Μπορεί τα δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο να έχουν αλλάξει – πιθανότατα για πάντα, αλλά κάποια μυαλά είναι κολλημένα στο «ένδοξο παρελθόν», τότε που οι «αιώνιοι» έδιναν τα πάντα για να πετύχουν μια επικοινωνιακή νίκη επί του αντιπάλου τους, να αρπάξουν έναν παίκτη μέσα από τα χέρια του άλλου, ακόμα και με «απαγωγή» από το αεροδρόμιο: στην ιστορία έχουν περάσει περιστατικά όπου ένας παίκτης ερχόταν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού για λογαριασμό της μιας ομάδας, αλλά εκεί τον περίμενε αυτοκίνητο της άλλης όπου τον έπαιρνε και τον πήγαινε στα δικά της γραφεία για υπογραφή συμβολαίου!
Εκτός απ’ αυτά τα «κινηματογραφικά», το μενού της επικοινωνιακής νίκης περιλάμβανε ρελάνς στην προσφορά του αντιπάλου, πρόσκληση στο κότερο, δώρο – αυτοκίνητο ή «χαρτούρα» με την υπογραφή συμβολαίου, χαρτζιλίκωμα στον μάνατζερ, κινήσεις κάτω από το τραπέζι για να χαλάσει η προφορική συμφωνία με την άλλη ομάδα και άλλα διάφορα. Στο ίδιο μενού έμπαινε φυσικά και η απόκτηση παίκτη που έπαιζε στον αντίπαλο. Κι όταν όλα αυτά τελείωναν, ο εκάστοτε παράγοντας που ήταν ο νικητής της δημοπρασίας ή της κούρσας, έβγαινε και έλεγε ένα τσιτάτο του στυλ «εμείς όποιον θέλουμε, τον παίρνουμε», τα πρωτοσέλιδα ήταν λες και περιέγραφαν νίκη στην Κορυτσά, οι οπαδοί εκστασιάζονταν. Δεν είχε σημασία τι είδους καριέρα θα έκανε ο παίκτης – τρόπαιο, σημασία είχε ότι κατέληξε σε μιας κι όχι στους άλλους κι ότι «τους την δείξαμε».
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν (Χριστοδουλόπουλος, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Σπυρόπουλος, Κλέιτον, Μέλμπεργκ είναι μερικές), όπου τα χρήματα ξοδεύτηκαν ήταν λογικά είτε αλόγιστα, με αποτελέσματα που άλλοτε δικαίωσαν τον κιμπάρη παράγοντα και άλλοτε όχι. Δεν έχει σημασία όμως πια, μια που τα οικονομικά δεδομένα είναι τόσο διαφορετικά πια, που οι επικοινωνιακές νίκες έχουν περάσει στο ράφι των αναμνήσεων, παρέα με τις μεταγραφές των 8-10 εκατομμυρίων ευρώ, τα συμβόλαια των 2,5 και 3 εκατομμυρίων ετησίως, τα πριμ υπογραφής και όλα εκείνα τα ωραία.
Τώρα οι μεταγραφικές κινήσεις πρέπει να γίνονται καθαρά και μόνο με ποδοσφαιρικά κριτήρια και όχι με διάθεση να την «χαλάσουμε» στον αντίπαλο. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Ντε Βινσέντι, που γράφτηκε ότι απασχολεί Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και λέγεται ότι είναι πιο κοντά στον πρώτο. Αντικειμενικά ο Αργεντινός όχι απλά χωράει στην πράσινη 11άδα αλλά μπορεί να φανεί και πολύτιμος, ενώ δεν είμαι σίγουρος αν χωράει καν στην 18άδα του Ολυμπιακού. Κι αν τελικά ντυθεί στα πράσινα, δεν θα είναι καμία είδους επικοινωνιακή νίκη, αλλά η επιθυμία του ίδιου να πάει σε μια ομάδα «μεγαλύτερη» απ’ αυτήν που παίζει ως τώρα, όπου θα παίζει βασικός ή σχεδόν βασικός κι όχι σε μερικά ματς Κυπέλλου όλη τη χρονιά. Αν απ’ την άλλη πάει στον Ολυμπιακό, καμία επικοινωνιακή νίκη δεν θα έχουν σημειώσει οι ερυθρόλευκοι: απλά, μια που είναι η μοναδική ομάδα που έχει οικονομική άνεση, θα τον αποκτήσουν ως επένδυση για το μέλλον, με την ελπίδα να τους βγει και ταυτόχρονα δεν θα επιτρέψουν στον αιώνιο αντίπαλο να πάρει έναν παίκτη που θα τον βοηθήσει.
Κι όσοι επιμένουν ότι ο ένας ή ο άλλος θα σημειώσει νίκη αν αποκτήσει τον τάδε παίκτη κι ετοιμάζονται να βγουν να πανηγυρίσουν την επόμενη μέρα, ας βγάλουν από την ντουλάπα τους τις φανέλες του Ριβάλντο, του Σισέ, του Τζιοβάνι, του Ζιλμπέρτο, του Καρεμπέ, του Πάολο Σόουζα, του Γκαλέτι και τόσων άλλων σπουδαίων, που πραγματικά άξιζε να δώσεις μάχη για να τους αποκτήσεις κι όσα λεφτά κι αν έπρεπε να δώσεις, άξιζαν τον κόπο για ις μαγικές στιγμές και το πρεστίζ που σου έδιναν πίσω. Ήταν τόσο πολύ, που σου έμεναν και ρέστα.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
