Ντριμ... τιμή!

Μπορεί ένας αθλητής να προσβλέπει στο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο για τους ίδιους λόγους με τον Ερικ Λίντελ στους κινηματογραφικούς «Δρόμους της Φωτιάς», ο οποίος ήθελε τη νίκη προκειμένου να τιμήσει τον Θεό για το χάρισμα που του έδωσε. Ή μπορεί ένας αθλητής να θέλει ν' ανέβει στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου λόγω μίας ανθρώπινης φιλοδοξίας (ματαιοδοξίας, αν προτιμάτε). Ή μπορεί να έχει υποσχεθεί το ακριβοθώρητο μενταγιόν στη γυναίκα του. Χίλια δυο «μπορεί». Το βέβαιο είναι ότι τα χρήματα δεν αποτελούν το πρώτο και το κύριο κίνητρο. Όσο και αν πιπιλάνε πολλοί την καραμέλα της εμπορευματοποίησης. Τρανή απόδειξη, το Λονδίνο.

Το κάδρο (και) της τελευταίας ημέρας καταρρίπτει την ισοπεδωτική αντίληψη ότι η κινητήρια δύναμη είναι αποκλειστικά το ευρώ ή το δολάριο. Οι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες, λ.χ., έχουν λύσει και το οικονομικό πρόβλημα των εγγονιών τους! Εντούτοις, πανηγύρισαν σαν μικρά παιδιά.

Αντιστοίχως, οι ηττημένοι Ισπανοί, που έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων και των δυνατοτήτων τους για να κοντράρουν τη σύγχρονη Dream Team, τα έβαψαν μαύρα. Όχι επειδή ο Γκασόλ ή ο Ναβάρο, για παράδειγμα, θα πεθάνουν της πείνας, αλλά διότι δεν τους βγήκε το όνειρο.

Η ομάδα πόλο της Κροατίας, επίσης «χρυσή» την τελευταία ημέρα του τεράστιου αυτού τουρνουά, κράτησε δυνάμεις, σνόμπαρε μία μεγάλη διοργάνωση όπως το Ευρωπαϊκό (κατετάγη 9η), προκειμένου να «χτυπήσει» το χρυσό μετάλλιο στη βρετανική πρωτεύουσα. Οι αδελφές Γουίλιαμς, πλούσιες κι ελόγου τους, έκαναν μετά τη νίκη τους στο διπλό του τένις σαν μικρά κοριτσάκια που ο... Άγιος Βασίλης τούς έφερε τα δώρα τους.

Ο νέος «νέος Πελέ» (ένας από τους πολλούς...), ο Νεϊμάρ, φόρεσε πλερέζες επειδή η Βραζιλία έχασε την πρωτιά, που πήγε στο Μεξικό. Και ας μην είναι εκ των πραγμάτων στο ποδόσφαιρο οι Ολυμπιακοί η top διοργάνωση. Ούτε ο Φέντερερ θα φτωχύνει μετά την ήττα του από τον Μάρεϊ στον τελικό, αλλά τη φυσάει και δεν κρυώνει την απώλεια του χρυσού.

Ξέχωρα, λοιπόν, από τον στίβο και την κολύμβηση, που ιστορικά «σηκώνουν» το ενδιαφέρον των Ολυμπιακών και πάντα θα παράγουν Μπολτ και Φελπς, στο Λονδίνο είδαμε μεγάλες στιγμές και από τα υπόλοιπα σπορ. Οπως στο βόλεϊ, όπου παρακολουθήσαμε έναν μοναδικό τελικό, εφάμιλλο ίσως και ανώτερο από εκείνον των Ολυμπιακών του Μόντρεαλ, όπου η Πολωνία πήρε το χρυσό με 3-2 επί της Σοβιετικής Ένωσης.

Εν κατακλείδι, ας αναρωτηθούμε τι θέλουμε: Ολυμπιακούς... 1896, περιορισμένης συμμετοχής και απήχησης, χωρίς διαγωνιζόμενες γυναίκες κι όλα αυτά (και πολλά άλλα εκείνης της εποχής) εν ονόματι του ρομαντισμού; Ή Αγώνες του 21ου αιώνα, ο εστί μεθερμηνευόμενον και με το επαγγελματικό στοιχείο μέσα;