FC: «Group therapy» για τον Ολυμπιακό

Μια νίκη είναι πάντα ένα πολύ καλό στρώμα μακιγιάζ. Μια ήττα είναι το ντεμακιγιάζ της. Κάπου ανάμεσά τους υπάρχει ο ορθολογισμός και τα συμπεράσματα δια των αγωνιστικών παρατηρήσεων. Άχρηστα για όσους μετράνε το ποδόσφαιρο με θαυμαστικά και υπερθετικούς στα πρωτοσέλιδα, χρήσιμα όμως για όσους βλέπουν ολόκλητρο τον δρόμο και θέλουν να διορθώσουν τις στραβοτιμονιές στη διαδρομή.

Ήταν η χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού σημαντική;
Σημαντικότατη, καθότι του δίνει σαφές προβάδισμα για την τρίτη θέση του ομίλου.

Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως «επικράτηση»;
Κάθε άλλο. Ο Ολυμπιακός κέρδισε χωρίς να είναι πειστικός. Κυριάρχησε σε ελάχιστο κομμάτι του αγώνα επί του αντιπάλου του και ευτύχησε να έχει απόλυτη ευστοχία στις επιθετικές προσπάθειές του.

Τι δείχνει το γεγονός της αγωνιστικής μεταμόρφωσης του ΟΣΦΠ μετά το γκολ που δέχτηκε;
Πρώτον ότι οι παίκτες του «τσιμπήθηκαν» ομαδικά από το ένστικτο της ποδοσφαιρικής επιβίωσης. Δεύτερον, ότι μάλλον η μελέτη του αντιπάλου (δυναμικότητα, τακτική, τρόποι αντιμετώπισης κλπ.) ήταν ελλιπής.

Έδωσε με το γκολ του ο Τοροσίδης «απαντήσεις»;
Εφόσον δεν ρωτήθηκε από κανέναν, όχι. Εντούτοις αγωνιστικά είναι φανερό ότι εδώ και έναν περίπου χρόνο δείχνει να παίζει περίπου στο 50% των δυνατοτήτων του. «Πισωπατάει» αμυντικά, είναι ακίνδυνος επιθετικά. Το χθεσινό του γκολ απλώς μας θύμισε ότι ένας πραγματικά καλός ποδοσφαιριστής ξέρει τι να κάνει την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή, ακόμα κι αν η θέση του είναι στα μετόπισθεν.

Θα είχε φτάσει η ομάδα ως εδώ χωρίς τον Κοντρέρας;
Ούτε στο πρωτάθλημα, ούτε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το σοφό παιχνίδι του Χιλιανού έχει σώσει πολλάκις τον ΟΣΦΠ από τα χειρότερα, οι δε τοποθετήσεις του στο χώρο είναι οριακά καλύτερες ακόμα και απ’ αυτές του (άλλου «mastermind») Μέλμπεργκ.

Γιατί ο Μανωλάς είναι μια του ύψους και μια του βάθους;
Γιατί είναι μικρός και άπειρος. Αν δεν την ακούσει στεροφωνικά με την πάρτη του και δεν αποκαρδιωθεί επειδή αγωνίζεται δίπλα στον Κοντρέρας, ο χρόνος θα είναι μάλλον σύμμαχός του.

Γιατί ο Μοδέστο «εξαφανίζεται» μετά το 60’;
Γιατί είναι 34 ετών και πάιζει σε μια θέση που πλέον δεν την αντέχουν τα πνευμόνια του. Προσπαθεί φιλότιμα να γίνει ο «Ορμπαίθ 2012-13», να συνδέσει δηλαδή την άμυνα με το κέντρο αλλά -όπως και να το κάνουμε- you can’t teach an old Corsican dog new tricks.

Τώρα που ο Μασάδο παίζει στη θέση του, γιατί είναι ανύπαρκτος επιθετικά;
Διότι α) χρειάζεται χρόνο σ’ αυτή τη θέση -που δεν ξέρουμε αν θα έχει, β) διότι βοηθάει ανασταλτικά τόσο, ώστε να είναι σκασμένος και με θολωμένο μυαλό όταν πρέπει να δημιουργήσει και γ) διότι όσο υπάρχει ο Ιμπαγάσα στην ομάδα, θα ζει στη σκιά της κλάσης του.

Ο Φουστέρ τι δουλειά έχει στα πλάγια;
Την ενίσχυση της αμυντικής τακτικής. Ουσιαστικά έχει θυσιαστεί στο βωμό της ένδειας ακραίων μεσοεπιθετικών. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίον ο Αμπντούν δείχνει σχεδόν Γκαλέτι. Η έλλειψη ποικιλίας στο ρόστερ δημιουργεί πρόβλημα στο σύστημα, όταν φιλοδοξείς να είσαι «επιπεδάτος». Η ομάδα δεν μπορεί να παίξει ούτε 4-4-2, ούτε 4-3-3, ούτε 4-2-3-1 χωρίς ακραίους. Οπότε είτε σε κάποια φάση ο Ζαρντίμ θα το γυρίσει αναγκαστικά στο 4-2-2-2 ή το 4-3-1-2 ή θα συνεχίσει να ρίχνει στην «κολυμπήθρα» παίκτες, ελπίζοντας ότι κάποτε θα πετύχει να βαφτίσει το κρέας ψάρι.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr