Goin’ out in style

Τι κάνει ένα πάρτι επιτυχημένο; Εκτός από την καλή παρέα, η καλή μουσική. Και στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου στην τελετή Λήξης των 30ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το πάρτι που μας υποσχέθηκαν οι διοργανωτές ήταν επιτυχημένο. Γιατί είχε καλή μουσική.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Για κάτι περισσότερο από 3 ώρες, οι άγγλοι κα μαζί τους και εμείς ως τηλεθεατές είπαμε αντίο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που μπορεί πριν την έναρξη πολλές φορές να τους σνομπάρουμε, αλλά όταν τελειώνουν όλοι μας έχουμε ένα μικρό σύνδρομο στέρησης.

Ήταν ένα φινάλε που σου αφήνει μια γλυκιά και ταυτόχρονα μελαγχολική γεύση. Γιατί όπως κάθε φορά ξέρεις ότι θα περάσουν τέσσερα χρόνια μέχρι τους επόμενους. Και είναι πλέον μάταιο νομίζω να μπαίνουμε σε διαδικασίες σύγκρισης με περασμένους αγώνες, ειδικά με τους δικούς μας γιατί τα στάνταρ εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, είναι τόσο υψηλά που μόνο μικρές αποκλίσεις στην ποιότητα μπορούν να υπάρξουν, αλλά ακόμα και αυτές δεν επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα.

Τι είδαμε στην τελετή λήξης; Είδαμε στο ξεκίνημα μια μικρογραφία του Λονδίνου μέσα στο κέντρο του σταδίου. Είδαμε το Λονδίνο να χτίζεται, είδαμε την πόλη να κοιμάται και στη συνέχεια να ξυπνάει. Και όλα αυτά υπό τους ήχους μερικών εκ των μεγαλύτερων ονομάτων στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία των τελευταίων πενήντα χρόνων.

Η είσοδος των αθλητών στο γήπεδο ήταν όπως πάντα το λιγότερο τηλεοπτικό γεγονός από όλα όσα είδαμε αλλά καλό είναι καμία φορά να θυμόμαστε, ότι χωρίς αυτούς δεν θαείχαμε τι να δούμε. Κάποιος πρέπει να πηδήξει τα εμπόδια, κάποιος πρέπει να κρατάει τη ρακέτα, να ρίχνει τη μπάλα και να δίνει τη σκυτάλη. Οι αθλητές γέμισαν την τεράστια βρετανική σημαία που βρισκόταν στο τερέν και με το χτίσιμο της πυραμίδας που αντιπροσώπευε όλα τα αγωνίσματα που παρακολουθήσαμε, περάσαμε στην πιο αθλητική σκηνή της βραδιάς. Την απονομή στους νικητές του μαραθωνίου. Του αγωνίσματος που αποτελεί την ψυχή και το σώμα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Let the music play

Ήταν λίγο μετά τις 12 όταν… άρχισαν οι πρώτες μουσικές ανατριχίλες. Με τις φωνές αρχικά του Φρέντι Μέρκιουρι με το Bohemian Rhapsody, και του Τζον Λένον με το Imagine.

Ο πρώτος εν ζωή καλλιτέχνης που εμφανίστηκε στο δεύτερο μουσικό μέρος ήταν ο George Michael, με το Freedom που ήταν καλοδεχούμενο, αλλά η επιλογή να πει και καινούργιο του κομμάτι, νομίζω ότι ήταν πιο άστοχή και από τρίποντο που δεν σημάδεψε ποτέ τη μπασκέτα. Πλέον ακόμα και εγώ, που η σχέση μου με τη σύνθεση είναι ανύπαρκτη, γράφω καλύτερα τραγούδια με λάδι που τηγανίζει πατάτες.

