Το «μαγικό ραβδί» του Χουάν

Μπορεί όπως λέει ο ίδιος, ο Χουάν Ρότσα να μην διαθέτει κανένα μαγικό ραβδάκι, όμως η εντυπωσιακή αλλαγή που έφερε στην ομάδα από τη στιγμή που ανέλαβε τον Παναθηναϊκό δεν φαίνεται απλά και μόνο στο γήπεδο, αλλά αποδεικνύεται και από τους αριθμούς. Το sport-fm.gr έχει ντοκουμέντα και αποδείξεις και σας τις παρουσιάζει.

Όσο ο Ζεσουάλντο Φερέιρα κρατούσε στα χέρια του τις τύχες της ομάδας, οι αντίπαλες άμυνες έμοιαζαν με κάτι μεταξύ απόρθητου μεσαιωνικού κάστρου και Σινικού Τείχους. Ήταν τόσο μεγάλη η αδυναμία δημιουργίας φάσεων για γκολ (κάτι που αποτυπώνεται στατιστικά κυρίως από τις τελικές προσπάθειες) που αν κάποιος έλεγε -χάριν υπερβολής έστω- πως για κάθε σουτ προς την αντίπαλη εστία άνοιγε και μια… σαμπάνια στις εξέδρες, δεν θα βρισκόταν μακριά από την αλήθεια.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν παίρνουν από φτιασίδια και ωραιοποιήσεις. Κόντρα στη Μάριμπορ οι «πράσινοι» μπορεί να πέτυχαν μόνο ένα γκολ, όμως αυτό ήταν αποτέλεσμα της δυστοκίας τους και όχι της συχνότητας με την οποία είχαν τον αντίπαλο τερματοφύλακα στο έλεός τους.

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 18 φορές βρέθηκαν παίκτες του «τριφυλλιού» σε απόσταση βολής από το τέρμα. Θέλετε να μάθετε πόσες είχαν καταφέρει να σουτάρουν στα υπόλοιπα 4 παιχνίδια του Europa League; Είκοσι! Δηλαδή σε 90 αγωνιστικά λεπτά έβγαλαν σχεδόν όσες τελικές είχαν στα προηγούμενα 360…

Από αυτά τα σουτ, τα 8 κατέληξαν προς την εστία και τα 10 έφυγαν μακριά από αυτήν. Στα υπόλοιπα 4 ματς της φάσης των ομίλων μόλις δέκα φορές η μπάλα έφυγε από πόδι ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού και… ανησύχησε τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Μέσος όρος δηλαδή 2,5 ανά παιχνίδι. Πώς να βάλεις γκολ έτσι;

Ας τα δούμε όλα αυτά σε κάθε ματς ξεχωριστά.

Στην πρεμιέρα των ομίλων ο Παναθηναϊκός γνώρισε απρόσμενη (ή έτσι τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε τότε) ήττα από τη Μάριμπορ με σκορ 3-0. Οι «πράσινοι» είχαν συνολικά 5 σουτ εκ των οποίων μόνο 2 πήγαν προς το τέρμα.

Ακολούθησε το εντός έδρας 1-1 με την Τότεναμ, όπου η κατάσταση ήταν ελαφρώς καλύτερη, αλλά ξανά απογοητευτική. Μόλις 6 τελικές, με τις 4 να πηγαίνουν προς τα μέσα και τη μία να μετατρέπεται σε γκολ.

Στο παιχνίδι με τη Λάτσιο στο ΟΑΚΑ ήρθε το ζενίθ, το οποίο μεταφράζεται σε 7 τελικές, όμως μόνο δύο πήγαν προς το τέρμα, οπότε μάλλον τυχερό μπορεί να χαρακτηριστεί το «τριφύλλι» που κατόρθωσε να σκοράρει με τέτοια φτωχή συγκομιδή.

Στο βαρύ 3-0 με το οποίο ηττήθηκε ο Παναθηναϊκός στη Ρώμη από τη Λάτσιο, αντίθετα, πιάσαμε… πάτο. Όλα κι όλα 2 (ναι καλά διαβάζετε, δύο) σουτ έκανε το «τριφύλλι», ένα προς την εστία κι ένα στα… περιστέρια. Αριθμοί σαφώς απογοητευτικοί.

Από την απογοήτευση στα όρια της κατάθλιψης, όμως, που δημιουργούν τα παλιά περνάμε στην ευφορία, στα όρια της υπερβολής λόγω της μεταμόρφωσης της ομάδας.

Όσο κι αν τα ασχημόπαπα έχουν την τάση να γίνονται κύκνοι μόνο στα παραμύθια και μαγικές λύσεις και ραβδιά υπάρχουν μάλλον μόνο στο σινεμά ή τουλάχιστον κρύβονται καλά στην πραγματική ζωή, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει αυτήν τη σημαντική αλλαγή. Εφόσον αυτή η τάση σταθεροποιηθεί και το δείγμα γίνει ακόμη πιο αντιπροσωπευτικό, γίνεται ξεκάθαρο πως το βάρος και το άγχος πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στη γραμμή κρούσης της ομάδας. Όταν κάνεις 18 τελικές προσπάθειες και νικάς με το «φτωχό» 1-0, το οποίο μάλιστα ήρθε και από χτύπημα πέναλτι, συγγνώμη κύριοι Τοτσέδες, Φορναρόλιδες και λοιποί επιθετικοί, αλλά πρέπει να κάνετε κάτι καλύτερο από αυτό…