Αυτό θα το θυμάμαι!

Η φλόγα στο Λονδίνο έσβησε. Η σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων βρίσκεται ήδη στο Ρίο ντε Τζανέιρο και περιμένει να… χορέψει σάμπα το 2016 και εμείς κλείνουμε τα μάτια και θυμόμαστε στιγμές.


Καλά τα 22 μετάλλια του Φελπς. Καλή η σαρωτική πορεία της team USA. Καλός και ο Γιουσέιν Μπολτ, οι άνετες κούρσες του στα 100μ. τα 200μ. και το παγκόσμιο ρεκόρ στα 4χ100μ.


Όμως τη διαφορά κάνουν οι μικρέ-μεγάλες στιγμές…


Το sport-fm.gr σας παρουσιάζει τις 10 κορυφαίες εξ αυτών που δεν θα ξεχαστούν εύκολα…


Γράφει η Φλώρα Μιχαλοπούλου


10.

Χρειάστηκε να φτάσει στην πέμπτη ρίψη του δίσκου του για να αγκαλιάσει το πρώτο σκαλί του βάθρου. Ο συλλέκτης χρυσών σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, Ρόμπερτ Χάρτινγκ όμως ήθελε στη συλλογή του και το Ολυμπιακό μετάλλιο στη δισκοβολία. Όταν διαπίστωσε ότι τα κατάφερε λοιπόν ξέσπασε και δεν τον σταματούσε κανείς. 0 27χρονος Γερμανός έδωσε το δικό του σόου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου στις 7 Αυγούστου. Αρχικά έσκισε ο άλλος Hulk τα ρούχα του και στη συνέχεια τυλιγμένος με την σημαία της χώρας του άρχισε να πηδά τα εμπόδια που ήταν τοποθετημένα στο στίβο. Μακράν ο πιο εντυπωσιακός πανηγυρισμός. Βέβαια του ίδιου του βγήκε ολίγον τι ξινός καθώς του έκλεψαν τα προσωπικά αντικείμενα μεταξύ των οποίων το διαβατήριο του και η διαπίστευσή του με αποτέλεσμα να περιμένει μέχρι τις οκτώ το πρωί για να βρεθεί στο κρεβατάκι του στο ολυμπιακό χωριό…


9.

Τρεις γενιές επίπονης προετοιμασίας. Τόσες χρειάστηκαν για να φτάσει στο ολυμπιακό μετάλλιο η οικογένεια Όλντερσο. Όλα ξεκίνησαν 64 χρόνια πριν όταν ο Μπερτ Όλντερσο εκπροσώπησε τον Καναδά στο κανόε καγιάκ στους Ολυμπιακούς του 1948 και αργότερα σε αυτούς του 1952 και 1956. Τον ακολούθησαν οι γιοί του Ντιν και Ριντ (το 1972 και 1976) και ο Σκοτ το 1984. Το μετάλλιο όμως ήρθε το 2012, στο Λονδίνο από τον εγγονό του Μαρκ που κατέκτησε το χάλκινο στην κατηγορία C1 1.000μ.. Και φυσικά όλη η οικογένεια βρέθηκε στον Eton Dorney για να γιορτάσει αυτή την ιστορική στιγμή. Αυτό σημαίνει ο επιμένων νικά!


8.

Έκαναν πρώτη φορά την εμφάνισή τους το 1992 στη Βαρκελώνη, ακολούθησε το Σύδνεϋ το 2000 για να πάρει σειρά το Λονδίνο το 2012. Τέσσερις αθλητές εισήλθαν στην τελετή έναρξης των 30ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων με τη σημαία αυτών, κατεβαίνοντας ως ανεξάρτητοι. Δύο αθλητές και μία αθλήτρια από τις Ολλανδικές Αντίλλες (Liemarvin Bonevacia, Reginald de Windt, Philipine van Aanholt) οι οποίες διαλύθηκαν το 2010 καθώς και ένας αθλητής από το Νότιο Σουδάν (Guor Marial) λόγω ιδιαιτέρων συνθηκών πήραν το «Ok» και συμμετείχαν στο Λονδίνο υπό τη σκέπη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.


