Έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα εντός αγωνιστικού χώρου για ένα ποδοσφαιρικό ματς, σίγουρα μπορείς να βγάλεις πιο ασφαλή συμπεράσματα και να έχεις (πάντα κατά τη γνώμη σου) ξεκάθαρη άποψη. Όταν όμως αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που διαβάζεις στον Τύπο την επόμενη μέρα αλλά και τη γνώμη των περισσοτέρων, κάπου προβληματίζεσαι με τον εαυτό σου και αρχίζεις αυτά τα ρητορικά ερωτήματα που δεν παίρνουν απάντηση.
Γράφει ο Τόλης Χριστοφοράκης
Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα από πιτσιρίκια που κλήθηκαν μέσα σε ένα καλοκαίρι να περάσουν ένα πολύ δύσκολο στάδιο. Αυτό που καλεί τον ποδοσφαιριστή από παίκτη ταλέντο, να γίνει επαγγελματίας. Αυτό που τον καλεί να επιδεικνύει πειθαρχία σε ένα 90λεπτο και να μην αρκείται σε μια θεαματική ενέργεια ώστε ο σκάουτερ που θα τον δει στα 18, 19 και 20 χρόνια του, να τον σημειώσει στο μπλοκάκι του.
Η ΑΕΚ απέναντι στην Κέρκυρα, ήταν μια κανονική ομάδα, η οποία είχε συγκεκριμένο πλάνο στο γήπεδο και το πρώτο 20λεπτο της θύμισε παλιές καλές εποχές με τις όποιες παραφωνίες υπήρχαν και υπάρχουν πάντα και παντού.
Πώς γίνεται να διαφωνήσει κάποιος στο ότι όσες φορές είχε την μπάλα ο Κατίδης στα πόδια του και μπορούσε να περάσει έναν και δύο αντιπάλους, στερούνταν επιλογών επειδή ένας Φουρτάδο δεν ήξερε καν πώς να κινηθεί στο χώρο (για να κάνει επαφή με την μπάλα δεν το συζητάμε) ή επειδή ο Παπαδημητρίου δεν γνωρίζει καλά τη μία από τις τέσσερις θέσεις που του ζητήθηκε να αγωνιστεί.
Πως γίνεται να διαφωνήσει κάποιος στο ότι ο Ρίκκα με τα όσα προβλήματα έχει αντιμετωπίσει από τραυματισμούς, ξέρει πολύ καλά ότι ο αμυντικός μέσος θα τρέξει δίπλα στον στόπερ, θα πάρει την μπάλα και αμέσως θα γυρίσει μέτωπο προς την αντίπαλη εστία για να οργανώσει παιχνίδι και να ψάξει την πρώτη «επιθετική» μεταβίβαση σε αντίθεση με τους περισσότερους στη θέση του, που απλά και εκνευριστικά επιστρέφουν την μπάλα στον στόπερ και θεωρούν ότι έκαναν τη δουλειά τους.
Πως γίνεται να διαφωνήσει κάποιος ότι ο Κορδέρο για έναν ανεξήγητο λόγο μένει εκτός αρχικής 11αδας και του κλέβει τη θέση ο Γιάγκο, ο οποίος ως δεύτερος αμυντικός μέσος, περισσότερο «ενοχλούσε» τον Ρίκκα παρά τον βοηθούσε.
Πώς γίνεται να διαφωνήσει κάποιος ότι ο Γροντής διαθέτει ένα αριστερό πόδι, το οποίο αν δουλευτεί σωστά θα προσφέρει πολλές στιγμές συγκίνησης στα ελληνικά γήπεδα.
Κι αν όλα αυτά είναι θετικά ερωτήματα, υπάρχουν και τα αρνητικά.
Πως γίνεται ένας ακραίος μπακ της ΑΕΚ να μη γνωρίζει έστω και σε νεαρή ηλικία ότι η διαγώνια κίνηση του αντίπαλου επιθετικού προς τον άξονα της άμυνάς του, αντιμετωπίζεται μόνο αν έχεις το αριστερό σου χέρι κολλημένο στο λαιμό του και όχι στο σβέρκο του με συνέπεια να τον χάνεις.
Πως γίνεται στο πρώτο στημένο που δέχεται η ομάδα σου, οι έξι συμπαίκτες σου να βγαίνουν προς τα έξω και εσύ αφηρημένος να κυνηγάς τον αντίπαλο δίνοντάς του την ευκαιρία να παραμείνει μέσα στη φάση και τελικά να σκοράρει.
Πως γίνεται με ποσοστό κατοχής μπάλας που θυμίζει Μπαρτσελόνα, οι κάθετες πάσες σου να είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Απάντηση τόσο στα θετικά όσο και αρνητικά πιστεύω ότι υπάρχει σε μια θέση εκτός αγωνιστικού χώρου. Σ’αυτή του προπονητή.
Μια ΑΕΚ από 11 πιτσιρίκια που ξέρουν μπάλα αλλά είχαν την ατυχία να βρεθούν όλα μαζί στην 11αδα ταυτόχρονα και την ακόμη μεγαλύτερη ατυχία να μην έχουν έναν προπονητή να τους μάθει τα βασικά.
Το πρόβλημα της Ένωσης δεν είναι σε παίκτες όσο και αν ακούγεται παράξενο σε ορισμένους. Στο κάτω-κάτω την παραμονή κυνηγά ο Δικέφαλος και με τις μονάδες που διαθέτει, μπορεί πολύ εύκολα να πετύχει τον στόχο του.
Όσο πιο γρήγορα βρεθεί και ένας προπονητής να μάθει τα βασικά στα πιτσιρίκια, τόσο πιο γρήγορα θα φύγει το φάντασμα του υποβιβασμού πάνω από τους κιτρινόμαυρους. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που έπαιξαν κόντρα στην Κέρκυρα, ξέρουν μπάλα αλλά όχι ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι ίδιοι αλλά ο προπονητής που τους προετοίμασε για να τους ρίξει στη μάχη του πρωταθλήματος.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
