Ένα πρωτάθλημα που παραμένει «γυμνό» (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Πιο φτωχό σε ποιότητα και δυναμική ελληνικό πρωτάθλημα ομολογώ πως δεν θυμάμαι σε αυτές τις δεκαετίες που παρακολουθώ μπάλα. Εχει να κάνει με τη γενικότερη αισθητική το πρόβλημα. Ομάδες που ταλαιπωρούν το τόπι, αργές και ασύνδετες, οι οποίες δεν έχουν την ικανότητα να αλλάξουν τρεις πάσες της προκοπής. Η Σούπερ Λίγκα μπορεί να άλλαξε ρούχα, αλλά το πρωτάθλημα που διοργανώνει αντί της ΕΠΑΕ παραμένει «γυμνό»! Άθλια γήπεδα, κακές συνήθειες που δεν κόβονται εύκολα, λίγος κόσμος στην εξέδρα, που απορείς τι βλέπει και του ζητούν να πληρώσει, αντί να του προσφέρουν χρήματα επειδή βασανίζεται!

Ο ΟΦΗ, στο καλύτερο ξεκίνημά του στο πρωτάθλημα ύστερα από χρόνια, προηγείται με ένα πολύ ωραίο γκολ έχοντας απέναντί του τον πιο ασύνδετο Ολυμπιακό των τελευταίων ετών, αλλά καταφέρνει να μην πάρει ούτε ισοπαλία! Ο Πανιώνιος χάνει απέναντι στον πιο ακίνδυνο Παναθηναϊκό ένα ακόμα ματς και αυτό που πρέπει να τον ανησυχεί δεν είναι ότι έπεσε θύμα του σφυρίγματος του διαιτητή, αλλά ότι δεν κάνει ούτε φάση. Έχεις την αίσθηση πως στη Νέα Σμύρνη ακόμα κι αν φύγει η αντίπαλη ομάδα, οι κυνηγοί των «κυανέρυθρων» θα σουτάρουν άουτ σε κενή εστία. Αντε και στα δοκάρια, αν αληθινά ζοριστούν!

Ο ΠΑΟΚ βγάζει και στο χορτάρι τη διοικητική ανυπαρξία του. Κουράζεσαι να βλέπεις τους παίκτες του Ντουμιτρέσκου να περπατούν. Η Skoda Ξάνθη, ομάδα-μοντέλο των τελευταίων χρόνων, είναι κακέκτυπο φέτος. Το να χάσεις από την Καλαμαριά και μάλιστα με 2-0 σε ένα ματς που ουσιαστικά δεν έγινε ένας συνδυασμός της προκοπής αποτελεί κατόρθωμα!

Κοιτάς γύρω και ψάχνεις κάτι που να σου δώσει αισιοδοξία. Ωραία η Κέρκυρα, που κάνει καλό ξεκίνημα. Μπράβο στον Ιωνικό, ο οποίος έχει αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι του (και που αν σκόραρε πιο εύκολα, θα ήταν η καλύτερη ομάδα στο πρωτάθλημα). Αξίζει να βλέπεις τον Αρη και την αγωνιστική προσέγγισή του στα ματς. Αλλά μέχρις εκεί! Πού είναι ο Ηρακλής του Κωφίδη που θαυμάσαμε πέρυσι, πού είναι ο Ατρόμητος του Παράσχου των τελευταίων δύο σεζόν, πού είναι η περσινή Λάρισα του Δώνη; Ενα πρωτάθλημα στο οποίο από την αρχή καταλαβαίνεις τη δυνατότητα κάθε ομάδας δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Στην Αγγλία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, επίσης τα τελευταία χρόνια, το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς. Το πρόβλημα μ’ εμάς είναι πως όλα πάνε προς τα κάτω. Οι «μεγάλοι» χειροτερεύουν και οι «μικροί» γίνονται ακόμα πιο κακοί. Και όποιοι ανεβαίνουν λιγάκι, δεν αρκεί για να καλύψουν το χάντικαπ.

Το ελληνικό πρωτάθλημα θέλει και πάλι γερές έδρες. Όπως κάποτε που δεν περνούσες από Λάρισα, Κρήτη, Πάτρα, Δράμα, Καστοριά, Σέρρες χωρίς να ματώσεις. Που οι ομάδες του τέως ΠΟΚ γνώριζαν ότι στη Θεσσαλονίκη η ισοπαλία θα ήταν επιτυχία. Που ακόμα και η τελευταία επαρχιακή ομάδα διέθετε σταρ. Τότε επίσης που οι οπαδοί στην εξέδρα ήξεραν τους παίκτες των ομάδων τους με τα μικρά τους ονόματα. Τώρα για κάποιους κοιτούν πρώτα τον αριθμό στη φανέλα και μετά ελέγχουν τις συνθέσεις για να τσεκάρουν ποιοι είναι!

Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι διαπιστωμένο –ακόμα και από εκείνη την αγγλική εταιρεία που έφερε κάποτε η ΕΠΑΕ για να κάνει έρευνα– πως χρειάζεται 12 ομάδες μάξιμουμ για να γίνει και πάλι ανταγωνιστικό. Ίσως να άξιζε να εξεταστεί και η περίπτωση των πλέι οφ, κάτι που τόνωσε και ένα άλλο εξίσου προβληματικό πρωτάθλημα, αυτό της Ελβετίας. Μάλιστα, αυτή την περίπτωση αρχίζουν να τη συζητούν και στην Πρέμιερ Λιγκ για το 2009. Πάντως, η μείωση των ομάδων θα ήταν ένα πρώτο μικρό και καλό βήμα. Και θα έδινε σε κάθε ομάδα που τελικά θα παίξει στην Ευρώπη αγωνιστικές δοκιμασίες-αληθινά κρας τεστ! Το 2001-2002 το πρωτάθλημα είχε διεξαχθεί με 14 ομάδες και πιθανολογώ ότι θυμάστε πόσο ενδιαφέρον είχε μέχρι το τέλος.

Η Σούπερ Λίγκα ξεκίνησε βιαστικά. Κάποια πράγματα παρέμειναν απαράλλακτα και φυσικά δεν μεταβάλλονται επειδή τα βάφτισαν αλλιώς. Ο κόσμος πια έχει τη δυνατότητα να βλέπει και να συγκρίνει. Και οποιαδήποτε σύγκριση με το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν δυστυχώς εξελίσσεται καταλυτικά εις βάρος του.