Οι Kaiser Chiefs με την εκτέλεση του pinball wizard των The Who, επανέφεραν τα πράγματα σε καλύτερα επίπεδα πριν περάσουμε σε μια μίνι επίδειξη μόδας υπό τους ήχους του David Bowie. Συνέχεια με Annie Lenox πάνω σε μαύρο πειρατικό πλοίο που αισιόδοξη εικόνα δεν τη λες, και τον Ed Sheeran να τραγουδάει το Wish You were here των Pink Floyd και τον κωμικό Russel Brand να κάνει είσοδο ως παιδί των λουλουδιών.

Η σύγχρονη ποπ και dance μουσική σκηνή πήρε τη σκυτάλη για το επόμενο δεκάλεπτο με Jessie J, Tinie Tempha, Taio Cruz και Fatboy Slim με τους αθλητές στο κέντρο του γηπέδου να λικνίζονται επιτέλους.

Τoν μεγαλύτερο ντόρο τον προκάλεσαν οι Spice Girls που έκαναν τη …χάρη στη μουσική και ενώθηκαν για μία και μόνο βραδιά για μία εμφάνιση. Μας θύμισαν πόσο πλάκα είχαν τα 90’s, πριν έρθουν τα τρία τέταρτα των OASIS, χωρίς βέβαια τον Noel Gallagher, για να τραγουδήσουν μαζί με όλο το στάδιο το wonderwall.

Ο Eric Idle των Monty Pythons με μια νέα εκτέλεση του Always lοok at the bright Side of life και οι Muse με το Survival, το επίσημο τραγούδι των ολυμπιακών αγώνων έδωσαν τη σκυτάλη στη συγκλονιστική παρουσία μέσω video wall μιας εμφάνισης του Φρέντι Μέρκιουρι, από το 1986 πριν ανέβει με την κιθάρα του στη σκηνή ο Brian May που συνεχίζει να παίζει τραγούδια των Queen με όλους τους τραγουδιστές του κόσμου. Αυτή τη φορά η Jessie J στο We will rock ήταν καλή.

Finale

Ο εθνικός μας ύμνος έδωσε την αρχή στο τελετουργικό της παράδοσης της σημαίας από το Λονδίνο στο Ρίο. Οι βραζιλιάνοι μέσα σε ένα πεντάλεπτο μας έδωσαν ένα δείγμα της κουλτούρας τους, περασμένο μέσα από ένα πιο μοντέρνο πρίσμα, δίνοντας μια μικρή γεύση για το τι να περιμένουμε σε τέσσερα χρόνια.

«Το πνεύμα αυτών των αγώνων θα εμπνεύσει μια ολόκληρη γενιά» δήλωσε στο λόγο του ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής, Σεμπάστιαν Κόε.

Ο Ζακ Ρογκ αφού απέφυγε τα ατοπήματα της τελετής έναρξης, όταν και είχε πει ότι οι αγώνες επιστρέφουν στο σπίτι τους, κήρυξε τη λήξη.

Ο βωμός χωρίστηκε και πάλι στις 204 δάδες που τον αποτελούσαν με έναν φοίνικα (το μυθικό πουλί) να εμφανίζεται ακριβώς από πάνω και τους Take That να κάνουν την εμφάνιση τους τραγουδώντας το Rule the World.

Και αν περιμέναμε κάτι εντυπωσιακό για το σβήσιμο της φλόγας. Αυτό δεν ήρθε ποτέ. Η φλόγα έσβησε μόνη της.

Το εντυπωσιακό ήρθε από τους Who που ήταν αυτοί που έκλεισαν τη βραδιά με δύο τραγούδια τους. Το Λονδίνο είπε αντίο στους Ολυμπιακούς αγώνες με πυροτεχνήματα και το My generation να παίζει στα ηχεία.

Συμπερασματικά, όπως και στην τελετή έναρξης, αν ήσουν φίλος της βρετανικής κουλτούρας και κυρίως της μουσικής πέρασες καλά.

Αν όχι, τότε το χαρακτηρίζεις τσίρκο και καθαρίζεις.

Και ναι μπορέιτε να βάλετε το parklife όσες φορές θέλετε. Fine by me. #closingceremony

— Thanasis Rallis (@ThanasisRallis) August 12, 2012