FC: Ο «απογαλακτισμός» από τον Διαμαντίδη

Ακούγεται ενδεχομένως ενοχλητικό στ’ αυτιά, αλλά αυτή τη στιγμή είναι μια σκληρή πραγματικότητα: ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ υποδέχεται τη Ρεάλ Μαδρίτης στην έδρα του και δεν είναι το φαβορί, αλλά το αουτσάιντερ. Όχι διότι έχασε από τον Ίκαρο (και πέρυσι είχε χάσει από την Καβάλα αλλά κόντρα στην Ρεάλ φαβορί θα θεωρούνταν), όχι διότι έχασε από τη Χίμκι (και προηγούμενες χρονιές μπορεί να έκανε ήττες εντός) αλλά διότι δεν παίζει καλά. Και δεν έχει ούτε σταθερότητα, ούτε συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα.

Τι προσπάθησε να κάνει ο Αργύρης Πεδουλάκης στο ξεκίνημά του στο πράσινο πάγκο; Πρώτα απ’ όλα, να στηριχτεί σε ό,τι είχε απομείνει από τον παλιό Παναθηναϊκό: τον Διαμαντίδη και τον Τσαρτσαρή, ο οποίος φέτος παίζει πολύ περισσότερο από πέρυσι όχι μόνο επειδή είναι καλός και χρήσιμος παίκτης αλλά κι επειδή συνδέει το χθες με το σήμερα και εντός ομάδας και στον κόσμο. Κατά δεύτερον, προσπάθησε να πάει σε μια «σίγουρη λύση» τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό, μέχρι η ομάδα να βρει αυτοματισμούς και ν’ αρχίσει να ρολάρει: η μπάλα στον «Σόφο», για να βάλει πόντους και να φθείρει τους αντίπαλους με φάουλ. Αυτό το τρικ λειτούργησε στα πρώτα παιχνίδια, παραλίγο να φέρει και διπλό στη Μαδρίτη, αλλά στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ο Μπαρζώκας κατάφερε να το «διαβάσει» και εν συνεχεία και οι υπόλοιποι αντίπαλοι προπονητές.

Όλο αυτό το παιχνίδι, το βασισμένο εν πολλοίς πάνω στο κορμί του «Σόφο», είχε και μια δεύτερη ανάγνωση: όταν δεν θα μπορούσε να σκοράρει ο ίδιος, έχοντας δυο, τρεις ή και τέσσερις αντιπάλους γύρω του, να πασάρει στην περιφέρεια όπου σίγουρα κάποιος θα ήταν ελεύθερος. Όντως υπήρξαν πολλά και διάφορα ελεύθερα σουτ, αλλά ευστοχία της προκοπής δεν υπήρξε, τουλάχιστον στα δύσκολα παιχνίδια όπου ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε. Ο Ούκιτς έχει πολλά καλά αλλά δεν είναι αξιόπιστος σουτέρ, ο Κίτσεν δεν δείχνει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις, ο Μπράμος έχει δείξει τις γνωστές αμυντικές του αρετές αλλά επιθετικά δεν συγκλονίζει, ο Πάνκο ξεκίνησε καλά αλλά βδομάδα με τη βδομάδα πέφτει η απόδοσή του, ο Άρμστρονγκ μας χαιρέτησε και μόνο ο Μασιούλις δείχνει σταθερός μέχρι τώρα.

Και υπάρχει φυσικά και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, που μετά από χρόνια και ζαμάνια έκανε ένα κακό παιχνίδι κόντρα στην Χίμκι - πιθανότατα το μοναδικό της σπουδαίας καριέρας του όπου έμεινε άποντος. Δικιούται κι αυτός ο τεράστιος παίκτης μια κακή βραδιά, μια κακή εβδομάδα ή μια κακή περίοδο όπως όλοι. Αλλά πάνω απ’ όλα δικαιούται να απεγκλωβιστεί η ομάδα από πάνω του, να σταματήσουν όλοι να τον κοιτάνε στα μάτια γεμάτοι ανασφάλεια (συμπαίκτες και οπαδοί) και να αναζητήσουν τους διαδρόμους προς το καλάθι, τις πάσες, την οργάνωση του παιχνιδιού, την καλή άμυνα μέσα από την συλλογική δουλειά κι όχι μόνο απ’ αυτόν.

Σας θυμίζω ότι πέρυσι ο Ολυμπιακός κινδύνευσε να πέσει στην ίδια παγίδα απόλυτης εξάρτησης από τον Σπανούλη, αλλά μόλις εκείνος τραυματίστηκε, ο Ίβκοβιτς ανέδειξε νέους πρωταγωνιστές μέσα από την ομάδα. Κι όταν ο Σπανούλης αποθεραπεύτηκε, τον πλαισίωσαν και τον συμπλήρωσαν μέσα στο παιχνίδι της ομάδας, με αποτέλεσμα να γίνει ο Ολυμπιακός περισσότερο απρόβλεπτος, να πάψει να είναι μονοδιάστατος και να βάλει πολλούς πονοκεφάλους και προβληματισμούς στους αντιπάλους.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr