FC: Αυτό το «Νόμπελ Ειρήνης» είναι ανέκδοτο

Σύμφωνα με τη διαθήκη του Σουηδού Άλφρεντ Νόμπελ, εμπνευστή των ομώνυμων βραβείων (και εφευρέτη του δυναμίτη μεταξύ άλλων), κάθε Νόμπελ Ειρήνης θα έπρεπε να απονείμεται σ' αυτόν που «έχει κάνει την περισσότερη ή την καλύτερη δουλειά για την αδελφότητα μεταξύ των εθνών, για την κατάργηση ή τη μείωση των μόνιμων στρατών και για την προώθηση των ειρηνικών συνεδριάσεων».

Τα κριτήρια αυτά προσπάθησε -φιλότιμα, είναι η αλήθεια- να εφεύρει η Νοβηγική Επιτροπή Νόμπελ στη σημερινή της ανακοίνωση για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την επιλογή της. Στην ανακοίνωση αυτή, αφού γίνεται αναφορά στις προσπάθειες Γερμανίας και Γαλλίας να αμβλύνουν τις διαφορές τους μετά τον Β’ΠΠ, στην είσοδο Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας στην ΕΕ τη δεκαετία του ‘80 «αφότου είχαν επανεισάγει τη δημοκρατία στο εσωτερικό τους», τις κεντροευρωπαϊκές χώρες που «εξευρωπαϊστηκαν» μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και άλλα τέτοια ωραία, καταλήγει στο ότι η ΕΕ «πέτυχε στον αγώνα της για ειρήνη, συμφιλίωση, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα» δρώντας σε ρόλο σταθεροποιητή, ούτως ώστε τελικά «να μετατρέψει το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης από ήπειρο πολέμου σε ήπειρο ειρήνης».

Μάλιστα... για ξαναπάμε τώρα στα κριτήρια, να τα δούμε ένα-ένα: Υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη «αδελφότητα μεταξύ των εθνών»; Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η Τσεχοσλοβακία έσπασε σε δύο κομμάτια, Γιουγκοσλαβία και Ρωσία σε περισσότερα και δεν είναι πολλοί αυτοί που στα αυτόνομα -πλέον- κράτη νιώθουν «αδελφοί» με τους υπόλοιπους Ευρωπάιους... ούτε καν με τους διπλανούς τους δεν νιώθουν κοντά, γιατί αν ένιωθαν δεν θα επεδείκνυαν τέτοιο ζήλο για να χωρίσουν τα τσανάκια τους. Μια πρόχειρη ματιά στις διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων ετών αποτυπώνει τα προηγούμενα με ανάγλυφο τρόπο.

Δεύτερο κριτήριο η κατάργηση ή η μείωση των μόνιμων στρατών: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για το 2010, ο συνολικός αριθμός στρατιωτικού και παρα-στρατιωτικού προσωπικού στην ΕΕ είναι 5.064.647 άνθρωποι. Ούτε πολλοί, αλλά ούτε και λίγοι, ειδικά αν προσθέσουμε σ’ αυτούς όσους υπηρετούν υποχρεωτικά θητεία για ένα χρονικό διάστημα και όλους όσοι απασχολούνται (σε μόνιμη ή ημι-μόνιμη βάση) σε «αποστολές εκτός έδρας». Τρίτο κριτήριο η «προώθηση των ειρηνικών συνεδριάσεων». Πως να φανταζόταν ο δόλιος ο Νόμπελ πριν από 120 χρόνια ότι θα ερχόταν μια εποχή όπου οι πόλεμοι δεν θα μεταφράζονταν αναγκαστικά σε εκστρατείες και αίμα χυμένο από πολυβόλα, αλλά θα διεξάγονταν σε παράπλευρο «γήπεδο», με όρους οικονομικούς και αποτελέσματα πανομοιότυπα των κανονικών;

Πως να φανταζόταν ο Νόμπελ ότι θα έρθει ο καιρός που το Νόμπελ Ειρήνης θα απονειμόταν σ’ ένα ιδιότυπο «στρατηγείο» το οποίο, αντί να ενώσει τους λαούς της Ευρώπης κάτω από την κοινή πολιτιστική και πολιτισμική τους ομπρέλα, με άξονα τις τέχνες και σκοπό τη συνύπαρξη, θα βρισκόταν να τις «ενώνει» κραδαίνοντας το κοινό τους νόμισμα -όχι ως κρίκο αλυσίδας αλλά- ως δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους;

Από την άλλη βέβαια, γιατί να αναμένεις και να ελπίζεις σε ευθυκρισία από μία επιτροπή η οποία λ.χ. δεν έχει δώσει το Νόμπελ Ειρήνης στον Γκάντι, την ώρα που για το ίδιο Νόμπελ ήταν δις υποψήφιος ο Στάλιν (1945 και 1948 για τις προσπάθειές του για τον τερματισμό του Β’ΠΠ, nonetheless...), το 1939 ανάμεσα στους υποψήφιους συμπεριέλαβε τον Χίτλερ (συμβολική κίνηση από Σουηδό κοινοβουλευτικό μεν, έγινε δε) και το 2009 το έδωσε στον Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος ανέλαβε πρόεδρος των ΗΠΑ μόλις 12 μέρες πριν εκπνέυσει η διορία για τις υποψηφιότητες για το εν λόγω βραβείο (!);

Άσκηση ευαίσθητης πολιτικής ισορροπίας, αυτο-γελοιοποίηση ή τρολάρισμα τελικά η απόφαση αυτή; Από τις πρώτες δημοσίες κρατικές αντιδράσεις δείχνει να είναι το πρώτο. Για όποιον σκεφτεί ότι η φετινή επιλογή αντιβαίνει κάθε έννοια κοινής λογικής και αισθητικής, το δεύτερο. Αν του χρόνου το απονείμουν μετά θάνατον π.χ. στον Ταμερλάνο, το τρίτο. Διαλέγετε και παίρνετε.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr