυση της ομάδας. Γιουνάιτεντ, διότι κάποια στιγμή πρέπει κι ο Σερ Άλεξ να πάρει σύνταξη και μιλάμε για μια πραγματικά ιστορική ομάδα. Μίλαν διότι η φανέλα παραμένει βαριά, παρά τα προβλήματα και τις οικονομικές σφίξεις. Ρόμα διότι έχουμε φίλους εκεί στη διοίκηση και θα κάνουν ό,τι λέμε με τυφλή εμπιστοσύνη.

Πριν προλάβουν να φουντώσουν κι άλλο οι φήμες, πριν μπουν στο χορό κι άλλες νύφες (Σίτι, Παρί, Ίντερ), ο Πεπ αποφάσισε: Μπάγερν Μονάχου. Και μένει να δούμε πλέον, αν ο σπουδαίος προπονητής, μακριά από την ασφάλεια και την θαλπωρή της «Μασία», το θερμοκήπιο ταλέντων, τις υποδομές της Βαρκελώνης όπου όλα λειτουργούν εδώ και χρόνια σαν μετρονόμος πάνω στο πιάνο, μπορεί να ξαναφτιάξει κάτι σπουδαίο σε μια άλλη χώρα, με άλλη κουλτούρα, με άλλο ρόστερ και με 2-3 γκρινιάρηδες παράγοντες πάνω από το κεφάλι του, που μετά από ένα εύλογο διάστημα θα θελήσουν να παρέμβουν και να ασκήσουν κριτική αν τα πράγματα δεν τους φαίνονται όσο «βαυαρικά» τα έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr