Κι όμως την άφησαν μόνη…

Σαν σήμερα πριν από οκτώ χρόνια, το άρθρο 44 έδωσε νόημα στην προσπάθεια που είχε ξεκινήσει ο Ντέμης Νικολαΐδης και μια ομάδα επιχειρηματιών, όχι μόνο για τη σωτηρία της ΑΕΚ αλλά και για την αναγέννησή της.

Το ύψος των χρεών στις 18 Νοεμβρίου του 2012, δεν συγκρίνεται με αυτό του 2004, όμως η «λίμνη» της Ένωσης δεν μεγάλωσε. Αντίθετα, τα νερά της αγρίεψαν και κινδυνεύουν να πνίξουν για μια ακόμη φορά τον περήφανο Δικέφαλο.

Του Τόλη Χριστοφοράκη

Η τρίτη προσπάθεια για υπαγωγή της ΑΕΚ στο άρθρο 44, έγινε δεκτή από το Εφετείο σαν σήμερα πριν από οκτώ χρόνια, όμως κανείς την ώρα που τα χαμόγελα υπήρχαν παντού σκορπισμένα, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η κιτρινόμαυρη ομάδα θα βρισκόταν ξανά αντιμέτωπη με τη διάλυση. Τα χρέη προς το δημόσιο έφυγαν από την πλάτη της τότε νέας διοίκησης, η οποία ξεκινούσε μια διαδρομή, η οποία αρχικά κέρδισε το θαυμασμό όλης της φίλαθλης Ελλάδας.

Η «λίμνη» που ο Ντέμης ήθελε να μεγαλώσει, έβγαζε υγεία, όλα έδειχναν νοικοκυρεμένα και έτοιμα για την εκτόξευση. Η σεζόν 2006-2007 και οι σπουδαίες νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ, ήταν σημάδια ότι η αγάπη και το πάθος μπορούσαν να αναδειχθούν νικητές στη μάχη με την σκληρή πραγματικότητα.

Κι όμως, κάτι η κόντρα με τους οργανωμένους, κάτι η κόντρα μεταξύ των μετόχων, κάτι το μαρτυρικό 2008 με το χαμένο πρωτάθλημα στο CAS, αποτέλεσαν την αρχή της εκ νέου κατρακύλας.

Ο Ντέμης Νικολαΐδης αποχώρησε από την προεδρία και ο Νίκος Θανόπουλος τον αντικατέστησε. Τίποτα πια δεν έδειχνε ίδιο και τα προβλήματα δεν άργησαν να βγουν στην επιφάνεια. Οικονομικής φύσεως φυσικά αφού τα δεσμά ανάμεσα στους μετόχους είχαν σπάσει. Ο Νίκος Νοτιάς είχε μείνει σχεδόν μόνος του ως μεγαλομέτοχος, ο Πέτρος Παππάς ήταν δίπλα του όμως αρκετοί από τους υπόλοιπους, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει μαζί το 2004, είχαν ήδη αποχωρήσει.

Τον Απρίλιο του 2009, η επιστολή του Νίκου Θανόπουλου προς τους μετόχους της ΑΕΚ, δημοσιεύεται από τον Τύπο και ο κόσμος της Ένωσης, βλέπει για μια ακόμη φορά την ομάδα να ψάχνει χρήματα όχι για μεταγραφές αλλά για να πληρωθούν ενοίκια, ομάδες και το δώρο του Πάσχα.

Ουσιαστικά η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη αρχίσει αν και προς τα έξω έβγαινε από τους διοικούντες την ομάδα, ότι η εξυγίανση δεν απείχε πολύ. Επίσημη θέση για τα χρέη της ΑΕΚ, δεν υπήρχε αυτό αναγκαστικά συνέβη στις αρχές της σεζόν 2009-2010 όταν στην επιφάνεια βγήκε το όνομα του Χαράλαμπου Κοζώνη. Ο Έλληνας επιχειρηματίας, κάτοικος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, παρουσιάστηκε έτοιμος να αναλάβει τα χρέη της ΑΕΚ, τα οποία ανεπίσημα άγγιζαν τα 35 εκ. ευρώ και να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών. Αυτό το επίσημο έγγραφο από την τράπεζα, πάντως, το οποίο θα έδειχνε το διαθέσιμο ρευστό πρέπει να χάθηκε κάπου στην… μεταφορά!

Λύση στα προβλήματα δεν έφερε ούτε η εποχή Σταύρου Αδαμίδη. Ο δικηγόρος, ο οποίος ήταν πρόσωπο κοινής αποδοχής των δύο μετόχων που είχαν απομείνει να στηρίζουν την ΑΕΚ (Νοτιάς-Παππάς), ξεκίνησε αρκετά δυναμικά ωστόσο τα υψηλά χρέη σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, η οποία άρχισε να χτυπάει έντονα την Ελλάδα με συνέπεια οι πόροι που έψαχναν στην ΑΕΚ να μην βρίσκονται, οδήγησαν σε έναν νέο κατήφορο.

Τα χρέη της ΑΕΚ, δεν μειώνονταν. Αντίθετα αυξανόντουσαν και η ΑΕΚ άρχισε ξανά να βρίσκεται σε οριακές καταστάσεις. Την πρωτοβουλία του Μιχάλη Τροχανά, να συναντηθούν όλοι όσοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ομάδα, ακολούθησε η κίνηση του Ντέμη Νικολαΐδη να δώσει στη δημοσιότητα, τη ζημιά της τετραετίας 2008-2012, η οποία εκτόξευσε την τρύπα της ΠΑΕ στα 50 εκ. ευρώ, όταν επί δική τους προεδρίας, η τρύπα αυτή ήταν μόλις στα 6 εκ. ευρώ. Ευθύνες δεν αποδόθηκαν ποτέ, η ΑΕΚ ακόμα ψάχνει τρόπο να «ξεκλειδώσει» τα 80 εκ. ευρώ του Μάκη Ψωμιάδη θεωρώντας ότι με αυτά θα αναπνεύσει και πλέον ελπίζει ότι ο Δημήτρης Βιντιάδης και ο Κιθ Χάρις, δεν θα μείνουν από δυνάμεις στην προσπάθεια που έχουν ξεκινήσει.

Την ίδια στιγμή, είναι ουραγός στο βαθμολογικό πίνακα κινδυνεύοντας άμεσα με υποβιβασμό, έχει δικαίωμα να αποκτήσει μόνο έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή άνω των 24 ετών στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου και πληρώνει τους πιτσιρικάδες της με έναντι ύψους 400 ευρώ.

Κάποτε, οι Αεκτζήδες «πάγωναν» όταν από τα matrix του ΟΑΚΑ ξεκινούσε το τραγούδι που συνδεόταν με τη νέα εποχή. «Μόνη Ξανά Δεν Θα Σε Αφήσω… Να Μη Μ’ Αφήσεις Μόνο Ποτέ… Πέρασε Η Μπόρα, Πέρασε…». Άραγε πόσοι απ’ όλους αυτούς που οκτώ χρόνια πριν το σιγοτραγουδούσαν και θεωρητικά το πίστευαν, θα έβγαιναν ξανά μπροστά για να ψάξουν μια λύση σωτηρίας. Η ιστορία για την ώρα δείχνει, πως ο μόνος που το πίστευε και εξακολουθεί να το αποδεικνύει εμπράκτως, είναι ο κόσμος της…