Να είναι σε καλή βραδιά τον Μάη! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μαζί με το «τι κάνεις;», η ερώτηση που έχω ακούσει πιο πολλές φορές στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια πρέπει να είναι το «ποια ομάδα θα πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ;». Και η πιο προβλέψιμη απάντηση που έχουν πάρει όποιοι μπήκαν στον κόπο να ρωτήσουν είναι: «Αυτή που θα είναι σε καλύτερη βραδιά τον ερχόμενο Μάη». Αποτελεί χιλιοειπωμένο κλισέ, αλλά είναι άλλο το Τσάμπιονς Λιγκ που γίνεται μέχρι τον Δεκέμβρη και άλλο αυτό που ξεκινά τον Φλεβάρη με τα νοκ άουτ. Τώρα, κάθε ομάδα από αυτές που φιλοδοξούν να είναι στην Αθήνα σε επτά μήνες έχει το δικαίωμα στο λάθος. Η Λίβερπουλ, για παράδειγμα, το 2004 μπορούσε να χάσει στον Πειραιά και στο Μόντε Κάρλο, αλλά στη συνέχεια ήξερε πως κάθε λάθος ήταν μοιραίο. Δεν το έκανε και πήρε το τρόπαιο. Πέρυσι με την Μπενφίκα σπατάλησε τόσες ευκαιρίες και είπε «αντίο» πριν καλά-καλά το καταλάβει. Η Τσέλσι και η Μπαρτσελόνα, τώρα, μπορούν να αναμετρηθούν χωρίς μαχαίρι στον λαιμό στους ομίλους. Πέρυσι και πρόπερσι ήξεραν πως κάθε λάθος στα νοκ άουτ στις αναμετρήσεις τους θα στοίχιζε ακριβά.

Φέτος η Ιντερ άκουσε από τον Μουρίνιο πως είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Το ίδιο είπε και ο Ρουμενίγκε μετά την κλήρωση. Αρχισε με ήττα στη Λισσαβώνα, μένοντας και με 10 παίκτες, για να επιβεβαιωθεί το κακό της ριζικό! Προλαβαίνει πάντως να διορθώσει την κατάσταση. Τι γίνεται στα αλήθεια, όμως, αν αύριο στο «Σαν Σίρο» η Μπάγερν κάνει και άλλη... κηδεία;

Οποιος βγάζει εύκολα φαβορί σε αυτή τη διοργάνωση, πολύ σύντομα καταλαβαίνει το λάθος του. Η Μίλαν του Σάκι και των Ολλανδών ήταν το 1990 η τελευταία ομάδα που διατήρησε τα σκήπτρα. Ο Ράικαρντ τότε είχε πετύχει το νικητήριο γκολ στη Βιέννη με την Μπενφίκα και τώρα κυνηγά να ξορκίσει την κατάρα στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, επαναλαμβάνοντας την επιτυχία του Παρισιού. Ποιος στα αλήθεια δεν πιστεύει πως αν υπάρχει μία ομάδα που μπορεί να «σπάσει» αυτή την παράδοση, δεν είναι άλλη από την Μπάρτσα; Αρκεί να έχει στο μυαλό του, πάντως, πως συνήθως τα φαβορί σε αυτό το Κύπελλο σπάνια κρατούν από την αρχή έως το τέλος την ταμπέλα χωρίς να «λυγίσουν». Στη σεζόν που πέρασε, οι Καταλανοί το κατάφεραν. Η πρώτη ομάδα που έκανε κάτι τέτοιο μετά τη Ρεάλ το 2002.

Τι μας διδάσκει η ιστορία; Οτι όσο πιο χαμηλοί είναι οι τόνοι για μία ομάδα όταν ξεκινά, τόσο πιο μακριά φτάνει. Η Λίβερπουλ το 2005, η Λεβερκούζεν το 2002, η Βαλένθια το 2000 και το 2001, η Ντόρτμουντ το 1997, αποτελούν κλασικά παραδείγματα. Ομως, οι δύο πιο «γεμάτες» περιπτώσεις έκπληξης ήταν η Πόρτο και η Μονακό. Οι φιναλίστ του 2004 στο Γκελζενκίρχεν έφτασαν στην πηγή, κρατώντας με πολλή προσοχή τις στάμνες τους. Κανείς δεν τις υπολόγιζε, κανείς δεν έδινε τύχη σε αυτές τον Μάρτιο, κι όμως ξαφνου ήταν εκεί. Οπως και η Κορούνια, που -αν θυμάστε- την ίδια χρονιά τον Νοέμβριο είχε «φάει» 8 γκολ από τους Μονεγάσκους!

Αν ποτέ μία ελληνική ομάδα κάνει την υπέρβαση ή έστω προχωρήσει, όπως ο Παναθηναϊκός το '96 στα ημιτελικά και ο Ολυμπιακός το '99 στα προημιτελικά, να ξέρει πως οφείλει να κρατά χαμηλά το βλέμμα και σηκωμένα τα μανίκια. Η έπαρση δεν κάνει καλό ούτε καν σε αυτούς (όπως ο Μουρίνιο ) που την αλαζονεία την έχουν αναγάγει σε... τέχνη!