7.

Αν η ζωή του γινόταν βιβλίο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η κατάρα του Ξιάνγκ». Ο Λιού Ξιάνγκ, «χρυσός» στην Αθήνα το 2004 στα 110μ. με εμπόδια και Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2007 είδε την ιστορία σχεδόν να επαναλαμβάνεται. Το 2008 στο… σπίτι του, στο Πεκίνο, άφησε άφωνο το κοινό που βρισκόταν στην «Φωλιά του Πουλιού» όταν αποχαιρέτησε πρόωρα τους Αγώνες εξαιτίας σοβαρού προβλήματος που αντιμετώπιζε στον αχίλλειο τένοντα. Το 2011 επανήλθε δριμύτερος τερματίζοντας δεύτερος στο Παγκόσμιο της Νταεγού, όμως τα πράγμα δεν θα ήταν το ίδιο καλά στο Λονδίνο. Ο κάτοχος του ολυμπιακού ρεκόρ δεν κατάφερε να υπερπηδήσει ούτε το πρώτο εμπόδιο στα προκριματικά. Σωριάστηκε κρατώντας ξανά το πόδι του και βλέποντας τις ελπίδες του για ένα ακόμα μετάλλιο να σβήνουν…


6.

Το όνομά του είναι Στίβεν Κίπροτιτς και αν εμάς δεν μας λέει και πολλά, στην χώρα του, την Ουγκάντα, είναι ήδη ήρωας. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης στο Μαραθώνιο δεν είχε ζωή σαν παραμύθι. Ο 23χρονος… Βενιαμίν της οικογένειας η οποία έχει άλλα έξι παιδιά, στην παιδική του ηλικία πέρασε μία σοβαρή ασθένεια. Δεν το έβαλε κάτω. Από το 2004 μέχρι το 2006 άφησε τους στίβους για να αφιερωθεί στο σχολείο. Στα 17 του αποχαιρέτησε το σπίτι του και μετέβη στην Κένυα όπου άρχισε να προπονείται σκληρά στις μακρινές αποστάσεις. Στάθηκε τυχερός καθώς τον ανακάλυψε και ξεκίνησε να τον χρηματοδοτεί ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα από τη Νέα Υόρκη. Και τελικά τα κατάφερε. Ο Κίπροτιτς έγινε ο δεύτερος στη χώρα του που κατακτά χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς και πρώτος μετά το 1972.


5.

Αν σε κάποιους έπρεπε να απονεμηθεί το μετάλλιο του ολυμπιακού ιδεώδους τότε αυτοί θα ήταν οι Κάρλο Μολφέτα (Ιταλία) και Άντονι Ομπάμε (Γκαμπόν). Οι δύο αθλητές έδωσαν τη δική τους μάχη στον τελικό της κατηγορίας +80 κιλών στο τάε κβον ντο. Ήρθαν ισόπαλοι. Το ίδιο και στον επιπλέον χρόνο. Όλα ήταν στα χέρια των κριτών. Οι αντίπαλοι στέκονταν μαζί περιμένοντας την ετυμηγορία. Το αποτέλεσμα ήρθε και αναδείκνυε νικητή τον Ιταλό. Οι δύο μονομάχοι αγκαλιάστηκαν, αναγνωρίζοντας ο ένας τον άλλον ως «χρυσό» ολυμπιονίκη, δείχνοντας ποιο είναι το πραγματικό πνεύμα των αγώνων…


4.

Ήταν το 2008 μετά από ένα πάρτι όταν ο 19χρονος τότε Μπράισον Νέλουμ, που ήδη είχε αρχίσει να ξεχωρίζει για τις επιδόσεις του στο στίβο, δέχθηκε επίθεση από δύο μέλη συμμορίας. Τον πυροβόλησαν τρεις φορές στα πόδια. Χρειάστηκε να υποβληθεί σε τρεις επεμβάσεις και να ακούσει την αποκαρδιωτική διάγνωση των γιατρών, οι οποίοι τον ενημέρωσαν πως θα ήταν σχεδόν απίθανο να ξανακάνει πρωταθλητισμό υψηλού επιπέδου. Ο Νέλουμ όμως ήταν φτιαγμένος για τα δύσκολα. Με τη βοήθεια του προπονητή του και με πολύ πείσμα ο Αμερικανός τα κατάφερε φτάνοντας μέχρι τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου όπου και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στα 4χ400μ. επιβεβαιώνοντας πως «Nothing is impossible». Η χαρά του όμως δεν τελείωσε εκεί. Από τους 539 αθλητές που εκπροσώπησαν τις Η.Π.Α. στο Λονδίνο αυτός ήταν ο ένας που επελέγη να κρατήσει την σημαία τη χώρας τους στην τελετή λήξης


3.

Στη χώρα τους απαγορεύεται στις γυναίκες να οδηγούν, να φορούν ό,τι θέλουν ή ακόμα και να αθλούνται. Η Σάρα Ατάρ όμως μαζί με την Γοϊντάν Σαχερκχανί έσπασαν το κατεστημένο στην Σαουδική Αραβία καθώς έγιναν οι πρώτες γυναίκες της χώρας τους που λαμβάνουν μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πρώτη 20 ετών, γεννημένη στην Καλιφόρνια, αγωνίστηκε στο Λονδίνο στα 800μ. και τερμάτισε τελευταία στις προκριματικές σειρές όμως μικρή σημασία είχε. Η δεύτερη 16 ετών, τζουντόκα, συμμετείχε στην κατηγορία των +78 κιλών και αν και αποκλείστηκε από τον πρώτο κιόλας γύρο δεν σταμάτησε να χαμογελάει.


2.

Για αυτούς τους δύο αθλητές τα λόγια είναι περιττά. Ό,τι στερούνται σωματικά το υπερκαλύπτουν με τη δύναμη της ψυχής τους και την αγωνιστική τους θέληση. Ο Όσκαρ Πιστόριους και η Νατάλια Παρτίκα έκλεψαν την παράσταση στο Λονδίνο. Αμφότεροι συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς ενώ θα λάβουν μέρος και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ο Νοτιοαφρικανός πεντάκις χρυσός Παραολυμπιονίκης και αργυρός στα 400μ. στο Παγκόσμιο της Νταεγού, που αγωνίζεται με τεχνητά μέλη, έκλεψε την παράσταση στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. Ο «Blade Runner» πήρε την πρόκριση στα ημιτελικά των 400μ., αλλά και στον τελικό των 4χ400μ. και αν και δεν ανέβηκε στο βάθρο έγινε ο αγαπημένος του κοινού. Όσο για την Πολωνή αθλήτρια του πινγκ πονγκ «χρυσή» στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου στο ατομικό και «αργυρή» στο ομαδικό; Μπορεί να μην έσπασε το κατεστημένο των Κινέζων καθώς αποκλείστηκε στο δεύτερο γύρο κέρδισε όμως στο ExCeL το πιο θερμό χειροκρότημα.


1.

Την Παρασκευή 10 Αυγούστου ο Σπύρος Γιαννιώτης έκανε με την προσπάθειά του στα 10χλμ ανοικτής θάλασσας μία ολόκληρη χώρα να συγκινηθεί. Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής έχασε στο νήμα το μετάλλιο καθώς τερμάτισε τέταρτος ξεσπώντας σε δάκρυα μετά την ολοκλήρωση του αγώνα του. Κανείς δεν διαφωνεί ότι ένα μετάλλιο είναι ένα μετάλλιο όμως το μεγαλείο του αθλητή είναι κάτι περισσότερο… Και αυτό δεν θα το ξεχνά κανείς.